Το άρθρο του γερμανού και ο απόηχος μιας συνέντευξης

«Ενδιάμεσοι σταθμοί» τα εθνικά κράτη κατά τους Γερμανούς

του Γιώργου Δελαστίκ

Απο το "Έθνος"

Εντυπωσιακός ο τίτλος άρθρου της δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» - πόσω μάλλον που ο συγγραφέας του άρθρου είναι ο Νόρμπερτ Μπλουμ, υπουργός διαρκώς στις κυβερνήσεις του
χριστιανοδημοκράτη Χέλμουτ Κολ επί σχεδόν 17 χρόνια, από το 1982 ως το 1998:

«Το εθνικό κράτος είναι μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός»!

Πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις του γηραιού πολιτικού, ο οποίος εκφράζεται με γερμανική ευθύτητα, χωρίς υπεκφυγές:

«Το εθνικό κράτος δεν είναι θεόπεμπτο και επίσης δεν είναι το θεμέλιο της Ευρώπης, αλλά απλώς μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός της ευρωπαϊκής ιστορίας» υπογραμμίζει και συνεχίζει την ανάπτυξη των θέσεών του:

 «Δύο τάσεις θα καθορίσουν το μέλλον. Πρώτον, η πορεία υπό την ευρεία έννοια προς μια παγκόσμια ευθύνη και δεύτερον, η επιστροφή στις τοπικές ταυτότητες. Ανάμεσά τους θα εξαφανίζεται η σημασία του εθνικού κράτους!».

 Ο παλαιός υπουργός της Δεξιάς τονίζει: «Το «παλαιό εθνικό κράτος θα παίξει πιθανόν για ένα μεταβατικό διάστημα τον ρόλο μιας συγκολλητικής ουσίας ανάμεσα στις περιφερειακές και τις ευρωπαϊκές αρμοδιότητες».

Ως δεξιός δίνει από τη δική του οπτική γωνία την εξήγηση γιατί πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η πορεία: «Οι χρηματοπιστωτικές αγορές σήμερα δεν δαμάζονται από ένα μοναχικό κράτος»!

Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, η σκέψη του γράφοντος γύρισε πολλά χρόνια πίσω, σχεδόν είκοσι. Στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που είχε γίνει στις Κάνες, στις 25 και 26 Ιουνίου 1995.

Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δώσει μια εκπληκτική συνέντευξη Τύπου. Ήταν το πολιτικό «κύκνειο άσμα» του, έναν χρόνο πριν πεθάνει.

 Δεκαεννέα χρόνια πριν από το άρθρο του Γερμανού Νόρμπερτ Μπλουμ, ο Ανδρέας Παπανδρέου περιέγραψε από την αριστερή σοσιαλδημοκρατική οπτική γωνία το ίδιο φαινόμενο της εξέλιξης της ΕΕ.

 «Τι είναι η Ενωμένη Ευρώπη; Ποιος την κυβερνά; Τι ρόλο παίζουμε πλέον εμείς οι κυβερνήσεις, οι εθνικές κυβερνήσεις;» αναρωτήθηκε ρητορικά και έδωσε την απάντηση ο ίδιος με κατηγορηματικό τρόπο: «Βαδίζουμε προς μια σμίκρυνση των δυνάμεων του έθνους ως έννοιας, προς τη δημιουργία σφαιρών επιρροής ανάμεσα στους μεγάλους...».

 Ήταν πραγματικός καταπέλτης.

 «Να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και τις γυμνασιακές ομιλίες περί των προσόντων και μη της Ενωμένης Ευρώπης» υπογράμμισε και συνέχισε ακάθεκτος:

«Εδώ υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που μας δίνει το Διευθυντήριο της ΕΕ»!

Η ερμηνεία του ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του δεξιού Γερμανού πολιτικού, του επί δεκαεπτά χρόνια υπουργού Μπλουμ:

 «Και μην ξεχνάμε ότι αυτό μεταφέρει τη δύναμη των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών (που επιθυμούν) σιγά σιγά να ελέγξουν οικονομίες και να παίξουν αυτές τον ρόλο του ενεργού και αποτελεσματικού κυβερνήτη!» είχε τονίσει με ιδιαίτερη έμφαση ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Το συμπέρασμά του ήταν καταλυτικό: «Βαδίζουμε προς μια Ευρώπη που θα είναι δημοκρατική τύποις, αλλά που οι μεγάλες αποφάσεις θα παίρνονται από ένα triumviratum (σ.σ. τριανδρία) ηγετών της Ευρώπης... Βρίσκω ότι πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης, αλλά όχι στον βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. 

