Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019

Ιστορική γέφυρα του Καιρίτη ακμή και παρακμή ενός πολιτισμού



Στην πτώση σου εδάκρυσε
ολόκληρη η Κρήτη
Γιατ’ ήσουνα ιστορική
Γέφυρα του Καιρίτη
.
Μαζί με τα βίντεο και τις φωτογραφίες του πριν και του μετά, ένας θρήνος και ένα απέραντο ΓΙΑΤΙ προσπαθούν να βγουν μέσα από το άρθρο αυτό, αφού αφήσαμε τον απαραίτητο χρόνο να περάσει από την καταστροφή, ώστε να
καταλαγιάσει η σκόνη μα και η δίκαιη οργή που πηγάζει μέσα από αυτά που δεν έγιναν και αυτά που δε θα γίνουν, για ένα τόπο που ΑΠΑΙΤΕΙ το σεβασμό και τα βλέμματα των όποιων διαχειριστών της ανθρώπινης εξουσίας.
Μικρών και μεγάλων κατά τις εκτιμήσεις των εδικών τους αποκλειστικά χρηματιστηριακών αξιών.
.
Στούς τόπους που πέρασε η δόξα
και σκύλεψε η ανθρώπινη αναλγησία
ακόμα και οι δάφνες βούλιαξαν
μαζί με τα χαμένα μνημεία.
Τι να θυμηθείς, τι να ξεχάσεις απ αυτό τον τόπο.
Απ αυτές τις πέτρες, που βάφτηκαν κόκκινες
απ το αίμα των αντρειωμένων
και απο την ντροπή των προσκυνημένων.
Απ αυτό τον καταγάλανο ουρανό τι να θυμηθείς.
Γαλανό μα και καθάριο, σαν τις ψυχές των εκτελεσμένων.
 Μα και σαν το αίσθημα ευθύνης των ξεφτιλισμένων.
 
.
                                              ΤΟ ΠΡΙΝ
              


Και το διάσημο πια δάσος που επι χρόνια ευδοκιμούσε και αναπτυσσόταν στα πόδια της γέφυρας, ελέω ανθρώπινης και κρατικής εκκωφαντικής απουσίας.
Η ιστορική γέφυρα ανακηρύχτηκε διατηρητέο μνημείο με βάση το παρακάτω ΦΕΚ
ΥΑ ΥΠΠΟ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1644/44519/27-8-1998 - ΦΕΚ 1052/Β/12-10-1998
Χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο και έργο τέχνης η γέφυρα του ποταμού Καιρίτη στον οικισμό Αλικιανός Ν. Χανίων.
"Χαρακτηρίζουμε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο και έργο τέχνης την γέφυρα του ποταμού Καιρίτη στον οικισμό Αλικιανού Ν. Χανίων γιατί αποτελεί αξιόλογο δείγμα ειδικού τεχνικού έργου των αρχών του 20ου αιώνα, που συνδυάζει άριστη γνώση της τεχνικής κατασκευών και υψηλή αισθητική αντίληψη".
Για αυτό, φρόντισαν δεόντως οι επόμενες γενιές. Οι...σύγχρονες.
Και οι πολιτισμένες.

Από τον ανθισμένο κάμπο της ολοπράσινης κοιλάδας των Εσπερίδων που διασχίζει ο Καιρίτης μέχρι τη χιονισμένη μαδάρα των Λευκών ορέων, απλώνονται τα χωριά της ιστορικής Ρίζας.
Ένας τόπος τραγουδημένος μέσα απο τη δική του παράδοση του ριζίτικου τραγουδιού, γεμάτος αγώνες για τη λευτεριά, αρχαίες θύμισες, θυσίες ηρώων, μα και ερείπια.

