Μακεδονικό, ή εβραϊκό ζήτημα το σταλινικό μόρφωμα ?

Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να ονομάζεται «εβραϊκό ζήτημα» και όχι μακεδονικό.
Μιας και αποδεδειγμένα μακεδονικό ζήτημα, ΟΥΔΕΠΟΤΕ και απο ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο πλην των εβραίων και των πολιτικών τους παπαγάλων ούτε στα σοβαρά τέθηκε ούτε ως αστειότητα.

Αναφερόμενος στο μόρφωμα των Στάλιν-Τίτο οι οποίοι πρώτοι το έθεσαν σε πολιτικό επίπεδο, κατ εντολήν των κοινών τους αφεντικών, θα πρέπει να επισημάνω ότι
αποτελεί μόνιμο στόχο και όνειρο τους, απο την εποχή της ίδρυσης της εβραιοβουλγαρικής δήθεν συνδικαλιστικής οργάνωσης «Ασσοσιασιόν Ομπραντέρα ντε Σαλόνικα» (από τους Μπεναρόγια και Νεχαμά) για το καπέλωμα του συνδικάτου του δέρματος στη Β. Ελλάδα εν αρχή και βασισμένη στους εβραίους εργάτες της Θεσσαλονίκης, η οποία απέκτησε πολιτικό χαρακτήρα και μετονομάστηκε σε Φεντερασιόν στις 24 Ιούλη 1909.

Αβραάμ Μπεναρόγια

Και για την δημιουργία κόμματος στο χώρο του σοσιαλισμού στη συνέχεια, το οποίο άλλαξε δυο ονομασίες μέχρι να καταλήξει το 1922 στο σημερινό Κ.Κ.Ε.
Το οποίο πρώτα με το Ζαχαριάδη και πρόσφατα με τον Τσίπρα και σύσσωμη την ξενόδουλη πολιτική ελληνόφωνη ηγεσία, εκτελούν ανερυθρίαστα το παλιό σχέδιο των εβραιοσιωνιστών της Φεντερασιόν.
Να σημειώσουμε ότι οι βούλγαροι, η ονομαζόμενη «στενή» ομάδα, σύντομα μέσα στο 1909 αποχώρησαν όταν διέκριναν τον καθαρά εβραϊκό χαρακτήρα της οργάνωσης και τον εναγκαλισμό με τους νεότουρκους της Θεσσαλονίκης, τους οποίους «έγλειφε» για παροχή προνομίων και συμμετοχή στην εξουσία, όπως όντως κατάφεραν να βάλουν εβραίο βουλευτή της οργάνωσης στο οθωμανικό κοινοβούλιο(Ντιμιτάρ Βλάχοφ).
Γι αυτό και αντέδρασαν έντονα με την απλευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος της δημιουργίας της εβραϊκής κοινότητας εκεί απο τον προηγούμενο αιώνα, αφού και οι πέτρες πια γνωρίζουν οτι οι κινήσεις τους έχουν διαχρονικό χαρακτήρα και έχουν συνέχεια, σε αντίθεση με την σπασμωδική, άτακτη και πρόχειρη πολιτική της ανύπαρκτης ελληνικής διπλωματίας.

Από τότε σχεδίαζαν ένα καθαρά εβραϊκό κράτος στην καρδιά των Βαλκανίων με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, έδρα άλλωστε της εβραϊκής τους κοινότητας και του πολιτικού χώρου που οργάνωσαν με επίφαση συνδικαλιστικού μορφώματος,
τη Φεντερασιόν των εκ Παρισίων εβραίων Μπεναρόγια και Βεντούρα,

Ο αρχικός σχεδιασμός του χάρτη απο τους
πρώτους εμπνευστές

κατοπινό ΕΚΚΕ, ΣΕΚΕ μετονομαζόμενα σε ΚΚΕ εν σωτηρίω έτη 1922.
Και τα τσαντήρια και παρακλάδια αυτού.
Τα οποία πολλαπλασιάστηκαν πολυδιασπώμενα για την όσο γίνεται περισσότερη παραπλάνηση ανιστόρητων χρήσιμων ηλίθιων, με δεκάδες κόμματα ομάδες και υποομάδες, συνιστώσες και τελευταία ΜΚΟ ευθέως πια στην υπηρεσία των ΜΚΟ της Υπερεθνικής Ελίτ του νεοταξικού πλανητικού φασισμού.