Στον βωμό των συμφερόντων. Των συμφερόντων, ρητά!».

               

Ήταν όντως η συγκλονιστικότερη συνέντευξη του Ανδρέα Παπανδρέου ως πρωθυπουργού.

 «Σμίκρυνση του έθνους ως έννοιας», «σχέδιο μηδενοποίησης των εθνικών κυβερνήσεων», «Ευρώπη μόνο τύποις δημοκρατική», ανάληψη του ρόλου της διακυβέρνησης από τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις...

Συγκλονιστικά πράγματα είχε δει είκοσι χρόνια πριν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Προς την πορεία που περιέγραψε αυτός τότε κινείται η κατάσταση στην Ευρώπη τις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε που τα έλεγε.

 Ήταν η ίδια συνέντευξη Τύπου που είχε πει μια ακόμη φράση που έγραψε Ιστορία, αν και αναφερόταν κυρίως στη στάση των Ευρωπαίων εταίρων απέναντι στην Τουρκία:

«Πράγματι αισθάνθηκα για την Ελλάδα πολύ ξένος σε αυτό το κλίμα»! Είχε πει και κάτι άλλο εντελώς ξεχασμένο στην πράξη: «Η Ελλάδα δεν είναι συμπαθής γιατί έχει φωνή. Κάποτε λέει «Όχι». Όχι πάντοτε. Καταπίνει και μερικά. Αλλά κάποτε λέμε «Όχι»! Και σε αυτό έχουμε την πρωτοπορία στην Ευρώπη». Άλαλα τα χείλη των σημερινών κυβερνώντων...

                                                             --//--

Να σημειωθεί ότι στην σύνοδο των Καννών ο Παπανδρέουυ είχε συγκρουστεί με τον τότε πρωθυπουργό της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλες ο οποίος αν και σοσιαλιστής και εκπρόσωπος των λεγόμενων χωρών του Ευρωπαικού Νότου είχε συμπαραταχθεί με την Γερμανία σε μια σειρά από οικονομικά ζητήματα που δεν ευνοούσαν τις φτωχές χώρες της ΕΕ, αλλά και στο Σκοπιανό προκαλώντας την οργή του Ανδρέα

. Αυτόν εννοεί στην αρχή της συνέντευξης τύπου μιλώντας για το πόσο ξένος αισθάνθηκε ανάμεσα σε υποτιθέμενους εκπροσώπους προοδευτικών κυβερνήσεων.

Μάλιστα, δύο Ελληνες δημοσιογράφοι μετέφεραν τις δηλώσεις Παπανδρέου στον Φελίπε Γκονζάλες που τον αφορούσαν, ο οποίος έδινε συνέντευξη στην ακριβώς διπλανή αίθουσα, με αποτέλεσμα ο Ισπανός πρωθυπουργός να απαντήσει ειρωνικά.

Οι δηλώσεις Γκονζάλες προκάλεσαν την πικρία και την οργή του Ανδρέα Παπανδρέου και λίγο αργότερα μετά από τηλεγράφημα του γαλλικού πρακτορείου που περιέγραφε την «παρεξήγηση» η ισπανική αποστολή αναγκάστηκε να ανασκευάσει τις δηλώσεις του Ισπανού πρωθυπουργού αναφέροντας ότι παρερμηνεύτηκαν.

Ο Γκονζαλες διευκρίνησε τότε "οτι τιμά και σέβεται τον μεγάλο πολιτικό Ανδρέα Παπανδρέου".
 

Στην σύνοδο των Καννών έγινε αισθητική και η απουσία δύο μεγάλων ευρωπαίων πολιτικών του Μιτεράν και του Κολ, φίλων του Ανδρέα, που είχαν αντικατασταθεί απο τον Σιράκ και τον Σρέντερ.

Η σύνοδος των Καννών υπήρξε μια κομβική στιγμή της συγχρονης ευρωπαικής ιστορίας ακριβώς γιατί δρομολογεί ουσιαστικά την ευρώπη των δυο ταχυτήτων και επισημοποιεί την πολιτική κυριαρχία της Γερμανίας έναντι των εταίρων της.

