Υπατία. Ο τελευταίος φάρος της αρχαίας επιστήμης, «Άχραντον άστρον της σοφής παιδεύσεως»

Όταν ξεκινήσαμε να γράφομε το παρόν άρθρο, βρεθήκαμε μπροστά στο δίλλημα του τίτλου. Η μονολεκτική αναφορά στο όνομα της Υπατίας, που τα περικλείει όλα μέσα, ήταν η αρχική σκέψη.

Τον τίτλο «Η Υπατία απέναντι στο θρησκευτικό φανατισμό κατά της αρχαίας επιστήμης» και «Η ιστορία μιας λαίδης του ελληνικού πνεύματος», μας έλκυσαν, για να καταλήξομε στην ιστορική οριοθέτηση, προσδοκώντας και από τον αναγνώστη, μέσα από τη δική μας ιστορική αναφορά και μέσα από τις ιδιαιτερότητες και τα πάθη των διώξεων της εποχής και του φονταμενταλιστικού δογματισμού των νέων τάσεων της, να δώσει ο ίδιος μέσα από τη δική του κριτική σκέψη, τη θέση και τον τίτλο στην τελευταία ιέρεια του Ελληνισμού και της ελεύθερης σκέψης και έρευνας.

H ΠΡΩΤΗ γνωστή μαθηματικός από τον κατάλογο τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών, ήταν η Αίθρα. Η τελευταία σημαντική μαθηματικός του ελληνισμού ήταν η Υπατία της Αλεξάνδρειας.

O Σακκάς, ο οποίος δεν άφησε κάποιο γραπτό έργο, αλλα τη διδασκαλία του τη γνωρίζουμε σήμερα από τα έργα του διασημότερου μαθητή του του Πλωτίνου, ίδρυσε τη Σχολή των Φιλαληθών.

Πλωτίνος 189-270 μ.Χ.

Aυτή η εκλεκτική σχολή φιλοσοφίας, της οποίας αρχηγός ήταν ο Πλωτίνος (189-270 μ.X.), επιχείρησε να συμβιβάσει τις πλατωνικές διδασκαλίες και το αριστοτέλειο σύστημα με τις υπόλοιπες φιλοσοφικές σχολές.

Όλες, από τους προσωκρατικούς έως τους επικούρειους, συνέτειναν με διαφορετικούς τρόπους στο ίδιο πράγμα: στο να καλλιεργηθεί ο άνθρωπος ώστε να μπορεί να έρχεται σ’ επαφή με το Aνώτερο Eγώ ή την θεϊκή ψυχή του· στο να ζει στην αλήθεια κι όχι μέσα στη λήθη της ύλης.

Συνεχιστές αυτής της παράδοσης υπήρξαν ο Πορφύριος, ο Iάμβλιχος, η Yπατία, ο Πρόκλος, ο Iσίδωρος και ο Δαμάσκιος. O Δαμάσκιος ήταν ο τελευταίος διευθυντής της Πλατωνικής Aκαδημίας, όταν μετά τους διωγμούς που υπέστησαν στην Aλξάνδρεια, οι φιλόσοφοι αναζήτησαν άσυλο στην Aθήνα.

H Σχολή των Φιλαληθών ήταν η έσχατη προσπάθεια των ανώτερων διανοιών να εμποδίσουν την συνεχώς αυξανόμενη δεισιδαιμονία των αδαών και την όδευσή τους στην τυφλή πίστη.

O Nεοπλατωνισμός υπήρξε το τελευταίο προϊόν του ελληνικού πνεύματος, το οποίο συντρίφτηκε και θανατώθηκε με ωμή βία.

Η Υπατία θεωρείται η κορυφαία γυναίκα επιστήμονας της αρχαιότητας. Ήταν κόρη του Θέωνος, διευθυντή του «Μουσείου», του σημαντικότερου πνευματικού κέντρου της εποχής.

Το «άχραντον άστρον της σοφής παιδεύσεως», όπως χαρακτηρίζει την Υπατία ο ποιητής Παλλαδάς, ήταν η ωραιοτάτη φιλόσοφος, η οποία συνδύαζε τη μεγάλη επιστημονική μόρφωση που είχε αποκτήσει κοντά στον πατέρα της επίσης δάσκαλο του Μουσείου μαθηματικό Θέωνα, με την απαράμιλλη γυναικεία χάρη.

