Το βρώμικο '89, ο ιστορικός συμβιβασμός και ο ρόλος των ιδεολογιών στην πολιτική

Στις 2 Ιουλίου 1989 ημέρα Σάββατο, ορκίζονταν η κυβέρνηση Τζαννετάκη. Μία κυβέρνηση στην οποία συνυπήρχε η Νέα Δημοκρατία και Συνασπισμός με σκοπό να στείλει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο

Για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ η τριετία 1989 - 1992 έμεινε στην ιστορία ως «Βρώμικο '89», για τους νεοδημοκράτες ήταν μια προσπάθεια με αγνά κίνητρα για την κάθαρση της πολιτικής ζωής από τα δεινά που είχε σωρεύσει η οκταετής κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ (1981 - 1989).

Ως συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Από τα μέσα του 1988 η χώρα βρισκόταν στον αστερισμό του σκανδάλου Κοσκωτά, του νεαρού τραπεζίτη, που ήλθε από το πουθενά για να δημιουργήσει μια μικρή αυτοκρατορία στον τραπεζικό και εκδοτικό χώρο.

Εάν υπάρχει μία χρονιά που να σημάδεψε όσο καμία άλλη το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα σε όλο τον πλανήτη αυτή δεν είναι άλλη από το 1989. Πτώση του τείχους του Βερολίνου, κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, επεισόδια στην Πλατεία Τιενανμέν στο Πεκίνο, διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να μην έχει το δικό της μερίδιο “δημοσιότητας” καθώς μετά από δεκαετίες που Δεξιοί και Αριστεροί βρέθηκαν ακόμη και να αλληλοσκοτώνονται στον εμφύλιο ενώθηκαν τέτοιες ημέρες σε μία κυβέρνηση που είχε ως σκοπό να στείλει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Για κάποιους ήταν το “βρώμικο '89” για κάποιους άλλους απλώς μία αναγκαστική συγκυβέρνηση που έπρεπε να δημιουργηθεί ώστε να μην διαγραφούν τα σκάνδαλα “Κοσκωτά” και 2 Ιουλίου 1989, 25 χρόνια πίσω.

Ο Τζαννής Τζαννετάκης, ο βουλευτής Α Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας και απόστρατος Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, ακουμπάει το χέρι του στο Ευαγγέλιο και ορκίζεται Πρωθυπουργός της χώρας.

Μίας κυβέρνησης η οποία θα έχει για πρώτη φορά στην σύνθεση της τόσο πρόσωπα από την Δεξιά όσο και από την Αριστερά. Για να ξεδιαλύνουμε το κουβάρι πως φτάσαμε σε αυτή την ιστορική συγκυβέρνηση αξίζει να σταθούμε σε ορισμένα κομβικά σημεία της χρονιάς που είχε προηγηθεί.

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο καθώς πρωτοκλασάτα της στελέχη (ο αντιπρόεδρος της Μένιος Κουτσόγιωργας και ο πρώην υπουργός Γιώργος Πέτσος) φέρεται να είχαν ενεργή συμμετοχή στο μεγαλύτερο μεταπολεμικό σκάνδαλο που γνώρισε η χώρα, αυτό της Τράπεζας Κρήτης.

Παράλληλα τα σκάνδαλα των υποκλοπών (Τόμπρας) και της αγοράς του Αιώνα σε συνδυασμό με την “αντιλαϊκή” οικονομική πολιτική της δεύτερης τετραετίας (Υπ. Εθν. Οικονομίας Κώστας Σημίτης) είχαν δημιουργήσει ένα κοκτέιλ που δύσκολα θα μπορούσε να καταπιεί ο ελληνικός λαός στις εκλογές της 18ης Ιουνίου.

Σπασμωδικές κινήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου η τοποθέτηση του Τσοβόλα (δώσ' τα όλα) στην θέση του Υπ. Εθν. Οικονομίας και η αλλαγή του εκλογικού νόμου σε ένα σύστημα που πλησιάζει προς την απλή αναλογική ώστε να αποφευχθεί η διαφαινόμενη ισχυρή αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας.

Παίζοντας τα, όλα για όλα ένα μήνα πριν τις εκλογές ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοινώνει στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ ότι δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής ο, επι 25 χρόνια συνεργάτης του, Μένιος Κουτσόγιωργας.

