«Αντιρατσιστική» λαγνεία και «προοδευτική» διεθνιστική υποκρισία

ΣΗΜΕΡΑ όλοι οι μηχανισμοί του καθεστώτος επιχειρούν να σβήσουν την ιστορία μας, να συκοφαντήσουν τις αγωνιστικές μνήμες και τις λαϊκές αντιστάσεις.

ΟΛΑ τα κόμματα, οι άθλιες και πονηρές «προοδευτικές» και «αριστερές» φωνές, τα ΜΜΕ, οι ακάθαρτες και μίσθαρνες πένες, κάθε κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός, όλοι από κοινού και ενορχηστρωμένα θολώνουν τα νερά για να «ψαρέψουν» και να επιβάλουν την εκδοχή που τους βολεύει καθώς και τα τρομοκρατικά ιδεολογήματά τους.

Ένα από τα πιο δόλια «τρομοκρατικά» όπλα, του πλανητικού ιμπεριαλισμού, είναι ο «εθνικισμός» και «ρατσισμός».

Οι τρομολάγνοι αυτοί, λοιπόν, «επαγγελματίες» ανιεθνικιστές και αντιρατσιστές, δαιμονοποιούν τις έννοιες, αφαιρούν από αυτές κάθε ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο και κατασκευάζουν απλές εξισώσεις – λεκτικά σχήματα άτρωτα: Ο «εθνικισμός»= «ρατσισμός»= λυσσασμένο σκυλί= φασισμός!!!

Η εκλαΐκευση αποτελεί το όπιο της σκέψης, τη δολοφονία των εννοιών.
                                         

Έτσι με αυτά τα απλουστευτικά σχήματα δεν αφυδατώνεται μόνο η ιστορική κίνηση, δεν αποστειρώνονται οι αγωνιστικές παραδόσεις ενός λαού, αλλά κατασυκοφαντούνται τα αγωνιστικά κινήματα, η ιστορία μας και όλος ο πλούτος των παραδόσεων ενός λαού.

Κατασυκοφαντείται και το αριστερό, σοσιαλιστικό κίνημα. Γιατί όταν εξισώνεις τους λαϊκούς αγώνες (δεσπόζει σε αυτούς το εθνικό στοιχείο), με τον αφηρημένο «εθνικισμό», τότε τους συκοφαντείς.

Συκοφαντείς και όλο το πολιτισμικό και καλλιτεχνικό οικοδόμημα που εμπνεύστηκε και αποτύπωσε την αγωνιστική «εθνική, λαϊκή ψυχή».

Γι’ αυτό βλέπουμε σήμερα όλα αυτά τα «προοδευτικά» μίσθαρνα όργανα της Νέας Τάξης να κτυπούν λυσσαλέα την ιστορία, τις αγωνιστικές μνήμες και τα δημιουργήματα της τέχνης.

Το αγωνιστικό έπος της Εθνικής Αντίστασης, για όλους αυτούς τους ξετσίπωτους λακέδες είναι «εθνικισμός». Η «ρωμιοσύνη» του Ρίτσου, Το «άξιον εστί», ο Μίκης Θεοδωράκης, ο ιστορικός Σβορώνος και όλα τα έργα των αριστερών δημιουργών που μιλούν ή τραγουδούν για τους αγώνες του ελληνικού λαού και την τραγωδία τους, όλη αυτή η αριστερή κουλτούρα είναι «εθνικισμός» που εξισώνεται με το «ρατσισμό» και το «φασισμό».

Ο αντιεθνικισμός των λαύρων καθεστωτικών υπαλλήλων, κάθε κοπής και χρώματος, δεν είναι παρά υπερεθνικισμός: είναι ο «εθνικισμός» του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. 

Της Νέας Τάξης.

Οι θιασώτες του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού, ουσιαστικά, είναι «εθνικιστές» του παγκόσμιου «κράτους» που ευαγγελίζεται το παγκοσμιοποιημένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. 

