"Η Γερμανία τα
έκανε μαντάρα σε ότι αφορά τη διάσωση της Ελλάδας"
Όταν τον Δεκέμβρη του
2004 ο Μάικλ Μακφωλ του Iνστιτούτου Hoover, σε μία "κρίση
ειλικρίνειας" δήλωνε στην Ουάσιγκτον Ποστ ότι:
"η Ε.E, μεμονωμένα ευρωπαϊκά κράτη, ο κερδοσκόπος-φιλάνθρωπος
Τζωρτζ Σόρος,τα "ιδρύματα" U.S. Agency for International Development (USAID), National Endowment for Democracy (NED),Eurasia Foundation, επίσης τα Ιδρύματα των Δημοκρατικών, των Ρεπουμπλικάνων και των Συνδικάτων, το Freedom House και πλήθος Αμερικανών μυστικών πρακτόρων αναμείχθηκαν φανερά και κρυφά στα εσωτερικά της Ουκρανίας, σπονσονάροντας με κάθε τρόπο και μέσο την τότε "βελούδινη επανάσταση" δεν φανταζόταν ότι 10 χρόνια μετά, ο Soros και η "παρέα" του θα ήταν πάλι εκείνοι που θα κινούσαν τα πιόνια στην "παγκόσμια σκακιέρα".
Σήμερα λοιπόν που η "παγκόσμια οικονομική κρίση" δείχνει να κορυφώνεται και ειδικά στην μείζονα περιοχή της Ευρωπαϊκής ηπείρου, οι κατασκευαστές της , είτε δημιουργούν τετελεσμένα όπως π.χ στην Ουκρανία, είτε στέλνουν δια του Soros "τελεσίγραφα" στην Μέρκελ προκειμένου να σταθεροποιηθεί τελικά υπέρ τους η γεωπολιτική μπαλάντζα.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που λίγο πρίν την τελική έκβαση της καθόλου "βελούδινης" αυτή την φορά "επανάστασης" στην Ουκρανία, κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Soros με τίτλο «Στοιχηματίζοντας υπέρ της Ευρώπης», μέσα απο το οποίο αυτός ο κατά τον Παπαχελά "αριστερός φιλόσοφος", στέλνει πολλά και ενδιαφέροντα μηνύματα στην Reichsführer του Δ΄Ράϊχ που για επικοινωνιακούς λόγους ονομάζεται ακόμα Ε.Ε .
(Το βιβλίο του Soros θα κυκλοφορήσει μεσω της γνωστής και μη εξαιρετέας «Handelsblatt» ενώ για την "πρόγευση" του περιεχομένου του φρόντισε ο δημοσιογράφος του περιοδικού «Der Spiegel» Γκρέγκορ-Πέτερ Σμιτς.)
Επί της ουσίας, ο Soros "μαλώνει" την Μέρκελ διότι
δεν διαχειρίσθηκε δήθεν καλά την κρίση στο "τσιφλίκι" που της εμπιστεύτηκαν και πως ειδικά στο ζήτημα της Ελλάδας "τα έκανε μαντάρα".
Η νέα εντολή της υπερεθνικής ελίτ που διατυπώνεται δια στόματος Soros είναι ότι πρέπει να εφαρμοσθεί εδώ και τώρα ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ χρηματοδοτημένο απο την Γερμανία που όπως τονίζει βρίσκεται σε οικονομική ακμή, ενώ αναφερόμενος στην Μέρκελ την χαρακτηρίζει ως "χαρισματική πολιτικό που όμως δεν έχει αντιληφθεί ότι το ευρώ είναι το μέσο και όχι ο σκοπός» και προσθέτει ότι«η Γερμανία φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για κυρώσεις και ποινές, χωρίς να προσφέρει στην Ευρώπη ένα θετικό όραμα, όπως έκαναν τότε οι Αμερικανοί στην περίπτωση της Γερμανίας».
Τελειώνοντας επισημαίνει πως οι θέσεις του Σόϊμπλε περί
δημοσιονομικής σταθεροποίησης η οποία θα στηρίξει την ανάπτυξη είναι απλώς μία χίμαιρα και πως «η Γερμανία θα έπρεπε να γίνει ένας ευμενής, γενναιόδωρος ηγεμόνας, όπως οι ΗΠΑ μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο» πράγμα που κατά τον Soros δεν θα αλλάξει όσο είναι στην εξουσία η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.
Είναι προφανές ότι η ευρωατλαντική λυκοσυμμορία, αναδιαρθρώνεται προκειμένου να διαχειριστεί την επόμενη φάση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιμαχίας της με τις άλλες "μεγάλες δυνάμεις".
Επειδή όμως δεν θέλει να ρισκάρει ανεξέλεγκτες κοινωνικές ταραχές στην Ε.Ε και ειδικά στον χειμαζόμενο Νότο, φοράει ξανά το πανωφόρι του "φιλάνθρωπου" ο οποίος μέσω ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ θα "ανακουφίσει" τους λαούς και φυσικά θα εδραιώσει την εξουσία του κατασκευάζοντας τα νέα "τζάκια" που θα έχουν την οικονομική και πολιτική εξουσία.