Γεννήθηκε το 370 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια, σε μια εποχή που η πνευματική ζωή της πόλης βρισκόταν σε κατάσταση μεγάλης σύγχυσης.

Η αρχαία Ελληνική θρησκεία και η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία βρισκόταν σε στάδιο παρακμής και ο Χριστιανισμός εξαπλωνόταν με πολύ γρήγορο ρυθμό.

Ο θρησκευτικός φανατισμός έβλεπε την επιστήμη και κάθε τάση προς έρευνα αλλά και τα φιλοσοφικά ρεύματα, ως κάτι το αιρετικό.

Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος, έγραφε στον έπαρχο της Αιγύπτου. «Οι μαθηματικοί πρέπει να κατασπαραχθούν από τα θηρία, ή να καούν ζωντανοί».

Η έννοια «έλληνας» ήταν συνώνυμη με αυτήν του ειδωλολάτρη αποτελώντας από μόνη της κατηγορία. Νοοτροπία που εξακολούθησε και στους χρόνους του Βυζαντίου, μέχρι και τους τελευταίους διωγμούς του Ιουστινιανού στην ειδωλολατρία, συμπαρασύροντας και κάθε τι που απέπνεε αρχαία ελληνική σκέψη.

Σ αυτή την άστατη εποχή, η Υπατία είχε την τύχη να αποκτήσει σπάνια μόρφωση. Το 392 μ.Χ. 22 ετών τότε, συνέχισε τις σπουδές της στην Αθήνα και στη Ρώμη, επι αυτοκράτορα Αρκαδίου. Εντυπωσιάζοντας όλους όσους τη συναναστρέφονταν με την ευφυΐα, τη σεμνότητα και την ευγλωττία της.

Αν και ήταν γυναίκα εκπάγλου καλλονής, πίστευε, πως ήταν απαραίτητο να απαρνηθεί τη θηλυκότητα της, για να μπορέσει να συνεχίσει το έργο της.

Αναδείχθηκε σε μεγάλη δασκάλα της Φιλοσοφίας, των Μαθηματικών και της Αστρονομίας. Κατείχε την προεδρία της Νεοπλατωνικής Σχολής της Αλεξάνδρειας και το 400μ.Χ. διαδέχθηκε τον Πλωτίνο στην έδρα της Φιλοσοφίας στο Μουσείο. Που αν και είχε χάσει μέρος της παλιάς του δόξας, εξακολουθούσε να είναι ο πνευματικός φάρος της Αλεξάνδρειας.

Δίδασκε σε εθνικούς, σε χριστιανούς και εβραίους, γιατί κατόρθωνε η διδασκαλία της να είναι ανεξάρτητη από θρησκείες.

Αξίζει να σημειώσομε, ότι εκτός από Μαθηματικά, Αστρονομία και Φυσική, δίδασκε τις αρχές του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των συγχρόνων της νεοπλατωνικής Δαμασκίου και του ιστορικού Φιλόστοργου, η Υπατία είχε μαθηματική υπεροχή έναντι του πατέρα της.

Το συγγραφικό της έργο ήταν αξιόλογο και αφορούσε τέσσερις τομείς. Μαθηματικά, Αστρονομία, Φυσική και Φιλοσοφία.

Στο λεξικό του Σούδα αναφέρεται ότι η Υπατία έγραψε ένα τόμο με τον τίτλο 
«Ο Αστρονομικός Κανών».

Ανέλυσε τους κώνους του Απολλώνιου του Περγαίου και την αριθμητική του Διόφαντου, ανέπτυξε τις διοφαντικές εξισώσεις και εργάστηκε πάνω στις δευτεροβάθμιες και διτετράγωνες εξισώσεις.

Σε συνεργασία με το Συνέσιο συνέβαλε στη δημιουργία οργάνων όπως ο αστρολάβος και το υγρόμετρο.
Αξίζει να σημειωθεί, οτι ο αστρολάβος των Αντικυθήρων, χρονολογημένος ανάμεσα στο 150 με 100 π.Χ. ήταν πολύ πιο εξελιγμένος τεχνολογικά, με μηχανισμό όργανο αστρονομικών παρατηρήσεων, που παρουσιάζει ομοιότητες με πολύπλοκο ωρολογιακό μηχανισμό.