Σε ένα άλλο στρατόπεδο, αυτό της Αριστεράς, η εικόνα ήταν μεικτή.

Από την μία υπήρχε η αμηχανία απέναντι στα τεκταινόμενα στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλόκ και από την άλλη η ιστορική ευκαιρία μπροστά στην κατάρρευση ενός “σάπιου και φαύλου” ΠΑΣΟΚ.

Στα πλαίσια αυτά το “ορθόδοξο” ΚΚΕ του Χαρίλαου Φλωράκη και η ευρωκομμουνιστικών καταβολών ΕΑΡ (όπως έχει στο μεταξύ μετονομασθεί το ΚΚΕ Εσωτερικού) του Λεωνίδα Κύρκου ενώνουν τις δυνάμεις τους κάτω από τον “Συνασπισμό της Αριστεράς και την Προόδου”.

Η προοπτική να αποτελέσει η Αριστερά έναν νέο ισχυρό πόλο προβάλλονταν όλο και πιο πιθανή ενισχυόμενη μάλιστα από δημοσκοπήσεις που την παρουσίαζαν ως δεύτερο κόμμα πίσω από την Νέα Δημοκρατία.

Το σύστημα έχει «δουλέψει» τον Χ. Φλωράκη και με «στημένες» δημοσκοπήσεις, οι οποίες εμφανίζουν τον Συνασπισμό να παίρνει μέχρι και 23%, από 9,89% που είχε πάρει το ΚΚΕ συν 1,84% του ΚΚΕ Εσωτερικού στις βουλευτικές εκλογές του 1985.

Στον τρίτο πόλο, αυτό της Νέας Δημοκρατίας, επικρατεί κλίμα συγκρατημένης αισιοδοξίας. Όχι τόσο για το εάν είναι πρώτο κόμμα. Κάτι που κανείς δεν αμφιβάλει αλλά για το εάν το ποσοστό που θα συγκεντρώσουν στις εκλογές θα τους παρέχει την δυνατότητα να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Στα πλαίσια αυτά ο πρόεδρος του κόμματος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ξεκινάει μία επίθεση φιλίας προς την Αριστερά. Παρίσταται στα εγκαίνια του γλυπτού του Βασίλη Δωρόπουλου στην πλατεία Κλαυθμώνος το οποίο είναι αφιερωμένο στην Εθνική Συμφιλίωση ενώ στα τέλη Απριλίου συνεορτάζει το Πάσχα στην ιδιαίτερη πατρίδα του τα Χανιά μαζί με τον βουλευτή του ΚΚΕ, Μίκη Θεοδωράκη.

Ο μουσικοσυνθέτης είδε έχει σηκώσει την μπαγκέτα του για την συγχορδία που θα ακολουθήσει: “ Καθώς σήμερα αυτό που δεσπόζει είναι η παλλαϊκή επιταγή για κάθαρση και εθνική συμφιλίωση, δύο Χανιώτες πολιτικοί που δεν ανήκουν στην ίδια παράταξη σμίγουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους για να βαδίσουν μαζί από τον Επιτάφιο στην Ανάσταση”.

Είχε προηγηθεί και η δήλωση του στο ραδιόφωνο του Αθήνα 9,84: “Να απαλλαγούμε από τους κλέφτες (σ.σ. του ΠΑΣΟΚ). Λοιπόν, αν ενώσουμε τα χέρια Δεξιοί και Αριστεροί και απαλλαγούμε από τους κλέφτες, τότε νομίζω ότι στις 19 Ιουνίου θα μπορέσουμε να έχουμε τις διαφορές μας ξανά, σε πιο υγιή βάση”.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 18ης Ιουνίου έδειξε ότι όντως οι δύο πλευρές έπρεπε να ενώσουν τις δυνάμεις τους εάν ήθελαν να πετύχουν τον σκοπό τους.

Η Νέα Δημοκρατία αν και συγκέντρωσε το 44,5% των ψήφων αντιπροσωπεύονταν μόνο από 145 βουλευτές,

το ΠΑΣΟΚ που όλοι έβλεπαν συντριβή του κατάφερε να κρατηθεί στο 39,15% και να διαθέτει 125 βουλευτές

ενώ ο Συνασπισμός το μόνο που κατάφερε ήταν να συγκεντρώσει μία μονάδα παραπάνω από ότι είχαν πάρει μαζί τα 2 ΚΚΕ στις εκλογές του 1985 φτάνοντας στο 13,12%.