Για να δικαιολογήσουν αυτή την απάτη, αλλά και την ιδεολογική τους ενσωμάτωση καταφεύγουν σε αποστειρωμένες σοσιαλιστικές έννοιες, σε «μαρξιστικά σοφίσματα», σε γελοιογραφίες του μαρξισμού. Έτσι αυτοί οι δήθεν «οπαδοί» του σοσιαλισμού κατασυκοφαντούν τη σοσιαλιστική θεωρία. Γιατί το πιο επικίνδυνο και ύπουλο δεν είναι ο ανοικτός πόλεμος κατά του σοσιαλισμού, αλλά η αλλοίωσή του.

Οι μεγάλοι θεωρητικοί του σοσιαλισμού έχουν τονίσει ότι ο κομμουνισμός (δηλαδή και το πιο προχωρημένο στάδιο της παγκόσμιας σοσιαλιστικής κοινωνίας) δεν συνιστά ένα είδος καθολικής ισοπεδωτικής προλεταριοποίησης, υπό την καθοδήγηση μιας πολιτικής κάστας «κομμουνιστών» επαγγελματιών, 

αλλά είναι η έλευση της πραγματικής ελευθερίας, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του ενός αποτελεί προϋπόθεση της ελεύθερης ανάπτυξης όλων. 

Η ελεύθερη ατομικότητα, όμως, δεν είναι ένα απλό κλωνοποιημένο «αντίγραφο» του αστού που στερείται απλώς ιδιοκτησίας.

Η ελεύθερη ατομικότητα εμπλουτίζεται με την ποικίλη πολιτισμική πολυμορφία κάθε εθνότητας και έθνους.

Η σοσιαλιστική θεωρία το θέτει αυτό ολοκάθαρα. Ο Λένιν το θέτει και συγκεκριμένα πολιτικά. Το ίδιο και ο Τρότσκι. Το έργο του η «Λογοτεχνία και η Επανάσταση» αποτελεί φιλοσοφική τεκμηρίωση αυτής της θέσης: 

Ο σοσιαλισμός δεν είναι προλεταριακή ισοπέδωση, είναι η ολοκληρωτική απελευθέρωση του ανθρώπου.

Και δεν υπάρχει καμιά απελευθέρωση του ανθρώπου όταν ισοπεδώνεις τα έθνη, τις εθνότητες, την ιστορική ανομοιομορφία.

Αυτά επιδιώκει να τα εξαλείψει η οικουμενικότητα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού κόσμου και να εισαγάγει την ομοιομορφία: 

ένα ηχείο που επαναλαμβάνει υποχρεωτικά και μονότονα ένα και μοναδικό «καθολικό» μήνυμα, σε ένα πλήθος ισοπεδωμένων μεταμοντέρνων πληβείων.

Τα εθνικά ζητήματα συνεπώς σήμερα αποτελούν το άμεσο, αλλά και το κυρίαρχο στοιχείο ενός σοσιαλιστικού προγράμματος.
Η σοσιαλιστική θεωρία πρέπει να «καθαρίσει» από τους λεκέδες της «αριστερής» αθλιότητας.

Το τι είναι σήμερα αυτά τα τρομοκρατικά ιδεολογήματα και ποιο ρόλο παίζουν αυτοί που τα πιπιλάνε, σαν καραμέλες, και τα παπαγαλίζουν αφοριστικά, μπορεί ΑΜΕΣΑ να το αντιληφθεί κανείς από τους ΧΟΡΗΓΟΥΣ και τους σπόνσορες αυτών των ιδεολογημάτων:

Διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας, Τράπεζες και άλλα καρτέλ του χρήματος, οι πολυπλόκαμες «μαφίες» του αθλητισμού, τα όργανα της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι μεγάλες βιομηχανίες της «Ενημέρωσης», οι διεθνείς συμμορίτες τύπου Σόρος, το κράτος, το παρακράτος, τα κόμματα, οι ΜΚΟ, οι «αριστεροί» επιδοτούμενοι κάθε απόχρωσης, τα σώματα Ασφαλείας και οι μυστικές υπηρεσίες…

Σύσσωμο και ενορχηστρωμένα ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ και τα όργανά του (Νέα Τάξη) προβάλλουν αφηνιασμένα με πακτωλούς χρημάτων τον «αντιρατσισμό» και «αντιεθνικισμό».

