Το κλειδί

Τότε, που κυνηγούσαμε τους ανέμους
       

Το παλιό σχολειό με τις τάξεις σαν "Πι" και τους σπασένους υαλοπίνακες. Σήμερα, έδρα της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών

Ηταν ένα σχολειό, παλιό σχολειό,

ψηλά στο λόφο φυτεμένο.

Κι ήτανε μια αυλή, σκέτη αυλή,

με χώμα χιλιοπατημένο.

Στη μια της τη μεριά τη νοτινή,

ο λόφος με τους πράσινους τους πίνακες.

Στις άλλες τις μεριές, ολόγυρα σαν πί,

οι έξι τάξεις του σχολειού

με τους σπασμένους υαλοπίνακες.

Σ εκείνη την αυλή, στην ίδια αυλή,

δώσαμε αυτό το πρωινό τα χέρια…

κι είπαμε αντίο. Καλή τύχη στη ζωή,

και φτερουγίσαμε μακριά, σαν περιστέρια.

Μας είχαν δώσει του καθένα ένα κλειδί,

Ένα χρυσό κλειδί, μαστορεμένο χρόνια στα θρανία…

Να ξεκλειδώνουμε μ αυτό τις πόρτες της ζωής

για να κερδίσουμε λεφτά και μια ζωή χωρίς ανία.

Είκοσι χρόνια ολάκερα σκληρά,

πολύ σκληρά πέρασαν από τότες

και καμπουριάσαμε να ψάχνουμε σκυφτοί,

για να ταιριάξει το κλειδί σ άγνωστες πόρτες.

Και μείναμ’ έξω, αμέτρητες φορές.

Και τουρτουρίζαμε γυμνοί στ άγριο αγέρι.

Κι αναρωτιόμαστε με πόνο στην καρδιά,

Άραγε δεν υπάρχει κλειδαριά,

να γίνει του χρυσού κλειδιού μας ταίρι;

Υπάρχει! Απαντούσε τότε μια φωνή.

Υπάρχουνε πολλές, σε κείνες τις αυλές

και στα στενά τα χωματένια,

που αποτυπώνατε τα ζάλα σας μικροί,

όταν με βόλους, με ξυλίκι και στρουμπί,

πλέκατε όνειρα ζωής, παραμυθένια.

Υπάρχουν πόρτες σ άσπρα σπίτια φτωχικά,

που περιμένουν μάνες και πατέρες γερασμένοι.

Υπάρχει ήλιος και αγέρας που φυσά,

τα φύλλα των ευκάλυπτων,

που ΄ναι απ΄τα χέρια σας τα ίδια φυτεμένοι.

Τότε, ξυπνούσε μέσα μας το χτές.

Κι αναθυμόμαστε τα αγνά, τα άδολα χρόνια,

που ξεκινούσαμε με το ξερό ψωμί και τις ελιές

και περπατούσαμε ξυπόλητοι στα χιόνια.

Είμασταν τότε ξέγνοιαστα παιδιά, που ναι !

καλπάζαμε, καβάλα πάνω στο καλάμι,

χωρίς όμως το άγχος, τη μανία για ζωή,

χωρίς τα στεφανώματα με της κερδοδοξίας το στεφάνι.

Χωρίς τις πληρωμένες τις χαρές.

Χωρίς τους φίλους για δουλειά, για σκοπιμότητα.

Χωρίς τηλέφωνα, οθόνες και καντράν.
Και αυτοκίνητα που τρέχουν…
μα καταλήγουν στην πεζότητα.

Είκοσι χρόνια ολάκερα σκληρά,

πολύ σκληρά πέρασαν από τότες.

Και Επιμένουμε να ψάχνουμε σκυφτοί,

για να ταιριάξει το κλειδί, σ άγνωστες πόρτες.

                  ----------//---------