Το «υπό διάλυση» ΠΑΣΟΚ παίρνει δηλαδή τριπλάσιο ποσοστό από τον Συνασπισμό που θα γινόταν... «αξιωματική αντιπολίτευση»!

Στην Βουλή αυτή παρουσία θα είχε και η Δημοκρατική Ανανέωση του Κωστή Στεφανόπουλου καθώς και ο συνδυασμός των Μουσουλμάνων της Θράκης (σ.σ. δεν είχε τεθεί ακόμη σε ισχύ το πλαφόν του 3%).

Την επομένη ακόμη τα δύο μεγάλα κόμματα τα οποία και τα δύο είχαν την δυνατότητα δημιουργίας κυβέρνησης εάν συνεργαζόντουσαν με τον Συνασπισμό άρχισαν να ρίχνουν τα δίχτυα τους.

Ο μεν Μητσοτάκης έχοντας το δυνατό χαρτί της κάθαρσης ως σημαία και φυσικά κλείνοντας το μάτι στην Αριστερά στην προοπτική μίας εξόντωσης του Ανδρέα Παπανδρέου που θα σήμαινε και διάλυση του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη ο Ανδρέας Παπανδρέου ξαναπαίζοντας με τον μπαμπούλα της Δεξιάς:

 “Η συντήρηση είναι πράγματι πρώτο κόμμα, ωστόσο υπάρχει στην Βουλή δημοκρατική πλειοψηφία που μπορεί να εγγυηθεί μία προοδευτική λύση”.

Ο γάμος Δεξιάς – Αριστεράς λίγο έλειψε να τιναχθεί στον αέρα από την αρχική επιμονή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να θέτει όρο να είναι ο ίδιος πρωθυπουργός ως ο αρχηγός του κόμματος που εμπιστεύεται το 44,25% του ελληνικού λαού και της πρότασης του Ανδρέα Παπανδρέου, που πλέον τα έπαιζε όλα για όλα, και πρότεινε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον “δεξιό” Κωστή Στεφανόπουλο ώστε να προχωρήσει το λαικό αίτημα για κάθαρση.

Τελικά οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί (Μητσοτάκης, Φλωράκης και Κύρκος) σε έναν από τους πολλούς γύρους εντολών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη, κατέληξαν στον “ιστορικό συμβιβασμό” και στην κυβέρνηση που πέρασε στην ιστορία ως “κυβέρνηση Τζαννετάκη”.

Μία κυβέρνηση που είχε συμφωνηθεί ότι ήταν ειδικού σκοπού – την παραπομπή των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο Κοσκωτά στο Ειδικό Δικαστήριο – περιορισμένου χρόνου – έως τον Οκτώβριο – και με την συμμετοχή υπουργών του Συνασπισμού.

Συγκεκριμένα η Αριστερά κατέλαβε δύο κομβικά υπουργεία, το Εσωτερικών με τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και το Δικαιοσύνης με τον Φώτη Κουβέλη.

Η αξιοπιστία των πολιτικών δέχεται ισχυρό πλήγμα, ενώ αποδεικνύεται ότι η κάθαρση ήταν απλά ένα πολιτικό εύρημα, με στόχο την αξιοποίηση των λαθών και των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να επιτευχθεί η απομάκρυνσή του από την εξουσία.

Το κυβερνητικό σχήμα υπονόμευσε εξ αρχής ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, προκειμένου να στηρίξει τη θέση του ότι τα σχήματα συνεργασίας ήταν αναποτελεσματικά και ότι απαιτείτο η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας.

 Η οικουμενική κατέρρευσε, όταν απέτυχε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και προκηρύχθηκαν νέες εκλογές για τις 8 Απριλίου 1990.

Κλυδωνισμοί στο ΚΚΕ

Η συγκυβέρνηση της Δεξιάς με την Αριστερά πέρα από την λογική οξύτατη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ προκάλεσε και έντονες αναταραχές στις τάξεις του Συνασπισμού και ιδιαίτερα στο ισχυρό του κομμάτι, αυτό του ΚΚΕ.