ΔΗΛΑΔΗ τον πλανητικό «εθνικισμό» και το νεοταξικό ΡΑΤΣΙΣΜΟ και ΦΑΣΙΣΜΟ εναντίον των εθνών και των λαών, εναντίον κάθε αγωνιστικής λαϊκής ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ…
Τα πολύχρωμα παπαγαλάκια της Νέας Τάξης, ιδιαίτερα αυτά με τις «αριστερές» μεταμφιέσεις, καμώνονται ότι δεν βλέπουν τους ΧΟΡΗΓΟΥΣ και τους ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ του «αντιεθνικισμού» και «αντιρατισμού».
Κάνουν ότι δεν διακρίνουν ότι ο ΡΑΤΣΙΜΟΣ και ΦΑΣΙΣΜΟΣ που υπάρχει είναι αυτών των προφητών του «αντιρατσισμού».

Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ εναντίον των λαών, εναντίον των θυμάτων και των δούλων που εξεγείρονται.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ εναντίον των Ελλήνων εργαζόμενων και πολιτών.

Ο ΜΟΝΟΣ ρατσισμός που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα είναι εναντίον των Ελλήνων, εναντίον των ιθαγενών αυτού του τόπου, εναντίον των ποικίλων λαϊκών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας ή εξέγερσης…

Όποιος δεν είναι επιδοτούμενος, ή μίσθαρνο όργανο του καθεστώτος και δεν έχει κομματικές και καθεστωτικές τσίμπλες στα μάτια ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΑΜΕΣΩΣ το ρατσισμό εναντίον των Ελλήνων.

ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΑΜΕΣΩΣ και την απαστράπτουσα φρενοβλαβή υποκρισία των οικονομικών και πολιτικών μηχανισμών που ωρύονται τάχα εναντίον του «αντιρατσιμού» ΚΑΙ τα χρηματοδοτούν αχαλίνωτα.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ την ελληνική κοινωνία με τον δήθεν «αντιρατσισμό» τους, χρηματοδοτούν θηριώδεις καμπάνιες και κινητοποιούν τους μισθοφόρους τους και ταυτόχρονα βρίζουν τον ελληνικό λαό με ποικίλους χαρακτηρισμούς, το στιγματίζουν σαν «ρατσιστή» και κυκλοφορούν ΑΚΡΑΙΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΑΦΙΣΕΣ εναντίον του.

ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΑΤΗ και φρενοβλαβής ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ… 

Πηγή resaltomag

Κάποιοι που νομίζουν ότι κρατούν το «αριστερόμετρο» και το «δημοκρατικόμετρο», καταγγέλλουν ως «ακροδεξιούς», «φασίστες» και «εθνικιστές» όσους τολμούν να ορθώσουν λόγο ενάντια στη λαθρομετανάστευση.

Επειδή αυτοί οι «τύποι» εκθέτουν και διαστρεβλώνουν το σοσιαλισμό, την Αριστερά και την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη, ήρθε η ώρα να αποκαλυφθούν.

Ουδέποτε ο σοσιαλισμός ήταν υπέρ της λαθρομετανάστευσης.

 Όλοι οι «κύριοι» αυτοί που θέλουν ανοιχτά σύνορα και παριστάνουν τους «αριστερούς», τους «σοσιαλιστές» και τους «δημοκράτες», όπως θα διαβάσετε στα αποκαλυπτικά κείμενα που ακολουθούν, στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Μεγάλου Κεφαλαίου εις βάρος των εργατών και των μη προνομιούχων!

Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παριστάνουν τους σοσιαλιστές, τους αριστερούς και τους δημοκράτες!

Πιο κάτω παραθέτομε όλα τα αποσπάσματα από τα κείμενα των θεωρητικών του σοσιαλισμου, πάνω στη θεωρία των οποίων ανδρώθηκαν όλα τα σοσιαλιστικά κόμματα και κινήματα της Ευρώπης.

Η εύκολη και υποκριτική απάντηση βέβαια των «σύγχρονων σοσιαλιστών» είμαι ότι όλοι αυτοί είναι κλασικοί πλέον και μέσα στις σύγχρονες απαιτήσεις της εξέλιξης, εμείς φέρνομε νέες εκσυγχρονισμένες θεωρίες, πάνω στις σημερινές απαιτήσεις των κοινωνιών.

Εδώ, χρειάζεται να επιστρατεύσομε πάλι το Λούκυ Λουκ με τη Ντόλυ του για να μας δώσουν το στίγμα της απάντησης, μέσα από το αυθόρμητο γέλιο τους στις υποκριτικές αντιθέσεις των καιρών και τις ένοχες δικαιολογίες, αυτών που ξέχασαν τον όρκο τους, ανάμεσα στα πολυδαίδαλα σοκάκια του διεθνιστικού επεκτατικού δυτικού μορφώματος του πολυπολιτισμού και της ισοπέδωσης των λαών και των εθνών, κάτω από τη μπολντόζα του παγκόσμιου κεφαλαίου, του πάλαι ποτέ αιώνιου εχθρού τους.

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ και μετανάστες
Σε μία εποχή που η λαθρομετανάστευση αποτελεί και θέμα αλλά και πρόβλημα στην ταλαιπωρούμενη από πολλά προβλήματα Ελλάδα, πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να μάθουμε τη θέση του Μαρξ περί του συγκεκριμένου θέματος :
• Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας.

• Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά αναγάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου.
• Η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη της χώρας υποδοχής σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εθνοφυλετικές ομάδες διότι η κάθε μία καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Έτσι αναστέλλεται η εργατική επανάσταση και διαιωνίζεται η καπιταλιστική κυριαρχία
• Η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται αφ’ ενός ως απεργοσπαστικός μηχανισμός αφ’ ετέρου με τον εργατικό υπερπληθυσμό – πλεόνασμα που δημιουργεί ρίχνει το επίπεδο ζωής σε κατάσταση δουλοπάροικου.
• Η Α’ Διεθνής Ένωση Εργατών έβαλε πρακτικά τέλος στις μεθοδεύσεις των βιομηχάνων και υποχρέωνε τα συνδικάτα να διώχνουν τους ξένους εργάτες πίσω στις χώρες τους με το πρώτο καράβι.
• Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών.
Ερώτημα λοιπόν αποτελεί το για ποιό λόγο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) και ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν τη συλλήβδην νομιμοποίηση των μεταναστών, αντίθετα στις “διδαχές” του Μαρξ.

Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν κατά της μετανάστευσης
Ο ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΚΑΙ Η Α’ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
1. Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ Η Α. ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΓΩΝΙΖΩΝΤΑΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΞΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΑΠ’ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Καρλ Μαρξ – ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανομένων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά και να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση Των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας.

Οι εργοδότες κοίταξαν πως θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες απ’ το Βέλγιο, τη Γαλλία ή την Ελβετία. Πάνω σ’ αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε’ αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών.
Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας απ’ τη Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%. Την ίδια στιγμή όμως μυστικά έστειλαν στη Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά απ’ τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου και να τους φέρουν στο Εδιμβούργο. Η πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί. Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στην Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας.
Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν της παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό θα έχει αναπόφευκτα το αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Και αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στη Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι απ’ τους εργάτες άλλων εθνών της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Αυτοί οι ίδιοι οι νέο-εισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν σύντομα στο επίπεδο ενός παρία. Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες ν’ αποδείξουν στους εργάτες των υπολοίπων χωρών ότι κι αυτοί, όπως οι αδελφοί τους στην Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πώς να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν υποτακτικά όργανα του κεφαλαίου στον αγώνα του ενάντια στην εργατική τάξη

Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών Καρλ Μαρξ, Λονδίνο 4 Μαΐου 1866

2. ΠΩΣ Η Α’ ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΕΙΣΕ ΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 306 Από το βιβλίο των Πρακτικών του Γενικού Συμβουλίου της Α’ Διεθνούς

Στις 3 Μαΐου 1866, ο Μαρξ έλαβε από την Επιτροπή των Γερμανών ραφτεργατών του Λονδίνου, υλικό σχετικά με Γερμανούς ειδικευμένους ράφτες που χρησιμοποιούνταν ως απεργοσπάστες από Ολλανδούς και Βρετανούς εργοδότες. Στις 4 Μαΐου, έγραψε το κομμάτι «Μια προειδοποίηση» και το έστειλε στον Λημπκνεχτ εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής, για να δημοσιευθεί σε Γερμανικές εφημερίδες. Ο Μαρξ, κατόπιν οδηγίας του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς, έγραψε αυτήν την έκκληση σε σχέση με την εισαγωγή Γερμανών και Δανών ραφτεργατών στη Σκωτία, εισαγωγή που είχε σκοπό τη χρησιμοποίησή τους ως απεργοσπαστών.
Αυτό το θέμα συζητήθηκε στη συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς την 1η Μαΐου 1866. Ο Φρίντριχ Λέσνερ ενημέρωσε στη συνεδρίαση ότι και οι Λονδρέζοι βιομήχανοι σκόπευαν επίσης να καταφύγουν στην εισαγωγή Γερμανών εργατών. Γι’ αυτό το σκοπό οι Γερμανοί ραφτεργάτες που ζούσαν στο Λονδίνο σχημάτισαν μια επιτροπή με επικεφαλής τους Λέσνερ και Χάουφε και αποφάσισαν να δράσουν από κοινού με το Συμβούλιο της Διεθνούς, με σκοπό να ματαιώσουν τα σχέδια των βιομηχάνων και των πρακτόρων του στη Γερμανία. Το Κεντρικό Συμβούλιο έστειλε δύο αντιπροσώπους στο Εδιμβούργο, οι οποίοι και έπεισαν τους νεοφερμένους εργάτες να ακυρώσουν το συμβόλαιό τους και να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Κατόπιν αιτήματος του Μαρξ, ο Λέσνερ και ο Χάουφε τον ενημέρωσαν στις 3 Μαΐου με λεπτομέρειες για τα όσα συνέβησαν στο Εδιμβούργο.
Η «Προειδοποίηση» που γράφτηκε απ’ τον Μαρξ στις 4 Μαΐου δημοσιεύθηκε σε διάφορες γερμανικές εφημερίδες. Τόσο τα πρόχειρα όσο και τα διορθωμένα χειρόγραφα αυτου του ντοκουμέντου έχουν σωθεί. Την ίδια περίοδο ο Λέσνερ και ο Χάουφε δημοσίευσαν μια ανακοίνωση σχετικά με τους σκοπούς και τα καθήκοντα της Επιτροπής των Γερμανών ραφτεργατών του Λονδίνου και περιελάμβανε μια έκκληση προς τους Γερμανούς εργάτες του Λονδίνου να συγκεντρώσουν χρήματα. Τον Ιούλιο του 1866, η Επιτροπή δημοσίευσε μια δεύτερη ανακοίνωση, επίσης υπογεγραμμένη από τους Λέσνερ και Χάουφε, που απευθυνόταν στους ραφτεργάτες της Γερμανίας.