Με τον πατέρα της συνέγραψε μια εργασία πάνω στα «Στοιχεία» του Ευκλείδη. Έγραψε ένα βιβλίο ακόμα, που αφορούσε την εργασία του Θέωνος στη «Μαθηματική Σύνταξη» του Κλαυδίου Πτολεμαίου.

Σημαντικές ήταν οι εργασίες της και στη Φυσική.

Ο Παπαρρηγόπουλος γράφει:

«Της περιφήμου ταύτης γυναικός, ήτις διαπρέπουσα επί τω κάλλει, τη ευγλωττία και τη αρετή και διδάσκουσα εις τους καταγοητευμένους αυτής ακροατάς τας γεωμετρικάς αληθείας, εφαίνετο ως Μούσα τις, εμβριθής εμφανείσα ίνα υπερμαχίσει της πνεούσης τα λοίσθια αρχαίας θρησκείας».

Ο έπαρχος της Αιγύπτου Ορέστης, χριστιανός το θρήσκευμα, υπήρξε μαθητής της και φλογερός υποστηρικτής της. Συχνά ζητούσε τη γνώμη της σε κοινωνικά θέματα που αφορούσαν την πόλη, ενώ οι δικαστές τη συμβουλεύονταν για να εκδώσουν μια δύσκολη απόφαση. Τέτοια ήταν η αίγλη της και η ακτινοβολία της, ώστε κάθε νέος διοικητής της Αλεξάνδρειας, δεν παρέλειπε να τη γνωρίσει.

Ως πολιτικό πρόσωπο και ως εθνική, φορέας της αρχαίας επιστήμης και σκέψης, μετά το 412 μ.Χ. βρέθηκε σε πολύ επικίνδυνη θέση σε μια πόλη, που γινόταν περισσότερο Χριστιανική.

Το 412 μ.Χ. ανέβηκε στον Πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας ο Κύριλλος. Γρήγορα αναπτύχθηκε μια έντονη αντιπάθεια και μια αντιπαλότητα ανάμεσα στον παντοδύναμο Κύριλλο και τον έπαρχο Ορέστη όπως θα δούμε παρακάτω.

Παρά τις αντιδράσεις του Ορέστη, ο Κύριλλος έδιωξε χιλιάδες εβραίους από την πόλη, ενώ επικεντρώθηκε στην εκστρατεία απαλλαγής της πόλης από τους νεοπλατωνικούς.

Ο Κύριλλος άρχισε ένα αγώνα για την «καθαρότητα της πίστης», εκδιώκοντας όλους τους μη ορθόδοξους χριστιανούς.

Φυσικά ο διωγμός έγινε και για την επέκταση της θρησκευτικής του δικαιοδοσίας στις υποθέσεις της κρατικής διοίκησης.

Πρώτα θύματα αυτής της τακτικής, ήταν οι Ναβατιανοί και μετά η εβραική κοινότητα της πόλης.

Ορέστης-Κύριλλος

Ο έπαρχος Ορέστης αν και δήλωνε χριστιανός, χαρακτηριζόταν συχνά από τους χριστιανούς της Αλεξάνδρειας «θύτης και έλληνας», δηλαδή ειδωλολάτρης, εξαιτίας της άδικης συμπεριφοράς του απέναντι στους χριστιανούς, η οποία γινόταν αιτία για συνεχείς προστριβές μεταξύ χριστιανών και Ιουδαίων.

Ο ιστορικός Σωκράτης τονίζει ότι ο Ορέστης, αν και δήλωνε χριστιανός μισούσε φανατικά τους επισκόπους και θεωρούσε ότι ασκούσαν εξουσία και είχαν αρμοδιότητες δοσμένες από το αυτοκράτορα, τις οποίες δεν έπρεπε να έχουν.

Η ρήξη τους έγινε αγεφύρωτη, όταν ο Ορέστης στράφηκε εναντίον του Ιέρακος, ανθρώπου της εμπιστοσύνης του Κύριλλου και του επέβαλε σκληρά μέτρα.

Οι ταραχές με σφαγές και δολοφονίες ανάμεσα σε χριστιανούς και ιουδαίους, βρισκόταν στο απόγειο τους.