Το πρώτο πλήγμα έρχεται από τον Κώστα Κάππο, ιστορικό στέλεχος και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος. Τρεις ημέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης θα δηλώσει:

 “Πιστεύω ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ που τείνει να υποταχθεί σε μικροαστικές και αστικές «εκσυγχρονιστικές» θέσεις”.

Ηταν η πρώτη φωνή και προοίμιο αντίστοιχων κινήσεων που θα ακολουθήσουν (βλέπε κίνημα Γράψα στην ΚΝΕ) και που θα οδηγήσουν για άλλη μία φορά στην διάσπαση της Αριστεράς.

Λάδι στην φωτιά ρίχνει και η απόφαση της (συγ)κυβέρνησης στις 29 Αυγούστου του 1989, με αφορμή την συμπλήρωση 40 χρόνων από την λήξη του εμφυλίου να κάψει στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής και στην πρωτεύουσα κάθε νομού 8 εκατομμύρια φακέλους Αριστερών.

Αρκετοί αντιστασιακοί διαμαρτυρήθηκαν έντονα για την άστοχη και άκαιρη καταστροφή πολύτιμου ιστορικού υλικού.

Παραπομπή Παπανδρέου

Στις 11 Μαρτίου 1991 άνοιξε η αυλαία για τη μεγάλη δίκη του σκανδάλου Κοσκωτά, χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ακροαματική διαδικασία και του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, που εκείνη την περίοδο ήταν ευρωβουλευτής και η Ευρωβουλή δεν συναίνεσε στην άρση της ασυλίας

                     

Το Ειδικό Δικαστήριο (Υπουργοδικείο), που συνεδρίασε στο κτίριο του Αρείου Πάγου, αποτελείτο από 13 αρεοπαγίτες και προέδρους εφετών υπό την προεδρία του Προέδρου του Αρείου Πάγου, Βασίλη Κόκκινου. 

Ρόλο εισαγγελέα έπαιζαν τρεις βουλευτές (Νίκος Κωνσταντόπουλος, Νίκος Κατσαρός και Κώστας Κωνσταντινίδης). 

Η δίκη μπήκε σε κάθε σπίτι, καθώς μεταδόθηκε απευθείας από την ΕΡΤ και για πρώτη φορά οι Έλληνες είδαν τους ανώτερους δικαστές με την επίσημη στολή τους (τήβεννο, καπελάκι και άσπρο γουνάκι για τον πρόεδρο).

Η δίκη έχασε το ενδιαφέρον της, αφού οι μάρτυρες που κατέθεσαν κατά του Ανδρέα Παπανδρέου θεωρήθηκαν αναξιόπιστοι από το δικαστήριο, καθώς περιέπεσαν σε αντιφάσεις και δεν προσκόμισαν κάποιο στοιχείο ικανό για την καταδίκη του. Υπέρ του πρώην πρωθυπουργού ήταν και οι καταθέσεις των μεγαλοεκδοτών, που τόνισαν τις πολιτικές του ευθύνες. Άλλωστε, το πολιτικό κλίμα είχε αλλάξει, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να έχει ανοίξει μεγάλα μέτωπα με την κοινωνία και το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν και πάλι στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων.

Η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου εκδόθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1992.

Με ψήφους 7 προς 6, ο Ανδρέας Παπανδρέου κηρύχθηκε αθώος, ενώ στον Δημήτρη Τσοβόλα επεβλήθη ποινή φυλάκισης δυόμιση ετών και τριετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και στον Γεώργιο Πέτσο φυλάκιση 10 μηνών και διετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για μια απλή πολεοδομική παράβαση.

Η δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο λειτούργησε υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ενίσχυσε τη συνοχή του, που είχε αρχίσει να κλονίζεται μετά την οκταετή παραμονή του στην εξουσία και το επανέφερε θριαμβευτικά στην εξουσία τον Οκτώβριο του 1993, βοηθούσης και της κρίσης ταυτότητας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας με τη διαμάχη Μητσοτακικών και Καραμανλικών.