"η Ε.E, μεμονωμένα ευρωπαϊκά κράτη, ο κερδοσκόπος-φιλάνθρωπος
Τζωρτζ Σόρος,τα "ιδρύματα" U.S. Agency for International Development (USAID), National Endowment for Democracy (NED),Eurasia Foundation, επίσης τα Ιδρύματα των Δημοκρατικών, των Ρεπουμπλικάνων και των Συνδικάτων, το Freedom House και πλήθος Αμερικανών μυστικών πρακτόρων αναμείχθηκαν φανερά και κρυφά στα εσωτερικά της Ουκρανίας, σπονσονάροντας με κάθε τρόπο και μέσο την τότε "βελούδινη επανάσταση" δεν φανταζόταν ότι 10 χρόνια μετά, ο Soros και η "παρέα" του θα ήταν πάλι εκείνοι που θα κινούσαν τα πιόνια στην "παγκόσμια σκακιέρα".
Σήμερα λοιπόν που η "παγκόσμια οικονομική κρίση" δείχνει να κορυφώνεται και ειδικά στην μείζονα περιοχή της Ευρωπαϊκής ηπείρου, οι κατασκευαστές της , είτε δημιουργούν τετελεσμένα όπως π.χ στην Ουκρανία, είτε στέλνουν δια του Soros "τελεσίγραφα" στην Μέρκελ προκειμένου να σταθεροποιηθεί τελικά υπέρ τους η γεωπολιτική μπαλάντζα.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που λίγο πρίν την τελική έκβαση της καθόλου "βελούδινης" αυτή την φορά "επανάστασης" στην Ουκρανία, κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Soros με τίτλο «Στοιχηματίζοντας υπέρ της Ευρώπης», μέσα απο το οποίο αυτός ο κατά τον Παπαχελά "αριστερός φιλόσοφος", στέλνει πολλά και ενδιαφέροντα μηνύματα στην Reichsführer του Δ΄Ράϊχ που για επικοινωνιακούς λόγους ονομάζεται ακόμα Ε.Ε .
(Το βιβλίο του Soros θα κυκλοφορήσει μεσω της γνωστής και μη εξαιρετέας «Handelsblatt» ενώ για την "πρόγευση" του περιεχομένου του φρόντισε ο δημοσιογράφος του περιοδικού «Der Spiegel» Γκρέγκορ-Πέτερ Σμιτς.)
Επί της ουσίας, ο Soros "μαλώνει" την Μέρκελ διότι
δεν διαχειρίσθηκε δήθεν καλά την κρίση στο "τσιφλίκι" που της εμπιστεύτηκαν και πως ειδικά στο ζήτημα της Ελλάδας "τα έκανε μαντάρα".
Η νέα εντολή της υπερεθνικής ελίτ που διατυπώνεται δια στόματος Soros είναι ότι πρέπει να εφαρμοσθεί εδώ και τώρα ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ χρηματοδοτημένο απο την Γερμανία που όπως τονίζει βρίσκεται σε οικονομική ακμή, ενώ αναφερόμενος στην Μέρκελ την χαρακτηρίζει ως "χαρισματική πολιτικό που όμως δεν έχει αντιληφθεί ότι το ευρώ είναι το μέσο και όχι ο σκοπός» και προσθέτει ότι«η Γερμανία φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για κυρώσεις και ποινές, χωρίς να προσφέρει στην Ευρώπη ένα θετικό όραμα, όπως έκαναν τότε οι Αμερικανοί στην περίπτωση της Γερμανίας».
Τελειώνοντας επισημαίνει πως οι θέσεις του Σόϊμπλε περί
δημοσιονομικής σταθεροποίησης η οποία θα στηρίξει την ανάπτυξη είναι απλώς μία χίμαιρα και πως «η Γερμανία θα έπρεπε να γίνει ένας ευμενής, γενναιόδωρος ηγεμόνας, όπως οι ΗΠΑ μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο» πράγμα που κατά τον Soros δεν θα αλλάξει όσο είναι στην εξουσία η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.
Είναι προφανές ότι η ευρωατλαντική λυκοσυμμορία, αναδιαρθρώνεται προκειμένου να διαχειριστεί την επόμενη φάση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιμαχίας της με τις άλλες "μεγάλες δυνάμεις".
Επειδή όμως δεν θέλει να ρισκάρει ανεξέλεγκτες κοινωνικές ταραχές στην Ε.Ε και ειδικά στον χειμαζόμενο Νότο, φοράει ξανά το πανωφόρι του "φιλάνθρωπου" ο οποίος μέσω ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ θα "ανακουφίσει" τους λαούς και φυσικά θα εδραιώσει την εξουσία του κατασκευάζοντας τα νέα "τζάκια" που θα έχουν την οικονομική και πολιτική εξουσία.
