Ο αντισημιτισμός του Μπακούνιν μπροστά στον αναρχισμό του σήμερα

Όταν ομάδες αυτοαποκαλούμενων αναρχικών δεν διστάζουν να σκίζουν ή να καίνε την ελληνική σημαία σε ένδειξη επαναστατικότητας, διαριγνύει τα ιμάτια της στην υπεράσπιση της σημαίας και των συμβόλων άλλου έθνους, η

φαρισαϊκή υποκρισία περισσεύει.
Δεν μπορείς να σκίζεις σημαίες και να καις σύμβολα έθνους και θρησκείας και την επόμενη στιγμή να υπερασπίζεσαι μετά παρρησίας τη σημαία και τα σύμβολα άλλου έθνους.
Όταν μάλιστα τα σύμβολα είναι αυτά του σιωνιστικού ρατσιστικού φασισμού και όταν μάλιστα τα υπερασπίζεσαι, εν μέσω λαϊκών αγώνων

κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του διεθνιστικού κεφαλαίου και των πολεμικών μηχανών του, 
κατά των χημικών δηλητηρίων που απειλούν όλους μας, 
κατά της επιχειρούμενης απάνθρωπης γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού που συνεχίζεται σε αμείωτο ρυθμό από το Ισραήλ με την ύποπτη ανοχή για να μην πούμε την αγαστή συνεργασία της Αμερικής και της Ε.Ε.
Τότε ο φαρισαϊσμός των υποκριτών, γίνεται ανησυχία για κάθε ελεύθερο αγωνιστή της δημοκρατίας και υπερασπιστή αυτού του δύσμοιρου τόπου.
Που δίκαια αναρωτιέται έχοντας το βλέμμα στην ιστορία και στο αύριο, αυτός ο αγώνας, είναι άραγε δικός μου, ή μήπως άλλοι μου τον ετοίμασαν και με έβαλαν να παίξω το δικό μου ρόλο στη δική τους τσόχα ?

Σε αντιπαράθεση, δεν μπορώ να μη θυμηθώ την περίοδο του ολοκαυτώματος του 1940, τότε που όλες οι αντιστασιακές και αριστερές οργανώσεις, έβαζαν εχθρό απέναντι τους τη ναζιστική σβάστικα, που παρέμεινε μέχρι και σήμερα το μαύρο σύμβολο της ναζιστικής θηριωδίας.
ΔΕΝ σκέφτηκαν ότι η σβάστικα ήταν ούτε αρχαίο ελληνικό σύμβολο προκειμένου να μην το θίξουν, ούτε ότι αντιπροσώπευε τη σημαία «όλης» της Γερμανίας.

Όπως σήμερα κάποια αποκαλούμενα αναρχικά άτομα βγάζουν φλύκταινες στον στιγματισμό του αστεριού του Ισραήλ και την ταύτιση του με το ναζισμό, με την υποκριτική πρόφαση ότι αποτελεί σημαία όλου του εβραϊσμού και της θρησκείας του.
Ενώ η ελληνική σημαία που καίνε επαναστατική αδεία, δεν αποτελεί σημαία όλων των ελλήνων και ο σταυρός πάνω σ αυτήν, δεν συμβολίζει θρησκεία.

ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΙΟΙ !!!!!

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΣΟ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ "ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ" ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΟΝ ΧΥΔΑΙΟ ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΜΟ,

ΑΛΛΑ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ (ΟΧΙ ΑΠΛΑ, ΑΝΤΙΣΙΩΝΙΣΜΟ!!!...)

ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ, ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ;

Ο Άγνωστος Μπακούνιν αποσπάσματα από το βιβλίο Φρανσις Γούιν

 «Κάρολος Μαρξ η ζωή του»  στο κεφάλαιο "Μπακούνιν και αντισημιτισμός" σελ.449-450.

...«λατινική φυλή», πρόσθετε κολακευτικά, μπορούσε να αποτρέψει τα μυστικά σχέδια των Εβραίων για παγκόσμια κυριαρχία.

Ολόκληρος αυτός ο κόσμος των Εβραίων, που συνιστά μια και μοναδική αίρεση εκμεταλλευτών, ένα ανθρώπινο είδος που ρουφά το αίμα, ένα συλλογικό παράσιτο, αδηφάγο, που απλώνει την οργάνωση του όχι μόνο πέρα από τα σύνορα των κρατών αλλά ακόμη και πέρα από τις διαφορές των πολιτικών απόψεων –

 Αυτός ο κόσμος είναι προς το παρόν, σε μεγάλο μέρος του τουλάχιστον, στη διάθεση του Μαρξ από τη μια και των Ρότσιλντ από την άλλη.