Οι καλές σχέσεις του Ορέστη με την Υπατία και ο θαυμασμός του προς αυτήν, έφερε την Υπατία στο στόχαστρο των φανατισμένων ομάδων των χριστιανών, το σώμα των 500 παραβαλανών που ήταν στην αρμοδιότητα του Κύριλου.

Το τελικό χτύπημα για να γίνει το χάσμα αγεφύρωτο μεταξύ του Πατριάρχη και του Έπαρχου της Αλεξάνδρειας υπήρξε ο βασανισμός και η καταδίκη σε θάνατο ενός μοναχού από τη Νιτρία του Αμμωνίου.

Αυτός γεμάτος από τυφλό ζήλο για να υπερασπιστεί τον Πατριάρχη του μαζί με άλλους μοναχούς επιτέθηκαν στον Ορέστη. Δυστυχώς η επίθεση δεν έμεινε μόνο στα λόγια αλλά προέβηκε και στο χτύπημα της κεφαλής του Ορέστη από μία πέτρα.

Το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη, ο βασανισμός και η θανάτωση του Αμμωνίου.

Ο Ορέστης βρήκε ένα σύμμαχο στην Υπατία, αλλά το γεγονός αυτό συν του ότι η Υπατία ήταν εκτιμώμενο πρόσωπο της πόλης, ανησύχησαν τον Κύριλλο.

Προκειμένου λοιπόν να την κατηγορήσει και να την αποξενώσει από τον απλό λαό, την κατηγόρησε ότι ασκούσε μαγεία.

Η κατηγορία της μαγείας, ήταν την εποχή αυτή αλλά και μέχρι και το Μεσαίωνα, κυρίαρχο όπλο της άρχουσας τάξης και των κεφαλών του χριστιανισμού, κάθε φορά που επεδίωκαν τη φυσική και ηθική εξόντωση των αντιπάλων τους.

Το φρικτό τέλος της Υπατίας

Δυστυχώς λοιπόν, αυτή η διαμάχη μεταξύ Κυρίλλου και Έπαρχου είχε και άλλο θύμα, την Υπατία, στις 15 Μαρτίου το 415.

Τη μοιραία μέρα της Σαρακοστής του 415 μ.Χ., φανατικοί χριστιανοί ζηλωτές, με αρχηγό τον Πέτρο, ένα αναγνώστη της εκκλησίας του Αγ. Ιωάννη, παραφύλαξαν την Υπατία καθώς γύριζε στο σπίτι της.

 «και εκ του δίφρου εκβαλόντες» όπως γράφει με αποτροπιασμό ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Σωκράτης, «επί την εκκλησίαν ήν επώνυμον Καισάριον συνέλκουσιν. Αποδύσαντές τε τήν εσθήτα, οστράκοις ανείλον. Και μεληδόν διασπάσαντες, επί τον καλούμενον Κιναρώνα τα μέλη συνάραντες, πυρί κατηνάλωσαν».

Αφού την τράβηξαν βίαια έξω από την άμαξα της, την έσυραν μέχρι την εκκλησία του Καισάριου, τη γύμνωσαν και την κατακρεούργησαν.

Με όστρακα. 
Δηλαδή κοφτερά κομμάτια από σπασμένα πήλινα αγγεία, διαμέλισαν το σώμα της και στη συνέχεια μερικά κομμάτια τα πέταξαν στα σκυλιά και τα υπόλοιπα τα έκαψαν έξω από την Αλεξάνδρεια, στη θέση Κίναρον.

H Yπατία στη “Σχολή των Αθηνών”
 του Ραφαήλ, 1510

Τυφλωμένος από την οργή ο όχλος από τους Παραβαλάνους που είχαν επηρεαστεί από ένα φλογερό κήρυγμα του Αγίου Κυρίλλου, με πρωτοστάτη τον αναγνώστη Πέτρο κατά τη μαρτυρία του Σωκράτους του Σχολαστικού, επιτέθηκε και σκότωσε την Υπατία.

Ο Κύριλλος κατέβαλε κάθε προσπάθεια προκειμένου η κατηγορία για τη φρικιαστική εκείνη πράξη, να μην τον βαρύνει προσωπικά.

Ο Κύριλλος, ο οποίος φρόντισε να απουσιάζει από την Αλεξάνδρεια την περίοδο του φόνου, δεν κατηγορήθηκε ποτέ ως ηθικός αυτουργός.