3. ΕΝΓΚΕΛΣ: «…ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ…» ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Από επιστολή του Φρίντριχ Ένγκελς προς τον Ζόργκε, Της 2 Δεκεμβρίου 1893

….Είναι αναμφισβήτητο ότι οι ειδικές συνθήκες της Αμερικής προκαλούν πολύ μεγάλες και πολύ ιδιαίτερες δυσκολίες στην υπόθεση της ανάπτυξης ενός εργατικού κόμματος. (…) Έπειτα, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, υπάρχει και η μετανάστευση που διαιρεί τους εργάτες σε δύο ομάδες, στους ντόπιους και στους ξένους, και οι τελευταίοι χωρίζονται σε Ιρλανδούς, Γερμανούς και πολλές άλλες μικρές ομάδες, η κάθε μια απ’ τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Τσέχοι, Πολωνοί, Ιταλοί, Σκανδιναβοί κ.λπ. Και έπειτα, υπάρχουν και οι Μαύροι. Για να σχηματίσεις απ’ όλους αυτους ένα ενιαίο κόμμα, απαιτούνται ασυνήθιστα μεγάλες δυνάμεις. Έχουμε συχνά κάποια βίαια ξεσπάσματα, αλλά η μπουρζουαζία δεν έχει παρά να περιμένει υπομονετικά και αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαχωριστούν και πάλι…

ΛΕΝΙΝ

«Στον αριθμό των ιδιοτήτων του ιμπεριαλισμού που συνδέονται με τον κύκλο των φαινομένων που περιγράφουμε, ανήκει η μείωση της μετανάστευσης από τις ιμπεριαλιστικές χώρες και η αύξηση της εγκατάστασης (του ερχομού εργατών και της μετοίκησης) σε αυτές τις χώρες από τις πιο καθυστερημένες…
Στη Γαλλία, σημαντικό μέρος των εργατών της βιομηχανίας μεταλλείων είναι ξένοι…
Στις ΗΠΑ οι ξενητεμένοι από την ανατολική και νότια Ευρώπη παίρνουν τις θέσεις που πληρώνονται χειρότερα, ενώ οι αμερικάνοι εργάτες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των εργατών που ασχολούνται με την επίβλεψη της δουλειάς ή παίρνουν τις θέσεις που πληρώνονται καλύτερα. Ο ιμπεριαλισμός έχει την τάση να ξεχωρίζει και ανάμεσα στους εργάτες προνομιούχες κατηγορίες και να τους αποσπά από την πλατιά μάζα του προλεταριάτου…
Στην Αγγλία, η τάση του ιμπεριαλισμού να διασπά τους εργάτες και να δυναμώνει τον οπορτουνισμό ανάμεσα τους, να γεννά την προσωρινή αποσύνθεση του εργατικού κινήματος, εκδηλώθηκε πολύ νωρίς… Ο Μαρξ και ο Ένγκελς παρακολουθούσαν συστηματικά, ολάκερα δεκάχρονα, αυτή τη σχέση του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα, με τις ιμπεριαλιστικές ιδιομορφίες του αγγλικού καπιταλισμού. Ο Ένγκελς έγραφε λόγου χάρη στον Μαρξ, στις 7 του Οκτώβρη 1858: “…ότι το αγγλικό προλεταριάτο ουσιαστικά όλο και περισσότερο αστοποιείται, έτσι που αυτό το πιο αστικό από όλα τα έθνη θέλει όπως φαίνεται να οδηγήσει τα πράγματα, σε τελευταία ανάλυση, ως το σημείο που να έχει αστική αριστοκρατία και αστικό προλεταριάτο π λ ά ι στην αστική τάξη”…».
Λένιν, Ιμπεριαλισμός, Διαλεκτά Έργα, τ. 1 μέρος 2, εκδοτικό Κ.Ε. του ΚΚΕ, 1951, σελ. 520-521.

Πηγή  radiofloga

Επιμέλεια, ταξινόμηση κειμένων

και παρατηρήσεις  Βυζαντινός Αντίλαλος