 Γνωρίζω πως οι Ρότσιλντ, όσο κι αν είναι και οφείλουν να είναι αντιδραστικοί, τρέφουν υψηλή εκτίμηση για τις αρετές του κομμουνιστή Μαρξ· και πως κι ο κομμουνιστής Μαρξ με την σειρά του νιώθει, από ενστικτώδη έλξη κι από θαυμασμό ανάκατο με σεβασμό, να τον μαγνητίζει η οικονομική ιδιοφυΐα του Ρότσιλντ. Τους ένωσε η εβραϊκή αλληλεγγύη, αυτή η πανίσχυρη αλληλεγγύη που διατηρήθηκε σε ολόκληρη την ιστορία.

Τα ρυπαρά παραληρήματα του Μπακούνιν ήταν, αν μη τι άλλο, ειλικρινή.

Το 1869 είχε γράψει έναν εκτενή λίβελο εναντίον των Εβραίων (που είναι «απογυμνωμένοι από κάθε αίσθημα ηθικής και προσωπικής αξιοπρέπειας») στον οποίον κατονόμαζε πέντε μόνον εξαιρέσεις στον κανόνα:

 τον Ιησού Χριστό, τον Απόστολο Παύλο, τον Σπινόζα, τον Λασάλ και τον Μαρξ.

 Όταν κάποιος φίλος του τον ρώτησε γιατί παραχωρούσε άφεση αμαρτιών στον Μαρξ, ο Μπακούνιν του εξήγησε πως ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του εχθρού:

«Είναι πολύ πιθανόν, και πολύ σύντομα μάλιστα, να ξεκινήσω πόλεμο εναντίον του... Υπάρχει, όμως, καιρός για τα πάντα και η ώρα της πάλης δεν έχει ακόμη σημάνει».

 Τώρα που ξεκίνησε η πάλη, δεν χρειαζόταν πια να κρύβει τα αληθινά του αισθήματα. 

Εδώ πρέπει να κάνουμε μια σημαντική διάκριση.

Μέχρι το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι λαϊκοί συγγραφείς, όπως η Αγκάθα Κρίστι, έβαζαν καμιά φορά στα βιβλία τους αντισημιτικά σχόλια της κακιάς ώρας («Εβραίος είναι, βέβαια, αλλά πολύ καλός εβραίος»)

Κανείς, ωστόσο, δεν κατηγόρησε ποτέ την Κρίστι πως ήθελε να μαντρώσει έξι εκατομμύρια Εβραίους και να τους σφάξει.

Παρομοίως, το στερεότυπο του «σπαγκοραμμένου Εβραίου» ήταν παγκόσμιο σχεδόν τον δέκατο ένατο αιώνα: το χρησιμοποίησε κι ο ίδιος ο Μαρξ στο πρώιμο δοκίμιο του «Για το Εβραϊκό ζήτημα».

Ο Μπακούνιν, όμως, έστρεφε τους διεστραμμένους του λίβελους εναντίον των «εξ αίματος Εβραίων», ανεξάρτητα από τις πραγματικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις επιχειρηματικές τους πρακτικές, την κοινωνική τάξη και την πολιτική τους ιδεολογία.

Εκεί όπου ο Μαρξ ισχυριζόταν πως η χειραφέτηση της ανθρωπότητας θα απελευθέρωνε τους Εβραίους από την τυραννία του ιουδαϊσμού, ο Μπακούνιν το μόνο που επιθυμούσε ήταν να τους εξολοθρεύσει,

 «Ο κόσμος μισεί τους Εβραίους σε όλες τις χώρες», έγραφε σε μια εγκύκλιο επιστολή που είχε στείλει στο παράρτημα της Διεθνούς στην Μπολόνια.

«Τους μισεί τόσο πολύ, που κάθε λαϊκή επανάσταση συνοδεύεται κι από σφαγές Εβραίων: φυσική συνέπεια...»

Καταλαβαίνουμε πολύ καλά για ποιο λόγο το Γενικό Συμβούλιο θέλησε να τηρήσει τις αποστάσεις του από ετούτα τα στομφώδη σαλπίσματα για γενοκτονία, ιδίως σε μια εποχή που όλοι οι εκδότες της Ευρώπης αναζητούσαν λάσπη για να ρίξουν στη Διεθνή Ένωση Εργατών.

 Τον Ιούνιο του 1872, το Συμβούλιο εξέδωσε ένα φυλλάδιο, γραμμένο από τον Μαρξ, το Πλασματικά ρήγματα της Διεθνούς, όπου κάθε σελίδα του συνέβαλλε στη διάψευση του τίτλου του και στην επιβεβαίωση πως πράγματι υπήρχε ένα ρήγμα μεγάλο σαν το κανάλι της Μάγχης:

 «Η Διεθνής περνά τη σοβαρότερη κρίση από την εποχή της ίδρυσης της». Ο Μπακούνιν κατηγορήθηκε πως υποκινούσε αφυλετικό πόλεμο» και οργάνωνε μυστικές εταιρείες ως μέρος του αναρχικού σχεδίου του να καταστρέψει το εργατικό κίνημα.

Βυζαντινός Αντίλαλος