Το άλλο στρατόπεδο της «κάθαρσης», αφού δεν μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει κέρδη από την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη (ΚΚΕ και ΣΥΝ). Σε αυτό συνετέλεσε και η διάλυση του κομμουνιστικού στρατοπέδου και η κρίση ταυτότητας του χώρου.

Στις 15 Μαΐου 1992 με απόφαση της Βουλής ανεστάλη η δίωξη κατά του Ανδρέα Παπανδρέου για την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών. Στη σχετική ψηφοφορία, από την οποία απουσίαζαν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, 117 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της αναστολής, 24 κατά και 3 δήλωσαν «παρών».

Η αυλαία του «Βρώμικου ’89» ή της «Κάθαρσης» έπεσε και τυπικά στις 17 Ιανουαρίου 1994, όταν η Βουλή συγκατατέθηκε στην άρση των εννόμων συνεπειών της καταδίκης του Νίκου Αθανασόπουλου για την υπόθεση του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού. 

Νωρίτερα και συγκεκριμένα στις 26 Νοεμβρίου 1993, η Βουλή με απόφασή της είχε συγκατατεθεί στην απονομή χάριτος και την άρση των έννομων συνεπειών της καταδίκης του Δημήτρη Τσοβόλα.

Η αποστολή της “συγκυβέρνησης” για την οποία άλλωστε συγκροτήθηκε, ολοκληρώνεται στις 20 και στις 27 Σεπτεμβρίου (σ.σ. στις 26 Σεπτεμβρίου δολοφονείται ο Παύλος Μπακογιάννης από την 17 Νοέμβρη) όταν η Βουλή με τις ψήφους της ΝΔ και του ΣΥΝ σε δύο τρικυμιώδεις συνεδριάσεις της, αποφασίζει την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο προβλεπόμενο από το Σύνταγμα Ειδικό Δικαστήριο, τόσο για το σκάνδαλο Κοσκωτά, όσο και για την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών.

Η κυβέρνηση Τζαννετάκη θα ολοκληρώσει το έργο της στις 7 Οκτωβρίου και θα προκηρύξει εκλογές για τις 7 Οκτωβρίου.

Εκλογές από τις οποίες η Αριστερά θα είναι η μεγάλη χαμένη καθώς το ποσοστό της θα κατρακυλήσει στο 10,96%, απόρροια των εσωκομματικών τριβών που προκάλεσε η συγκυβέρνηση αλλά και των εξελίξεων που έτρεχαν στην Ευρώπη (πτώση του τείχους του Βερολίνου).

Η... «αξιωματική αντιπολίτευση» του Χ. Φλωράκη έχει πλέον το ένα τέταρτο του ποσοστού του «διαλυόμενου» ΠΑΣΟΚ!
 Πλήρης αποτυχία της γραμμής του ΚΚΕ.

Σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται και ο πολιτικός εξευτελισμός: ο Χ. Φλωράκης αποφασίζει να συμμετάσχει σε κυβέρνηση όχι πλέον μόνο με τη ΝΔ αλλά και με τους... «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ», όπως τους αποκαλούσε!

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ συγκροτούν την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα τετράμηνης διάρκειας. Στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ γίνεται χαμός. Θύελλα αντιδράσεων.

Πολλές χιλιάδες μέλη αποχωρούν ή διαγράφονται. Φεύγουν 11 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ο ένας από τους τρεις ευρωβουλευτές του κόμματος, ο Δημήτρης Δεσύλλας.
Στις εκλογές που γίνονται στις 8 Απριλίου 1990, η ΝΔ παίρνει 150 έδρες με ποσοστό οριακά αυξημένο -46,88%.

Το ΠΑΣΟΚ πέφτει κατά δύο μονάδες, στο 38,62%. Νέα πτώση σημειώνει ο Συνασπισμός.
 Η εκλογική του απήχηση συρρικνώνεται στο 10,28%.

Ο Κ. Μητσοτάκης προσεταιρίζεται τον μοναδικό βουλευτή που εκλέγει η ΔΗΑΝΑ ονόματι Θόδωρο Κατσίκη και έτσι φτιάχνει επιτέλους αμιγή δεξιά κυβέρνηση με 151 βουλευτές, η οποία θα αντέξει τριάμισι χρόνια.

