Η Ταυτότητα του Ελληνισμού μέσα απο το θησαυρό της λαϊκής παράδοσης.

Θεωρώντας υποχρέωση τη διατήρηση της λαϊκής παράδοσης μέσα στην οποία μεγάλωσε και γαλουχήθηκε όλος ο Ελληνισμός και μέσα από την οποία διατηρήθηκαν τα ήθη και τα έθιμα αυτού του τόπου, που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να τον παραδώσομε στο παγκόσμιο τίποτα, θα αφιερώνομε κατά καιρούς δείγματα πολιτισμού, δείγματα ιστορίας, δείγματα από τις λαϊκές παραδόσεις, τα παραμύθια με τις νεράιδες και τα ξωτικά που μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων.

Και ήρθαν σήμερα τα νέα ήθη της αλλοτρίωσης και του μηδενισμού,

να τα διώξουν  στη χώρα του πουθενά.

Σαν αρχή, πήραμε από τις “Εκλογές” του Νικ. Πολίτη που πρωτοκυκλοφόρησε το 1914 και μέσα από την κατηγορία “Μοιρολόγια του κάτω κόσμου και του χάρου”, το δημοτικό τραγούδι “Του χάρου και του νιού”.

 

 

Χιλιοτραγουδημένο και τιμημένο από το Κρητικό Ριζίτικο τραγούδι σαν “τραγούδι της ταύλας”.
Έτσι λέγεται η κατηγορία των ριζίτικων τραγουδιών που ακούγονται στα τραπέζια με τις παρέες στις διάφορες εκδηλώσεις και γλέντια που γίνονται στα χωριά της ρίζας των Λευκών ορέων, από την οποία πήραν και την ονομασία τους τα ριζίτικα.

Η ιστορία και η προέλευση όμως του ριζίτικου, ας αποτελέσει ένα ξεχωριστό μεγάλο αφιέρωμα, όπως θα του άξιζε μέσα από την παραχάραξη και την δριμύτατη καπηλεία που έχει υποστεί.

Όπως αναφέρει ο Πολίτης στον πρόλογο του,

Εξαίρετη θέση μεταξύ των μνημείων του λόγου του λαού μας, κατέχουν τα τραγούδια. Όχι μόνο ως ισχυρώς κινούντα την ψυχή για το απέριττο κάλλος, την αβίαστη απλότητα, την πρωτοτυπία και τη φραστική δύναμη και ενάργεια, αλλά και ως το ακριβέστερο όλων των πνευματικών δημιουργημάτων του λαού, που καταδεικνύει τον ιδιάζοντα χαρακτήρα του έθνους…….Εις τα τραγούδια και τις παραδόσεις, ο εθνικός χαρακτήρας αποτυπώνεται ακραιφνής και ακίβδηλος……αντικατοπτρίζουν πιστά και τέλεια τη ζωή και τα ήθη, τα συναισθήματα και τη διανόηση του Ελληνικού λαού και εξωραΐζονται με τον ποιητικό διάκοσμο αναζωπηρόντας τις αναμνήσεις των εθνικών περιπετειών.

ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΙΟΥ

Τρώτε και πίνεται άρχοντες κι εγώ να σας δηγούμαι,

κι εγώ να σάσε δηγηθώ για έναν αντριωμένο.

Για έναν νιο, τον είδα γω ‘ς τσοι κάμπους κ’ εκυνήγα,

κυνήγα κ’ ελαγώνευγεν ο νιος κι’ αγριμολόγα.

‘Στο γλάκιο πιάνει ο νιος λαγό, ‘ς τον πήδο πιάνει αγρίμι,

την πέρδικα την πλουμιστή οπίσω την αφήνει.

Μα ο χάροντας επέρασε κ’ ήτανε μανιασμένος.

-’Έβγαλε νιε τα ρούχα σου και θέσε τάρματα σου,

δέσε τα χέρια σου σταυρό, να πάρω την ψυχή σου.

-Δε βγάνω γω τα ρούχα μου, δε θέτω τάρματα μου,

μηδέ τα χέρια μου σταυρό να πάρεις την ψυχή μου.

Μ’ άντρας εσύ, άντρας κ’ εγώ, κ‘ οι δυο καλ’ αντριωμένοι

Κι άιντε να πα απαλαίψωμε ‘ς το σιδερένιο αλώνι,

να μη ραΐσουν τα βουνά και να χαλάση η χώρα.

Και πάνε κι απαλεύγανε ‘ς το σιδερένιο αλώνι.

Κ’ εννιά φοραίς τον έβαλε ο νιος το χάρο κάτω.

Μ’ απάνω εις τς εννιά φοραίς του χάρου βαροφάνη.

Πιάνει το νιο που τα μαλλιά, χάμαις τον γονατίζει.

-Άφις με, χάρο τα μαλλιά και πιασ’ μ’ απού τη μέση,

και τότεσας σου δείχνω γω πώς ειν’ τα παλληκάρια.

-Αποκειδά τα πιάνω γω ούλα τα παλληκάρια,

Πιάνω κοπέλλαις όμορφαις κι άντρες πολεμιστάδες

Και πιάνω και μωρά παιδιά μαζί με τσοι μαννάδες.

Λεξιλόγιο.

Ελαγώνευγεν (κυνηγούσε λαγούς)

Αγριμολόγα (κυνηγούσε αγρίμια)

Γλάκιο (στο τρέξιμο)

Θέσε (άφησε κάτω, απόθεσε)