ΘΥΣΙΕΣ….και
ΑΓΩΝΕΣ….για τη
ΛΕΥΤΕΡΙΑ και για την
ΠΑΤΡΙΔΑ

Όπως αναφέρουν εξιστορώντας τα άρθρα που παραπέμπουν οι σύνδεσμοι.
Όπου υπάρχουν ερειπωμένα μνημεία, από πίσω κρύβονται ερειπωμένες συνειδήσεις και μια χαμένη ιστορία με ένα χαμένο στη λήθη του χρόνου πολιτισμό.
Αλίμονο στις κοινωνίες που δεν συντηρούν, δεν υποστηρίζουν, δεν μεταδίδουν με κάθε τρόπο και κάθε θυσία, τις αξίες που παρέλαβαν απο τους προηγούμενους, στους επόμενους.
Ηθικές, πνευματικές, πολιτισμικές, εθνικές και υλικές αξίες.
Και τα μνημεία της ιστορίας του, ως προικιά για τους επόμενους.
.
Τρίτη 29 Μάη του 1453
η αποφράδα μέρα του ελληνισμού,
Δευτέρα 25 Φλεβάρη 2019 η αποφράδα μέρα του κάμπου τ Αλικιανού.
Τα φώτα της ράμπας έπεσαν οριστικά και για την καταπράσινη παραμυθένια κοιλάδα των Εσπερίδων.
Της ιστορίας και των ηρωισμών, της επέλασης της ναζιστικής θηριωδίας μα και της δόξας ενός πληθυσμού αμάχων, που έδειξε στην ανθρωπότητα ολόκληρη, πως ζούνε και πως υπερασπίζονται τη λευτεριά τους σε τούτη τη γη, σε τούτα τα χώματα. Οι ελεύθεροι κρητικοί, οι ελεύθεροι άνθρωποι της Ρίζας των Λευκών ορέων, άνθρωποι αναθρεμένοι μέσα στους αξιακούς κώδικες που αποτυπώνονται στις χιλιετίες, μέσα από τη λαική παράδοση και το ριζίτικο τραγούδι.
Ιστορίες και αξίες που αναλύσαμε σε παλιότερα άρθρα μας
όπως

ΑΥΤΟ

Όταν λίγο παρέκει από τα πόδια της γέφυρας κροτάλιζαν τα γερμανικά πολυβόλα κάτω από τους ήχους του ριζίτικου τραγουδιού που έβγαινε σαν ύστατος ύμνος στην Ελευθερία από τις ομάδες των άμαχων χωριανών, στο χείλος του τάφου που οι ίδιοι είχαν ανοίξει.
«Τον αντρειωμένο μην τον κλαίς
όσο κι αν αστοχήσει.
Μ’ αν αστοχήσει μια και δυο…»
Τους αφήσαμε κι Αυτούς άστεγους εμείς οι… πολιτισμένοι.
Τα φώτα της ράμπας έπεσαν οριστικά για ένα χθες, που σταθήκαμε μικροί και ανίκανοι να υποστηρίξομε.
Όπως το ίδιο μικροί φαινόμαστε ακόμα, για το αύριο των παιδιών μας, σε σχέση με το χθες των προγόνων μας.
Κληροδοτήματα και κληρονομιές.
Κάπου σπά, διασκορπάται η ιστορική συνέχεια και συνέπεια, ελέω ξεφτισμένων και πλαστικοποιημένων συνειδήσεων.
    
                                                    ΤΟ ΜΕΤΑ

 




Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Εκεί που σμίγει η ανθρώπινη ματαιοδοξία, με την ασυδοσία και την ασυνειδησία μικρών ματαιόδοξων κοινωνιών και αφού αγκαλιάζονται με το χαμαιλεοντισμό των φελλών και των μηδενικών της κρατικής απουσίας,
Βυθίζονται στο χάος και τη λήθη, παρασύροντας μαζί τους μια λαμπρή ιστορία και ένα πολιτισμό που όντες ανίκανοι να αναστήσουν μετατρέπουν σε παράδοση και θρύλο, σκιές του παρελθόντος, μα και μια κοινωνία, που απόμεινε να μετρά τις θύμησες του χθες και να τρέμει στο ξημέρωμα του αύριο των επαγγελματιών Αναρμόδιων αρμοδίων του πολίτικαλ κορέκτ...της κομματικής α-φασίας...των επαγγελματιών κομματόσκυλων.

        Μετά τον κατακλυσμό, ότι κατέγραψε η κάμερα του keritisriver

Όμως εδώ, είναι αγ-ελλαδιστάν. Η χώρα των Αν-αρμόδιων αρμοδίων και των
Αν-εύθυνων υπευθύνων.
Γιατί ?
Μα...ποτέ κανείς, δεν φταίει για τίποτα.
Ο...Θεός!
Και τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Τις δεκαετίες προ του 1980, έχομε ζήσει πολλά ορμητικά κατεβάσματα του Καιρίτη, αλλά είχαμε μια κοίτη καθαρή και με το πλάτος που ΤΩΡΑ η φύση έδωσε με την επέμβαση της στη ροή του ποταμού.
Εισέπραξε όμως και τους τόκους της.
Αυτή δεν επιχειρεί τζάμπα, ούτε κάνει εκπτώσεις.
.