Αργότερα αγιοποιήθηκε από την εκκλησία και έλαβε τη θέση του ανάμεσα στους αγίους.

Σημαντικό είναι να σημειώσομε, ότι αγιοποιήθηκε και από τις 3 εκκλησίες, την Ορθόδοξη, την Καθολική και τη Λουθηρανική, που τον εορτάζουν σε διαφορετικές ημερομηνίες κάθε μία.

Οι «παραβαλανείς», οι οποίοι αποτελούσαν ιδιαίτερη οργάνωση και ήταν της αρμοδιότητας του πατριάχη, ασχολούμενοι με έργα φιλανθρωπίας και παρέμειναν κοντά στο εκκλησιαστικό βαλανείο, από όπου πήραν και το όνομά τους. 

Ήταν ένα ειδικό σώμα 500 ανδρών, επιλεγμένων από τον ίδιο τον Κύριλλο,το οποίο ήταν κάτω από τις εντολές του εκάστοτε αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, αποτελώντας την επίλεκτη δύναμη κρούσης της επίσημης τοπικής εκκλησίας.

Στις 28 Σεπτεμβρίου 416 εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ ο νόμος περί των κληρικών και των «παραβαλάνων» της Αλεξάνδρειας.

Υπήχθησαν δια του αυτού νόμου υπό την δικαιοδοσία του έπαρχου Αλεξανδρείας. Ως δικαιολογία της μεταβολής αυτής υπήρξε ότι το σώμα αυτό ενέσπειρε τον τρόμο και την φρίκη στην Αλεξάνδρεια δια των αταξιών αυτού, εν αγνοία του Πατριάρχη(λέει…τι θα μπορούσε να γράφει, επίσημος νόμος).

Απο την κινηματογραφική μεταφορά της ζωής της Υπατίας
στην ταινία "Αγορά"

Ο Ορέστης εξαφανίζεται από το πολιτικό προσκήνιο και δεν έχομε άλλες αναφορές στο όνομα του, είτε γιατί ανακλήθηκε από τον αυτοκράτορα, είτε γιατί εγκατέλειψε την Αλεξάνδρεια τρομοκρατημένος από το τραγικό τέλος της Υπατίας.

Το βέβαιο ήταν, ότι το 416 μ.Χ. είχε αντικατασταθεί από τον Μονάξιο, πειθήνιο όργανο της Πουλχερίας, ή οποία είχε αναδειχτεί σε αυγούστα από το 414 μ.Χ. χρόνο κατά τον οποίο άρχισαν οι ταραχές στην Αίγυπτο.

Η αυτοκρατορική οικογένεια, όση κι αν ήταν η συμπάθεια της προς τον Κύριλλο, δεν μπόρεσε να συγκαλύψει την υπόθεση και εμπρός στη θύελλα των διαμαρτυριών, συγκατατέθηκε στην αποστολή ειδικού ανακριτή για την ανακάλυψη και σύλληψη των δραστών.

Η απόφαση αυτή, που προφανώς ωφειλόταν στη σθεναρή στάση του Αυριλιανού, υπήρξε ίσως και η αφορμή της εκδηλώσεως της απροκάλυπτης δυσμένειας της Πουλχερίας κατά το ύπαρχου, που είχε τολμήσει να αντιταχθεί στις αυθαιρεσίες των μεγαλογαιοκτημόνων και της Εκκλησίας.

Οι ελάχιστοι περιορισμοί που είχαν επιβληθεί στην παντοδυναμία του Πατριάρχη Αλεξανδρείας μετά το φόνο της Υπατίας, ήρθησαν σε σύντομο χρόνο.

Ο δε Κύριλλος, το 418 μ.Χ. κατάφερε να πάρει ξανά τη διοίκηση και εξουσιοδοσία του σώματος των παραβαλάνων, που του είχε αφαιρεθεί με το νόμο του 416 μ.Χ.

Ακολούθησε σειρά μέτρων κατά των εθνικών, των Ιουδαίων και των αιρετικών, σημειώνοντας προς υπενθύμιση ότι αιρετικό θεωρούνταν και παν το ελληνικό, τα οποία μέτρα εξέφραζαν τη μισαλλοδοξία της αυγούστας.