Το όνειρο αυτό υπηρέτησε και ο Ν. Ζαχαριάδης όταν πρώτος αυτός προσπάθησε να χαρίσει τη Μακεδονία στους σλάβους του Τίτο, στις Πρέσπες φυσικά,
σχέδιο που εγκρίθηκε ομόφωνα απο την ολομέλεια του εβραϊκού εκ της Φεντερασιόν ΚΚΕ, στις 12 Σεπτέμβρη του 1947
ως δήθεν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους στο εμφύλιο υπέρ των αριστερών δυνάμεων, στην ουσία για την ανοικοδόμηση του εβραϊκού ονείρου.

Επίσημα αναφερόμενος στόχος απο το ΚΚΕ, ήταν η δημιουργία «απελευθερωμένης»(κατάληψης και απόσχισης ελληνικού εθνικού εδάφους στην ουσία) γεωγραφικής περιοχής ανάμεσα σε Σκόπια, Μακεδονία Θράκη,
με κέντρο τη Θεσσαλονικη στο οποίο ο αυτοπροσδιοριζόμενος Δ.Σ.Ε. απο αντάρτικος, θα μετατρεπόταν σε τακτικό, εθνικό στρατό του κρατιδίου αυτού.

ΚΑΡΜΠΟΝ εν ολίγοις, ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ.
ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΝΤΑΞΑΣΤΕΡΑ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΤΗΣ «ΡΟΖΙΑΣΜΕΝΗΣ ΓΡΟΘΙΑΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ».

Γι αυτό όταν ο ελληνικός στρατός νωρίτερα, το 1912 μπήκε απελευθερωτής στη Θεσσαλονίκη,
ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΧΑΛΑΣΤΡΑΣ, για την οποία ελάχιστα έχουν γραφτεί και θα αναφερθούμε λεπτομερώς στη συνέχεια του άρθρου μας,
αυτοί που μόνοι δυσανασχέτησαν και το έδειξαν με όση δύναμη είχαν,
ήταν οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης ΜΑΖΙ με τους έλληνες μέλη της νεογέννητης τότε, Φεντερασιόν.

Πως το έδειξαν ?
Τυπώνοντας στα δικά τους τυπογραφεία προκηρύξεις, τις οποίες μοίραζαν στους έλληνες φαντάρους και οι οποίες έγραφαν.
«Αδέρφια μας, μη δεχτείτε να πολεμήσετε στον ιμπεριαλιστικό!!!!!!! πόλεμο των παλατιανών μοναρχοφασιστών και του Βενιζέλου(ποιανών παλατιανών ? αυτοί ήταν κάθετα αντίθετοι).

Μην δεχτείτε να πολεμήσετε τα ταξικά μας αδέλφια, τους τούρκους δημοκράτες εργαζόμενους.
Γυρίστε στα σπίτια σας.» (κλασική και μόνιμη αριστερίστικη λογοδιάρροια για ταξικά αδέρφια και άγριες κουκουνάρες, όταν ο πόλεμος δεν είναι ταξικός, αλλά καθαρά εθνικοαπελευθερωτικός)

«Οίκαδεν» παρεμπιπτόντως, ήταν το σύνθημα ΚΑΙ των παλατιανών φασιστοειδών τότε.

Σε περιόδους λοιπόν κρίσης για τα εβραϊκά συμφέροντα,
ΠΑΝΤΑ η ροζιασμένη γροθιά της αριστεράς, αγκαλιάζεται με την αιματοβαμένη λάμα του λοιπού ξενόδουλου φασισμού, παλατιανού, δεξιού κλπ.
Ο φασισμός άλλωστε δεν έχει χρώματα. Μόνο ένστικτα και αφεντικά.
 

Και αυτό το ζούμε σήμερο στο πετσί μας
μέσα απο την κοινή στάση στο άρμα της παγκοσμιοποίησης, του μαζικού και βίαιου ενφολιάσματος και της υποταγής στους ρούνους του ναζισμού και της μασονίας τα σύμβολα.

Το ξαναζήσαμε στο πετσί μας, με τον ιστορικό συμβιβασμό επί αρχάγγελου της κάθαρσης Μητσοτάκη του εφιάλτη επονομαζόμενου,
στον πολιτικό βόθρο που έμεινε γνωστός με το όνομα «Βρώμικο '89».