                      Αφιέρωμα ηρωικόν και πένθιμον
.
Πότε επιτέλους καθαρίστηκε για τελευταία φορά η κοίτη του Καιρίτη που τα τελευταία χρόνια είχε μεταβληθεί σε δάσος αδιαπέραστο απο τα πόδια της γέφυρας και προς βορά?
Αυτή η φροντίδα είναι σαφές, οτι δεν απαιτούσε πολλά λεφτά μιας και είμαστε ένα επιτηρούμενο απο τους τραπεζικούς "θεσμούς" κράτος.
Για απλό καθάρισμα μιλάμε.
Δεν έγινε ποτέ.
Το φωτογραφικό υλικό του άρθρου, δείχνει το πολύχρονο δάσος που είχε δημιουργηθεί στα πόδια της γέφυρας, ελλείψει και εν απουσία ανθρώπινης παρουσίας.
.

Και η βροχή στα ξαφνικά
ξέπλυνε δρόμους και στενά,
ξέπλυνε φήμες, όνειρα κι ιδανικά....
Κυρίες και κύριοι, απόψε...
ας σοβαρευτούμε....το έργο είναι δράμα...
κυρίες και κύριοι...
       




Παλι ακουστήκανε φωνές και κλάημα στον Καιριτη..
Δε κλαίνε χήρες η παιδιά γι  μάνες πικραμένες..
Μα κλαίει ουλο το χωριό κι ούλη η Κυδωνία..
κλαίει για το γιοφύρι τση το αιματοποτισμένο.
Απού το πήρε ο ποταμός.
Πάλι θα κάμει ξαστεριά Πάλι θα φλεβαρίσει
Γιοφύρι θα ξαναχτιστεί Τον τόπο να ομορφίσει.
Το νεοριζίτικο γράφτηκε στο άκουσμα της καταστροφής του γιοφυριού της Ρίζας
τραγουδημένο απο τον Αντώνη Μαρτσάκη.              

                      
                    

ΑΝ....αν κάποτε κατέβαινε ο Καιρίτης, από που θα πέρναγαν οι υδάτινοι όγκοι ?
Φρόντισε ποτέ κανείς φορέας (και αυτή η ευθύνη είναι διαχρονική και αφορά ένα βάθος χρόνου τουλάχιστον 40 ετών), για την επαναφορά της κοίτης στην αρχική της θέση των 300 τουλάχιστον μέτρων φάρδους, με την επιστράτευση των ανάλογων μηχανημάτων, επιβάλλοντας ταυτόχρονα βαριά πρόστιμα σε κάθε καταπατητή?
Και οι…ψήφοι ? Ε ?
Δεν μπορεί να ακούς απο την ημέρα της πρώτης βροχής μέχρι και την επαύριο της καταστροφής, για κάποιους... «οικολόγους» και κάποιες παρακρατικές οργανώσεις και εξωθεσμικούς παράγοντες, ωσάν να ήταν αυτοί και όχι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της κοινωνίας, αρμόδιοι για τη διαχείριση των κοινών.
Τις κοινωνίες τις διαχειρίζονται οι προβλεπόμενοι από το Σύνταγμα και τους νόμους θεσμικοί παράγοντες και οχι εξωθεσμικά κέντρα και παρακρατικές οργανώσεις.
Αποτελεί το λιγότερο ένδειξη διάλυσης του κράτους, αλλά και προσβολή στην ηθική και την ιστορική λογική.των πραγμάτων.
                                     

         
Και η κατάθεση των «ειδικών»(εδώ θρηνούν και τα αλλήθωρα χταπόδια), όπως την κατέγραψε ο φακός της ΝΕΑΣ τηλεόρασης
.

Τώρα το μόνο που απόμεινε, είναι οι πολιτικές υποσχέσεις και τα έπεα πτερόεντα.
Ο τόπος όμως όπως και η οργή των τοπικών κοινωνιών, δεν θα μπορέσουν να σιτίζονται για πολύ χρονικό διάστημα ούτε με άδειες υποσχέσεις, ούτε με πολιτικούς λεονταρισμούς, ούτε με κοροϊδίες για ιπτάμενους γαϊδάρους και χάρτινες γέφυρες προσωρινής προσομοίωσης με το παρελθόν.
Με φούμαρα εικονικής πραγματικότητας.
Αναμένουν έργα.
Όχι για χλιδή και πολυτέλεια,
Μα για την επιβίωση του τόπου, της παραγωγής με την οποία ζει και της παιδείας των παιδιών του, που τίθεται σε άμεσο κίνδυνο αν επικρατήσουν τα έπεα πτερόεντα και αδυνατήσουν τα έργα.
Άλλο θάνατο ετούτος ο τόπος δεν αντέχει, δεν σηκώνει. 

