Κι όμως...δεν είμαστε μόνοι μας τελικά !

  Απαξίωσαν τους ποιητές και κάποιους μάλιστα τους κατηγόρησαν.

Εθνικιστές τους είπαν και…ρατσιστές.

Κοντά σ αυτούς, έριξαν στον καιάδα της σιωπής και τα έργα τους.

Αυτά τους ενόχλησαν βασικά. 
Χωρίς αυτά, ποιητές δεν θα υπήρχαν.

Είναι αυτά που μιλάνε για Ελλάδα, τιμή, δόξα και ελευθερία, είναι ο εθνικός μας ύμνος, ο παλμός και το ψυχογράφημα του Ελληνικού μεγαλείου, αυτού που ύμνησε η ιστορία.

   Απαξίωσαν και την ιστορία.

Δεν τους άρεσε λέει όπως τα έλεγε, γιατί ενοχλούσε γειτονικούς εχθρούς κι εμείς ως μοντέρνοι, πολιτισμένοι και βαθειά μπασμένοι στη νέα πορνεία της σύγχρονης πολυπολιτισμικής θολοκουλτούρας,

δεν αρμόζει να είμαστε ρατσιστές και εθνικιστές.

Απεφάνθησαν και ειδήμονες επιστήμονες επι τούτου. 
Συγγραφείς σεξομανείς και άτιτλοι καθηγητάδες.

   Ενόχλησαν και οι ήρωες. Αποτελούν πρότυπα, στηρίζουν ιστορία, όπως

ο σκελετός το σώμα. Αποφασίστηκε λοιπόν από τους ειδήμονες προοδευτικούς των καιρών μας, να κατεδαφιστούν κι αυτοί.

Άλλους παρέδωσαν σε ξένα έθνη ως αλλοεθνείς, άλλους είπαν “τοιούτους”, την ώρα που οικοδομούν ως πρότυπα, προσκείμενους “τοιούτους” για τις νέες γενιές.

Είναι η νέα κουλτούρα, η θολή. Των στρεβλωμένων εννοιών και του μηδενισμού του κοντέρ της ιστορίας και της εθνικής υπερηφάνειας.

  Κι αλίμονο στην ιστορία και στους θαμμένους ήρωες, αλίμονο και στην Ελλάδα του αύριο.

Ποιος να τους υπερασπίσει, χωρίς να εισπράξει τη ρετσινιά του φασίστα, του ρατσιστή και του οπισθοδρομικού εθνικιστή.

  Άλλαξαν και οι λέξεις το περιεχόμενο τους κατά το δοκούν της νέας κουλτούρας.
Η έννοια της πραγματικής δημοκρατίας, έγινε κατ επίφαση και μάθαμε στη δημιουργία μιας νέας δημοκρατίας, της…άμεσης.
   Ο φασισμός, έβαλε προβιά προοδευτισμού και κατηγορεί κατά βούληση φασίστες τους υπόλοιπους…έτσι ξέρει ιστορικά να εδραιώνεται.

  Ο πατροπαράδοτα φιλόξενος λαός έγινε με μιας ρατσιστής, επειδή δεν συναινεί στον ακάλεστο και από το παράθυρο εισβολέα στο σπίτι του να τον κλέψει και να τον βιάσει, να κάνει κατάληψη στα ιδρύματα που έχει η χώρα του για να σπουδάσουν τα παιδιά του, απαιτώντας ομαδικά ιθαγένεια και απευθυνόμενος σε κράτος δίχως νόμους, δίχως κάποιον να υπερασπίσει αυτούς και τους κατοίκους του από την εισαγόμενη αλητεία.  Αντιθέτως, πρέπει να προστατέψομε τα δικαιώματα αυτών, των εισβολέων, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των ιθαγενών.

  Ο δε εθνικισμός, από ιδιότητα όλων των εθνικών κρατών, με τη νέα κουλτούρα έγινε ιδεολογία, γιατί οι ιδιότητες δεν μπορούν να κατηγορηθούν, να ενοχοποιηθούν.

Και αυτός που έμαθε από την ιστορία και τους προγόνους του να αγαπά την πατρίδα του χωρίς να εχθρεύεται και να υποτιμά τους άλλους, αλλά να την υπερασπίζεται όμως έναντι αυτών, με τους νέους νόμους έγινε…εθνικιστής. Εδώ είναι που η ιδιότητα γενόμενη ιδεολογία, ενοχοποιεί.

  Και ποιος να τολμήσει να σηκώσει τη σημαία που κάτω απ αυτήν έδωσαν αγώνες ελευθερίας, δημοκρατίας και ανεξαρτησίας οι πρόγονοι του, από τη στιγμή που ονομάστηκε άχρηστο κουρελόπανο ;

Ο δε Εθνικός ύμνος, ρατσιστικό τραγούδι που εγείρει μίση και αλυτρωτισμούς ;

  Από τη μια λοιπόν η μια παρέα των νέων προοδευτικών και θολών συνάμα τοπίων του διαφωτισμού μας, κι από την άλλη,

οι αυτόκλιτοι…Σωτήρες.

κλικ για μεγεθυνση

Αυτοί που επιμένουν να μας σώσουν με το…στανιό, όπως γράφαμε σε προηγούμενο άρθρο μας.

Δια της εις θάνατον και τελικού μηδενισμού σωτηρίας. Άλλος τρόπος διατείνονται, δεν υπάρχει. Μα έτσι, ξέραμε κι εμείς να σωθούμε, από μόνοι μας. Δεν χρειαζόμασταν εκτελεστές.

Ήδη κάποιες χιλιάδες συντοπίτες μας σώθηκαν από μόνοι τους αυτοχειριαζόμενοι κάτω από το βάρος των μέτρων της σωτηρίας τους.

  Ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες, το δέντρο Ελλάς. 

Αιωνόβιο, σαν τη δοξασμένη ελιά !
Και πάνω στα γέρικα κλαδιά του, εμείς. Κουρνιασμένοι και μουδιασμένοι απ το φόβο, που δεν μας αφήνουν μόνους να χτίσομε τις φωλιές μας και να γεμίσομε τον ουρανό μας κελαηδήματα αγάπης και ευτυχίας, φέρνοντας ένα νέο άνεμο δημιουργίας και προόδου για τα αετόπουλα που φέραμε στον κόσμο.
  Και κάτω απ τα κλαδιά, ανάμεσα στις δυο ομάδες, να πηγαινοέρχεται μανιωδώς το πριόνι που με περίσσια δύναμη τραβοσέρνουν οι ομαδάρχες, επιδιώκοντας την κοπή του γέρικου γερμένου δέντρου.

  Να λοιπόν γιατί δεν είμαστε μόνοι, να λοιπόν αυτή η αίσθηση της ξένης παρουσίας που τελευταία γέμιζε την ατμόσφαιρα, ήταν τελικά αληθινή.

Ήρθαν να την επιβεβαιώσουν οι ομάδες των νεόκοπων ξυλοκόπων-ζωοκόπων.

Κι η Ελλάδα γέρνει το κεφάλι κι ο ουρανός έγινε κόκκινος, κοιτώντας με μάτια τρομαγμένα τη θυγατέρα  γη.





                                                                                  Βυζαντινός Αντίλαλος