ΑΥΤΟ λοιπόν το όνειρο, το παλιό όνειρο των καλών μας φίλων, στρατηγικών συμμάχων, τοκογλύφων και εκποιητών μας
της υπερεθνικής ελίτ που κυβερνά τον κόσμο πίσω απο κυβερνήσεις αχυρανθρώπων
εγκλωβισμένων απο τα πάθη τις προδοσίες και τις ανωμαλίες τους,
ΑΥΤΟ το ίδιο όνειρο,
βρίσκει σήμερα την πραγμάτωση του,
μέσα απο το μόρφωμα του Σόρος
που υπέθαλψαν οι ελληνόφωνες κατοχικές κυβερνήσεις
με πρώτη του Μητσοτάκη του '92,
ο οποίος ήταν και ο ΝΟΝΟΣ του.
 

Αυτός ΠΡΩΤΟΣ έδωσε την ονομασία «Β. Μακεδονία» καταστρατηγώντας την δις κοινή απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992
όταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις του καπετάν Γιώτη με το τσιμπούκι και του αγωνιστή με τη φυσαρμόνικα, ποιούσαν τη νήσσα,
με τον ήδη ετοιμοθάνατο Ανδρέα Παπανδρέου, να διακηρύττει με πάθος
τη διακήρυξη του Ελύτη, της Μελίνας, του Αρ. Μάνεση, του Δ. Τσάτσου

«ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ».

Επιβάλλοντας εξοντωτικό και μέχρις εσχάτων εμπάργκο στο μόρφωμα του Σόρος

                 
Κάνοντας το Γκλιγκόρωφ να παραδεχτεί δημοσίως οτι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον Αλέξανδρο και τη Μακεδονία.
Και τους δολοφόνους των μυστικών υπηρεσιών να του βάζουν βόμβα στο αυτοκίνητο σκοτώνοντας τον οδηγό του και αφήνοντας τον ίδιο ανάπηρο.

Έτσι διόρισαν νέα ηγεσία στο εβραϊκό μόρφωμα, ενώ ο Παπανδρέου αποχωρούσε οριστικά απο τη ζωή και άνοιγε έτσι ο δρόμος στο Σημίτη και τους επιγόνους του εθνομηδενισμού και της υποτέλειας.

Και φτάσαμε εδώ.
Στην άθλια προδοσία ΓΑΠ, Σα-χλα-μαρά, Αλέκου, Κούλη και λοιπών συγγενών της αγίας ράτσας των «Σκυφτούληδων των Αθηνών»,
όπως έχομε ονομάσει όλη την κατοχική εθνομηδενιστική πολύχρωμα αλητοσυμμορία, μέσα από τις στήλες του
keritisriver.

Και σε λίγο το τραινάκι φτάνει στο σταθμό του τέρματος και αποβιβάζονται και οι τελευταίοι ρομαντικοί πεισματάρηδες που αρνούνται να πιστέψουν
οτι η διαγραφή απο το χάρτη του ονόματος Ελλάς και έλληνες,
ΔΕΝ ΗΤΑΝ συνωμοσιολογία
αλλά μια θλιβερή πραγματικότητα παράφρονων αρχαίων εχθρών

Βυζαντινός Αντίλαλος

              ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΗΣ ΧΑΛΑΣΤΡΑΣ.

ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΘΕΛΕΙ, ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ.

Το έπος των κατοίκων στη Χαλάστρα.
Γεφύρωσαν τον πλημμυρισμένο Αξιό με τα πορτοπαράθυρα των σπιτιών τους πάνω σε βάρκες τη μια δίπλα στην άλλη σε όλο το πλάτος του, για να περάσει ο ελληνικός στρατός!!!!!!!!!!

Έτσι έφτασε πριν από τους Βούλγαρους στη Θεσσαλονίκη .
Η τύχη της Θεσσαλονίκης, θα ήταν στα χέρια των Βουλγάρων αν δεν υπήρχε λαϊκή αποφασιστικότητα.
  

Οκτώβριος του 1912.
Ο αγώνας του ελληνικού στρατού για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους βρίσκεται στο αποκορύφωμά του.
Οι Έλληνες δίνουν μάχη με τον χρόνο για να προλάβουν τους Βούλγαρους, που κατευθύνονται κι αυτοί προς τη Θεσσαλονίκη.
Οι ελληνικές δυνάμεις έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν πολλά προβλήματα. Φτάνοντας όμως λίγο έξω από την πόλη, ένα φυσικό εμπόδιο τους κόβει το δρόμο.
Ο αγριεμένος Αξιός ποταμός.

Οι Τούρκοι μετά την ήττα τους στην καθοριστική μάχη των Γιαννιτσών συμπτύχθηκαν και κατέστρεψαν τις γέφυρες τους Αξιού.
Μία οδική ξύλινη και δύο σιδηροδρομικές.
Εντωμεταξύ τα νερά του ποταμού είχαν διογκωθεί λόγω των συνεχών βροχοπτώσεων.