                       
                    Με συνεργάτες χωριανούς στο χώρο της καταστροφής
          .
Ας αφήσομε λοιπόν την Περσεφόνη ήσυχη να κοιμηθεί στην αγκαλιά της γης.
.
 
Να το δούμε και από μια άλλη, διαφορετική οπτική γωνία τώρα ?
Κάποτε, υπήρχαν οι κοινότητες, με τον Πρόεδρο του χωριού, που είχε την απόλυτη ευθύνη μαζί με το συμβούλιο, για τη διαχείρηση των κοινών.
Μετά, ήρθε ο...Καποδίστριας και ενώθηκαν τα όμορα χωριά, σε πιο εύρωστες κοινωνικές ομάδες, τους Δήμους.
Ο Πρόεδρος έγινε Δήμαρχος και ανέλαβε μια ομάδα κοντινών και με κοινά διαχειριστικά και γεωγραφικά συμφέροντα και ως εδώ, καλά αφού και εύρωστες κοινωνικές ομάδες δημιούργησε ο Καποδίστριας και δεν ξεφεύγαμε απο τον τοπικό χαρακτήρα.
Αλλά πάνω στην ώρα, πέθανε ο Καποδίστριας και ανέστησαν τον Καλλικράτη.
Οι Δήμοι πλέον έγιναν τεράστιοι με περιοχές παραλιακές τουριστικά φιλέτα και την ενδοχώρα, που δεν είχε κανένα οικονομικό ενδιαφέρον, πλην γεωργικής και απαξιωμένης εκμετάλευσης.
Νομοτελειακά αυτή η ενδοχώρα ήταν εξ αρχής καταδικασμένη να πεθάνει και αυτό το επισημαίναμε απο τότε που έμπαινε σε εφαρμογή ο Καλλικράτης.
Και το ζούμε καθημερινά απο τότε.
Αύριο θα μας πουν οτι όλη η Κρήτη γίνεται ένας Δήμος, με έδρα στο Ηράκλειο, ή ακόμα και στο σπήλαιο της Ίδης, προς τιμήν της γέννησης του κρηταγενή Δία και θα το ονομάσουν «σχέδιο Σωκράτης».
.
Και μην ακούσω για το θεσμό των τοπικών εκπροσώπων κάθε χωριού στο Δήμο, γιατί η αξία αυτής της εκπροσώπησης μειώνεται όσο μεγαλώνει η έκταση του Δήμου, όσο ένας δήμαρχος, διαχειρίζεται περισσότερες κοινότητες.
Τρεις-τέσσερις άνθρωποι ακούγονται όλο και λιγότερο όσο αυξάνονται οι αντιπρόσωποι σε ένα δημοτικό συμβούλιο, αλλά και όσο αυτοί εκπροσωπούν την ενδοχώρα του δήμου και όχι τις περιοχές φιλέτα των παραλιακών-τουριστικών ζωνών.
Καποδίστριας λοιπόν, Καλλικράτης, ή...Σωκράτης αύριο ίσως ?
Τις τοπικές κοινωνίες τι τις εκπροσωπεί, τι τις συμφέρει καλύτερα, πριν αφανιστούν εντελώς κάτω απο την ανάγκη συνεχούς ενίσχυσης και ανάδειξης των οικονομικά εύρωστων και τουριστικών ζωνών?
Οι εκλογές έρχονται και μάλιστα τριπλές.
.
Η κάθε κοινωνία ας αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν.
Όχι μόνο για το πολιτιστικό και πολιτισμικό αύριο,
μα και για την επιβίωση.
Γιατί από τώρα και στο εξής και όπως δείχνει ξεκάθαρα το πολιτικό και γεωστρατηγικό γίγνεσθαι στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου με επίκεντρο την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, αυτό θα είναι πλέον το στοίχημα.
Ευτυχείτε !





Βυζαντινός Αντίλαλος










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια αναγνωστών