Αναφορές

Ο Σωκράτης, σχολαστικός, έγκριτος ιστορικός της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας, στο κεφ.15 βιβλ.7, έγραψε: «Αυτή η ιστορία δεν προκάλεσε την παραμικρή καταισχύνη, όχι μόνο στον Κύριλλο αλλά ούτε στην Αλεξανδρινή Εκκλησία. Και εννοείται, ότι τίποτα δεν είναι πιο αντίθετο προς το πνεύμα του Χριστιανισμού, από τις σφαγές, τις ταραχές και τα παραπλήσια».

Τη δολοφονία της Υπατίας περιγράφει και ο Edward Gibbon στο βιβλίο του «Η ιστορία της παρακμής και της πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας»,

όπου ο συγγραφέας εμφανίζει τους χριστιανούς να φέρονται ακόμα πιο βάναυσα και από τους Ρωμαίους.

Είναι βέβαιο, πως ο φανατισμός της εποχής δημιούργησε εκείνο το πολιτικό κλίμα, που επέτρεψε τις θρησκευτικές ακρότητες.

Ο Ησύχιος ισχυρίζεται, ότι η δολοφονία της Υπατίας ήταν επακόλουθο της υπέρμετρης Σοφίας και της ασχολίας της με την Αστρονομία(ήξερε πολλά…περισσότερα από τα επιτρεπόμενα).

Ο Βασίλειος Λάκων καθηγητής των Μαθηματικών στο Εθνικό Πανεπιστήμιο σε σχετική ομιλία του το Μάρτιο του 1884 είπε εκτός των άλλων:

«…θρήνος δε μέγας προσιδιάζει και αρμόζει, εις την της Υπατίας φρικώδη τελετή. Εν χρόνω μεσούντος του 4^ου μ.Χ. αιώνος ο εν Αλεξανδρεία τόπος έγεμε αγρίων τε και θανασίμων διώξεων, κατά παντός Ελληνόφρονος. Εξανδραποδισμοί αναθημάτων τε και Ναών, ανδριάντων κατακρημνίσεις, πυρπολήσεις κυλίνδρων, κωδίκων, Σχολών και βιβλιοθηκών».

Επίλογος

Η φρικτή δολοφονία της Υπατίας σηματοδότησε το τέλος της Πλατωνικής διδασκαλίας στην Αλεξάνδρεια, αλλά και σε ολόκληρη την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Μετά από το γεγονός αυτό, έκλεισε οριστικά το Μουσείο της Αλεξάνδρειας και οι καθηγητές πήγαν στην Αθήνα, τελευταίο καταφύγιο των Ελλήνων Φιλοσόφων.

Η Υπατία δολοφονήθηκε σε μια εποχή πολύ βολική για ιστορική οριοθέτηση, γιατί υπήρξε η τελευταία εθνική επιστήμονας του δυτικού κόσμου και ο βίαιος θάνατος της συνέπεσε με την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στα επόμενα από το θάνατο της χίλια χρόνια, δεν σημειώθηκε άλλη πρόοδος στα μαθηματικά, την αστρονομία, τη φυσική και τη φιλοσοφία.

Ήταν επόμενο η Υπατία, να ταυτιστεί με το τέλος της αρχαίας επιστήμης, όπως τιτλοφορείται και το άρθρο μας.

Σημειωση 1 Από τότε, η Υπατία έχει μείνει στην ιστορία ως σύμβολο της ελευθερίας της σκέψης και της ανεξαρτησίας των γυναικών, ως τελευταίος φάρος της αρχαίας ελληνικής επιστήμης, καθώς και ως μάρτυρας του παγανισμού γενικά και του φονταμενταλιστικού δογματισμού.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2 (το σασπένς εδώ έχει ανατροπές)
Η επίσημη αλλά ατεκμηρίωτη ιστορική καταγραφ΄επιμένει στην εκδοχή των αφιονισμένων χριστιανών λοιπόν…..
Μα οι χριστιανοί ήταν έλληνες στην πλειοψηφία τους τότε και δεν θα βανδάλιζαν ελληνικά μνημεία.
Εξ άλλου ο χριστιανικός πληθυσμός ειδικά σε εκείνες τις περιοχές, είχε υποστεί διωγμούς επι διωγμών.