Η 22α Οκτωβρίου έχει ιδιαίτερη σημασία για την περιοχή, καθώς εκείνη τη νύχτα του 1912 οι κάτοικοι της Χαλάστρας βοήθησαν με αυτοθυσία να στηθούν γέφυρες στον Αξιό για να περάσει ο ελληνικός στρατός και να απελευθερώσει τη Θεσσαλονίκη.
Ο ελληνικός στρατός ήταν κουρασμένος, αλλά και πολύ πεισμωμένος.
Οι Βούλγαροι πλησίαζαν στη Θεσσαλονίκη με το ιππικό, ενώ οι Έλληνες προήλαυναν με το πεζικό.
Έπρεπε πάση θυσία να φτάσουν πρώτοι.
Η κούραση, η πείνα και οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν κατάφεραν να τους λυγίσουν.
  

Ο ποταμός Αξιός ήταν αδιάβατος.
Οι γέφυρες ήταν πεσμένες και ο ελληνικός στρατός ήταν αδύνατον να διασχίσει το «φουσκωμένο» από την κακοκαιρία ποτάμι.
Οι σκαπανείς, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, βρίσκονταν στο Σαραντάπορο και χρειάζονταν πολύ χρόνο για να φτάσουν ως την επίμαχη περιοχή. Ακόμα και οι πιο έμπειροι αξιωματικοί του στρατού σήκωσαν τα χέρια ψηλά και θεώρησαν πως όλα είχαν χαθεί.

Η τύχη της Θεσσαλονίκης θα ήταν στα χέρια των Βουλγάρων, αν δεν υπήρχε λαϊκή αποφασιστικότητα.
Μπροστά σε ένα, φαινομενικά άλυτο πρόβλημα, τη λύση έδωσε η αυταπάρνηση των κατοίκων του χωριού Χαλάστρα.
Μέσα στη νύχτα, η ελληνική ψυχή αφυπνίστηκε.
 

Κάτω από την καταρρακτώδη βροχή, που συνέχιζε ασταμάτητα, οι κάτοικοι με αυτοθυσία έπιασαν δουλειά.
Ξήλωσαν από τα σπίτια τους τις πόρτες και τα παράθυρα για να φτιάξουν γέφυρα. Γκρέμισαν τους φράχτες των σπιτιών τους για να χρησιμοποιήσουν τα ξύλα.
Διέλυσαν τα έπιπλά τους για να πατήσουν οι Έλληνες στρατιώτες.
Κάποιοι έδωσαν ακόμα και τις βάρκες τους για να βοηθήσουν, που εκείνη την εποχή ήταν μια μικρή περιουσία.

Άνοιξαν τις αποθήκες τους και πήραν οποιοδήποτε αντικείμενο θα μπορούσε να βοηθήσει στην ολοκλήρωση της αυτοσχέδιας κατασκευής.
Βαρέλια, σκοινιά, τραπέζια, κάδρα και άλλα αντικείμενα, έγιναν οι πρώτες ύλες στα χέρια ενός καροποιού, του Ντελικάρη,
που τα ένωσε και έφτιαξε αυτοσχέδια, αλλά αποτελεσματική γέφυρα.

Χάρη στην πολύτιμη βοήθεια των κατοίκων της Χαλάστρας, ο ελληνικός στρατός κατάφερε μέσα σε 48 ώρες να περάσει το μεγαλύτερο εμπόδιο και να φτάσει πρώτος στη Θεσσαλονίκη.

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΗΤΑΝ ΠΛΕΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Βυζαντινός Αντίλαλος

Σημ.
Ιστορικές αναφορές και πληροφορίες,

-- 17τομη Ιστορία του ελληνικού έθνους της Ακαδημίας Αθηνών, έκδοση της Εκδοτικής Αθηνών
-- Γιάννης Τσίβης απο το ιστορικό του βιβλίο «Χανιά 1252 – 1940», το οποίο έχει αποτελέσει πηγή ιστορικών αναφορών απο πολλούς ιστοριογράφους και μελετητές και
-- Το ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟ βιβλίο του βραβευμένου απο το αμερικάνικο εβραϊκό συμβούλιο, Mark Mazower
«Θεσσαλονίκη, Πόλη των φαντασμάτων 1430-1950»
-- Ελληνική Βικιπαίδεια