Πιστός Άπιστος

Της Άνάς Ζουμάνη

Μια γυναίκα κι ένας άντρας κάθονται σε ένα παγκάκι από γυαλισμένο γρανίτη, κάτω από ένα πράσινο πλατάνι.
- Τι είσαι;  τον ρώτησε η νέα χλωμή γυναίκα, πιστός η άπιστος;
- Αυτό με τη θρησκεία είναι πολύ απλό είπε εκείνος.
- Απλό;
- Ναι. Εϊμαι ένθεος και άθεος ταυτόχρονα.
- Αυτό δεν είναι καθόλου απλό, απάντησε εκείνη, Πιστεύεις στο Θεό;
- Ναι. Το σύνολο των δυνάμεων από τις οποίες δημιουργήθηκε το "ζωντανό", είναι ο Θεός. Συνεπώς είναι ο Πατέρας. Είναι παντοδύναμος.
Το σύνολο των επιδράσεων των δυνάμεων αυτών ήταν ήδη στα χέρια του Θεού, γιατί οι δυνάμεις αυτές κουβαλούσαν ήδη μέσα τους το νόμο της εξέλιξης.
Ό,τι είναι να έρθει, είναι προκαθορισμένο από το Θεό. Είναι παντογνώστης. Ξέρει τι ήταν, ξέρει τι θα είναι, γιατί Αυτός είναι το παρελθόν και είναι το μέλλον.
Άνθρακα, υδρογόνο και άζωτο γνωρίζουν τα τριαντάφυλλα.
Η τελευταία μεγαλύτερη εκδήλωση αυτών των ενεργών δυνάμεων, το τελικό τους οργανικό αποτέλεσμα, είναι ο άνθρωπος  «Ιησούς Χριστός».

Γι' αυτό είναι ο Ιησούς ο «αληθινός γιος του Θεού». Ο γιος όλων των δυνάμεων από τις οποίες δημιουργήθηκε.
Εμείς οι άλλοι όμως είμαστε αναπτυσσόμενοι ενδιάμεσοι κρίκοι.
Ο Ιησούς είναι -σωματικά, ψυχικά και πνευματικά-  το ανώτερο ιδανικό,  που μπόρεσαν να αποδώσουν οι ενεργές αυτές δυνάμεις στον ατέλειωτο δρόμο της δημιουργικότητας τους.
Αυτές οι δυνάμεις ρέουν ακατάπαυστα στον κόσμο και τον οδηγούν στη λύτρωση, στην απόλυτη ειρήνη. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε, ο Γιος επιστέφει πίσω στον Πατέρα.

Διάλειμα. Ο απογευματινός αέρας τραγουδούσε στα πλατανόφυλλα.
- Η θρησκεία δεν είναι πίστη, κοπελιά, η θρησκεία είναι ερμηνεία.
- Αυτό δεν είναι εύκολο, είπε η κοπελιά.
Εκείνος σηκώθηκε και περπατούσε πέρα δώθε μπροστά της.
- Η θρησκεία δεν είναι κάτι που εισβάλλει στους ανθρώπους από έξω. Αυτό είναι ειδωλολατρεία. Η θρησκεία είναι κάτι που βγαίνει έξω από το βαθύτερο βάθος του ανθρώπινου οργανισμού. Είναι το άνθος του ανθρώπινου πνεύματος.
Με προβλεπτική ιδιοφυία η ανθρωπότητα γεννάει το δικό της ιδανικό, αυτό που είναι πιο κοντά της.
Το αγαπάει όπως αγαπάει τον εαυτό της. Περιμένει με λαχτάρα τον Ιησού, τον άνθρωπο που θα έρθει. Είναι η λαχτάρα του φύτρου για το άνθος του, την ολοκληρότητα του, το «γίνεσθαι». Νοσταλγεί το ταξίδι του.

Οι αρχαίοι θεοί των Ελλήνων ήταν η ανώτερη δυνατή εξέλιξη του έλληνα ανθρώπου.

Έτσι είναι ο Ιησούς η ανώτερη εξέλιξη του χριστιανού ανθρώπου.
Είναι το ιδανικό που γεννήθηκε από ένα  εσωτερικό μυστήριο εξέλιξης  και ο άνθρωπος το έβγαλε και το τοποθέτησε κάπου έξω - στο τεράστιο, ατέλειωτο ζαφείρι - και έσβησε τα ίχνη - - -τόσο μακρυά ώστε να έχει το χρόνο που χρειάζεται για να το βρει και να το φτάσει.

Η αγάπη μας για τους αρχαίους θεούς και τον Ιησού, η λαχτάρα μας,  είναι η αγάπη και η λαχτάρα για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Για το αληθινό, αγνό μας Είναι.
Λαχταρούμε τους εαυτούς μας. Αυτό είναι!
Η ταύτιση μας με το ιδανικό μας είναι η ανάσταση. Η ανάσταση του Ιησού.

Όποιος νιώθει, ξέρει, αναγνωρίζει ότι είναι σταθερός, ακίνητος, σίγουρος, ολοκληρωμένος σαν ον, είναι άπιστος.
Όποιος νιώθει, ξέρει, αναγνωρίζει ότι είναι ασταθής και κινούμενος -«απομακρύνεται» από τον εαυτό του - είναι Χριστός

Το βασίλειο που θα έρθει. Η Αναγέννηση.
Με πόνους γέννας αγωνίζονται οι άνθρωποι για την ανάσταση από το ζώο-άνθρωπο σε χριστό-άνθρωπο.

Αυτός είναι ο ιερός τους αγώνας.
Όποιος αναγνωρίσει το Θεό στο αμυδρό του εσωτερικό - - -ξημερώνει.

Ξημερώνει στο δικό του φως. Δεν χρειάζεται πια το ιδανικό που άφησε κάποτε κάπου στα άστρα. Η πίστη έγινε ερμηνεία.
Ξημερώνει - - - ξημερώνει στο δικό του φως.

- Ω! είπε η κοπελιά, άντρες.
Ένιωθε δέος, ταπεινότητα. Αλλά ξαφνικά ανατρίχιασε.
- Εσείς είστε το αντίθετο της φύσης και πρέπει να γίνετε. Γι΄αυτό σκέφτεστε. Εμείς δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε, είμαστε.

Τόσο περήφανη ήταν. Σηκώθηκε πάνω και πάνω από αυτόν - - -
Αυτός όμως κοίταζε το κορμί της που διαγραφόταν κάτω από το βαμβακερό φουστάνι της, εκείνη την καλλιτεχνική αναπαράσταση της τελειότητας του κόσμου.
- Είσαι!, ένιωσε - - -
Το σκοτάδι ξάπλωνε  στον κήπο και τα πλατανόφυλλα χόρευαν- - -

Πηγή anazumani