Και το θέμα είναι ότι από τότε ενώ μεσολάβησαν πολλά, όλα ήταν απόλυτα προσχεδιασμένα, οδηγώντας στον κατήφορο του σήμερα, με διορισμένους διάδοχους πιστά ανδρείκελα μέχρι πράκτορες των αγορών του διεθνιστικού κεφαλαίου.

Στένεψαν από παντού τα περιθώρια για κάθε τι το εθνικό, εξαφανίστηκε μεθοδευμένα  κάθε φωνή, κάθε δύναμη που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην «Ενωμένη Ευρώπη» χωρίς έθνη, έτσι όπως την ήθελε ο μεγάλος αδερφός του σιωνιστικού κεφαλαίου, που τόσο είχε επενδύσει πάνω της για το ρόλο που έμελε να παίξει στα παγκοσμιοποιητικά του σχέδια.
Και στην περίπτωση του Αντρέα, βοήθησαν τόσο ο ρόλος του Μητσοτάκη, όσο και οι "αριστερές" κατευθυνόμενες επιλογές, αλλά και οι εντός ΠΑΣΟΚ διορισμένοι "εκσυγχρονιστές".
Το είχε εξ αρχής βίτσιο η νέα τάξη, όλα τα εγχειρήματα αλλά και τα ιδεολογήματα της, να τα ντύνει με την επίφαση του "εκσυγχρονισμού" και του "προοδευτισμού".

Μην ξεχνάμε ότι όλα ξεκίνησαν με το περίφημο «Μυστικό Δείπνο» των τεσσάρων, που έγινε 13 Νοέμβρη του 1994 στο σπίτι της Βάσως Παπανδρέου όπου συμφωνήθηκε η προώθηση του Σημίτη στη διαδοχή του Ανδρέα.
Από τότε έφυγαν οι πολιτικοί και  ανέλαβαν οι τραπεζίτες του εβραικού κεφαλαίου, διαλύοντας ότι στην πορεία τους ενοχλούσε.

Στο περίφημο δείπνο είχε καλέσει τους Κ. Σημίτη, Παρ. Αυγερινό, Θ. Πάγκαλο και Κ. Λαλιώτη.

Στο δείπνο τελικά ήταν τέσσερις, καθώς ο Λαλιώτης επέλεξε να μην πάει. Το πολυθρύλητο «δείπνο των τεσσάρων» απέκτησε μυθικές διαστάσεις στο πολιτικό παρασκήνιο της εποχής και των ανατροπών που ακολούθησαν. 
Εκτοτε η εν λόγω τετράδα διατηρούσε μια κάποια επικοινωνία και συχνά είχε επαφές και συζητήσεις. Εναν χρόνο αργότερα και ενώ ο Ανδρέας βρίσκεται στο Ωνάσειο και η χώρα σε κώμα, σε ένα άλλο δείπνο, με την ίδια σύνθεση αλλά στο σπίτι του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου, έγινε το πιο καθοριστικό βήμα, που έδωσε το προβάδισμα στον Κώστα Σημίτη.

Εκεί ήταν που ο Παρασκευάς Αυγερινός πήρε την πρωτοβουλία και είπε: «Νομίζω ότι πρέπει να πάμε με τον Κώστα». Οι υπόλοιποι αποδέχθηκαν την πρόταση και τάχθηκαν στο πλευρό του κ. Σημίτη. Η Βάσω το έφερε βαρέως, αλλά έκανε την καρδιά της πέτρα και θεωρούσε πως μετά τον Σημίτη θα ερχόταν η σειρά της, αλλά η ζωή και οι επιταγές των στοών τα έφεραν αλλιώς…

Και ακολούθησε το περίφημο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στο στάδιο Ειρήνης και φιλίας τον Ιούνιο του 1996, με το Σημίτη να αναλαμβάνει με εκβιαστικά διλλήματα και το δαιμόνιο οργανωτικό πνεύμα του περίφημου Τσουκάτου, την προεδρία και τους τελευταίους ρομαντικούς του χώρου, να φεύγουν από πόρτες και παράθυρα, άρον άρον.

Το μόνο που διαφαινόταν από τότε, ήταν ότι το σχέδιο στραγγαλισμού και ξεπουλήματος της χώρας στο βωμό των σιωνιστικών σχεδίων, έπρεπε να προχωρήσει με ταχύτατους ρυθμούς…
Όπερ και εγένετο.

Ιστορική αναδρομή-επίλογος        Βυζαντινός Αντίλαλος