Μήπως λοιπον οι διώκτες και οι βάνδαλοι ήταν ίδιοι ?
Το πάνω χέρι το είχαν οι εβραίοι, οι οποίοι και επηρέαζαν σε μεγάλο βαθμό και τις ρμαικέ αποφάσεις.
Μην ξεχνάμε ότι 24 χρόνια νωρίτερα, το έργο το έχομε ξαναδεί, σε ακριβέστατο σήκγουελ.
Ίδια ακριβώς περιγραφής σύμφωνα με την 17τομη Ιστορία του ελληνικού έθνους της Ακαδημίας Αθηνών μενόμενα αφιονισμένα πλήθη, οι Ρουβίκωνες της εποχής, οι αναρχοάπλητοι θα λέγαμε των νεοταξικών ισραηλινών και γερμανικών ΜΚΟ του σημερινού αντικατοπτρισμού, λεηλατούσαν και πάλι, έκαιγαν και κατεδάφιζαν ότι ελληνικό υπήρχε στην περιοχή.

 Έκαψαν λοιπόν τότε τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το Σεράπιο, το Σώμα(ήταν το ιστορικό μεγαλοπρεπέστατο μαυσωλείο που εχτισε ο Πτολεμαίος για να φυλάξει τη σαρκοφάγο του Αλέξανδρου, που στα τέλη της βασιλείας του μετέφερε ως η επιθυμία του Αλέξανδρου ήταν, στον οίκο του πατρός του Αμωνα Δια, στη Σίβα).
Στη λύσσα τους λοιπόν τα μενόμενα πλήθη έκαψαν οτι ελληνικό υπήρχε εκεί. 390 μ.Χ.
Τέλη δηλ του 4ου αιώνα.
Τι μας θυμίζει αυτό ?????????
Τότε ακριβώς χρονολόγησαν οι "ειδικοί" το ψηφιδωτό της Αμφίπολης.
Το οποίο έφερε την επιγραφή με τα κρητικά ιερογλυφικά με τα οποία ήταν γεμάτος ο Ναός, «Ο Μέγας επαναπατρισθείς κρυφά, εν τω μέσω της νυχτός» σε μετάφραση Αντώνη Βασιλάκη.
Κατασκευασμένο απο το ιερατείο της Σίουα όταν τέλη του 4ου αι. έκαναν αυτό που αναφέρουν δια της κρητικής επιγραφής.
ΑΡΑ ?????
Η Σουβαλτζή τελικά δεν ήταν γραφική, ούτε τρελή.
Όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν τα και πάλι κατα διαβολική σύμπτωση, εβραικά φερέφωνα του ελληνικού πολιτικού δοσιλογισμού.

Ήταν η γραφή που πρώτος βρήκε ο Έβανς, στοιχειοθέτησε ο Βέρντις και πολλαπλασίασε η Εριέτα Μέρτζ με την ανακάλυψη των ορυχείων χαλκού στο Β. Καναδά, φέροντα την πανάρχαια κρητική γραφή και τα προμινωικά σύμβολα.

Χρονολογημένα παρακαλώ, στην εποχή που η επίσημη ιστορία καταγράφει ως εποχή της πέτρας.
 Να γυρίσομε όμως στα δικά μας και επι της ταμπακιέρας.

Ποιοι λοιπόν δολοφόνησαν την Υπατία, το τελευταίο άστρο της αρχαίας παιδεύσεως ?
Οι….. χριστιανοί ??????
Γελοίο ακόμα και σαν αναφορά να ακούγεται.
Όταν παρών ευρίσκετο ο πανάρχαιος εχθρός του ελληνισμού, ικανός μάλιστα λόγω εντοπιότητας και πληθυσμιακής δύναμης, να καναλιζάρει τις εξελίξεις αλλά και να επηρεάζει τη ρωμαική εξουσία.
Αν όχι την ντόπια, την κεντρική στα ανώτερα επίπεδα, όπως τότε με τη σταύρωση του Ιησού, όταν κατάλαβαν ότι δεν ήταν ο δικός τους Μεσίας.

Κείμενα-παρουσίαση      Βυζαντινός Αντίλαλος

Πηγές-βιβλιογραφία
-Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Εκδοτικής Αθηνών τόμ. Ζ

-Σωκράτης Σχολαστικός, Εκκλησιαστική Ιστορία Βιβλίο 7

-Γιάννη Τσίβη «Υπατία» από τη Χανιώτικη εφημερίδα «Σκορπιός» τ. Μαρτίου-    Απριλίου 2014