Από τον Φεβρουάριο ως τον Ιούνιο του 1991 διαλύεται και ο Συνασπισμός της Αριστεράς, ενώ διασπάται εκ νέου το ΚΚΕ, καθώς αποχωρούν 44 από τα 111 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του. Στις εκλογές του 1993 ολοκληρώνεται η συμφορά για την Αριστερά.
Το μεν ΚΚΕ παίρνει ποσοστό της δεκαετίας του... 1930 (4,54%), το δε υπόλοιπο του Συνασπισμού δεν μπαίνει καν στη Βουλή (2,94%)! Εχει φυσικά ήδη διαλυθεί η Σοβιετική Ενωση και το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο», πέρα από τα ολέθρια σφάλματα της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Ποτέ πια όμως το ΚΚΕ δεν θα ξαναπλησιάσει τα εκλογικά ποσοστά που συγκέντρωνε πριν συμμετάσχει στις κυβερνήσεις με τη ΝΔ αρχικά και με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια.

 

Η Δημοκρατία του τότε και του σήμερα. Στις σιδηροτροχιές του τυχοδιωτικού καιροσκοπισμού των εξουσιών.

Σημείωση. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, απαραίτητο για τον αναγνώστη της σε κάθε περίπτωση προκειμένου να αξιολογήσει το σήμερα έναντι του χθές, πέρα από κομματικές τοποθετήσεις και μικροκομματικές σκοπιμότητες, καλείται να το εξάγει ο κάθε ένας από μας χωριστά.

Αλλά και να αναλογιστεί το ρόλο των δήθεν ιδεολογικών αντιπαραραθέσων ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα των επαγγελματιών τυχοδιωκτών που μας κυβέρνησαν στα χρόνια της περιβόητης μεταπολίτευσης και το κατά πόσο, ειδικά στο σημερινό συνονθύλευμα πολιτικών και κομματικών συσχετισμών μιας στην κυριολεξία κατοχικής περιόδου, ο πολίτης που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, τη δημοκρατία και επιμένει να αγαπά αυτό τον τόπο, έχει το περιθώριο, το δικαίωμα, να εναποθέτει τα οράματα του στα σημερινά τυχοδιωκτικά ανδρείκελα ποικίλων αποχρώσεων.

Τα οποία όπως καθημερινά και με κάθε τρόπο μας αποδεικνύουν, μοναδικό στόχο έχουν, τη με κάθε τρόπο νομή της εξουσίας.

Ακόμη και αν αυτή είναι κάτω από τη μπότα των διεθνών επικυρίαρχων, σε μια κυβέρνηση εφάμιλλη αυτής του αλησμόνητου Τσολάκογλου, μιας κυβέρνησης που νομιμοποιεί την κατοχή της χώρας και εξαπατεί το λαό, με αντάλλαγμα την πολυπόθητη εξουσία των εξουσιομανών.
Και με σαφή στόχο των διεθνών επικυρίαρχων, που όλοι ξέρομε αλλά δεν το λέμε ανοιχτά ποιο βδελυρό έθνος τους οδηγεί και κατευθύνει την επιχειρούμενη ουτοπία της παγκοσμιοποίησης, να μας οδηγήσουν σε ατραπούς, που ούτε καν δεν έχουν περάσει, ούτε απο τα πιο εφιαλτικά μας όνειρα.
Κάποτε και πριν μας καταπιεί το σκοτάδι που απλώνουν γύρω μας, είναι ανάγκη να ανανείψομε, να αναντρανίσομε συνείδηση και αξιοπρέπεια και με όπλα την ιστορία μας και τη λαική παράδοση, να δείξομε σε όλα αυτά τα ερπετοειδή το δρόμο για τη Νέμεση και τις Ερινύες.
Οι πολιτικοί και τα κόμματα, είναι απασχολημένοι στο δικό τους κορβανά, στο μοίρασμα της προδοσίας, για την προσωπική τους ευημερία που οικοδομούν πάνω στα πτώματα τα δικά μας.
Καλή αντάμωση λοιπόν στους δικούς μας αγώνες και της Ελλάδας, αγκαλιά με την ιστορία και τις παρακαταθήκες της.

  

Πηγές news247

        

         ethnos

        sansimera

Ταξινόμηση κειμένων-επίλογος Βυζαντινός Αντίλαλος