Μήπως το έχουμε
ξαναδεί αυτό το έργο;
Αναφέρομαι στην μεταπολεμική Ελλάδα, τότε που "απέτυχαν" οι "σύμμαχοί" μας Εγγλέζοι και ανέλαβαν να "βοηθήσουν" οι ...φιλάνθρωποι Αμερικάνοι.
Αναφέρομαι στην μεταπολεμική Ελλάδα, τότε που "απέτυχαν" οι "σύμμαχοί" μας Εγγλέζοι και ανέλαβαν να "βοηθήσουν" οι ...φιλάνθρωποι Αμερικάνοι.
Επειδή λοιπόν
πλήθυναν οι ηλίθιοι και οι ανιστόρητοι που είτε
νοσταλγούν την εποχή του "Πιουριφόι" δηλαδή εκείνου
του "καουμπόυ" Αμερικανού πρεσβευτή- αρμοστή, είτε
χρησιμοποιούν την προτελευταία επιχείρηση της Νέας
Τάξης να μετατρέψει ανεξάρτητες χώρες σε δουλοπαροικίες (λέμε
"προτελευταία μιας και σήμερα βιώνουμε μια πιο εξελιγμένη και
σαφώς βιαιότερη ομοειδή επιχείρηση), θεώρησα χρήσιμο
να αναδημοσιεύσω δύο διαφορετικά- ως προς την ανάλυση -
κείμενα, για το περίφημο "σχέδιο Μάρσαλ".
Δείτε λοιπόν τι ήταν,
ποιούς και τι εξυπηρετούσε αυτό το "σχέδιο σωτηρίας" της
Ευρώπης, και κρίνετε μόνοι σας ποιός τελικά είναι
"γενόσημο" πατριωτισμού και ποιός όχι:
1.ΣΧΕΔΙΟ….ΜΑΡΣΑΛ
Από το patrinaki
Λέγεται ότι «την
Ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στην Ελλάδα, λόγω των συνθηκών που
διαμόρφωσε η ταξική πάλη και οι αγώνες του επαναστατικού κινήματος, αυτό τους
έχει πέσει κομματάκι δύσκολο.
Εντούτοις οι «νικητές» ποτέ δεν παραιτούνται από την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας. Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που το σύστημά τους «μπάζει», επιδίδονται στη διαστροφή της αλήθειας με όρους ασύστολης προπαγάνδας.
Αν, μάλιστα, στην προπαγάνδα τους προστεθεί και η αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» που βάζουν μπροστά για να επιτευχθεί η αποκολοκύθωνση της Ιστορίας, τότε εκείνο που προκύπτει είναι εκτρωματικά γελοίο.
Εντούτοις οι «νικητές» ποτέ δεν παραιτούνται από την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας. Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που το σύστημά τους «μπάζει», επιδίδονται στη διαστροφή της αλήθειας με όρους ασύστολης προπαγάνδας.
Αν, μάλιστα, στην προπαγάνδα τους προστεθεί και η αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» που βάζουν μπροστά για να επιτευχθεί η αποκολοκύθωνση της Ιστορίας, τότε εκείνο που προκύπτει είναι εκτρωματικά γελοίο.
Εσχάτως, λοιπόν, έχουν
ανοίξει το κεφάλαιο «σχέδιο Μάρσαλ».
Οπου το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι το… καλόν, «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και τώρα που η Ελλάδα είναι πάλι σε δύσκολη θέση «ευχής έργον» θα ήταν να είχαμε ξανά ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ»…
Οπου το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι το… καλόν, «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και τώρα που η Ελλάδα είναι πάλι σε δύσκολη θέση «ευχής έργον» θα ήταν να είχαμε ξανά ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ»…
Για να μη μακρηγορούμε:
Το σχέδιο Μάρσαλ πράγματι ήταν «καλό». Οχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ηταν «καλό» για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τους συνεργάτες των Γερμανών, που καθόλου δεν είχαν στο μυαλό τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παρά μόνο την αποκατάστασή τους στην εξουσία.
Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν «καλό» ως αντεπαναστατικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Αυτός ήταν και ο λόγος, μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, που τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά εναντίον του λαϊκού κινήματος, για τη διατήρηση – και με στρατιωτικά μέσα – των πλουτοκρατών στην εξουσία και προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών.
Το σχέδιο Μάρσαλ πράγματι ήταν «καλό». Οχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ηταν «καλό» για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τους συνεργάτες των Γερμανών, που καθόλου δεν είχαν στο μυαλό τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παρά μόνο την αποκατάστασή τους στην εξουσία.
Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν «καλό» ως αντεπαναστατικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Αυτός ήταν και ο λόγος, μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, που τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά εναντίον του λαϊκού κινήματος, για τη διατήρηση – και με στρατιωτικά μέσα – των πλουτοκρατών στην εξουσία και προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών.
Τι ήταν, όμως, αυτή η
περίφημη «αμερικανική βοήθεια» το μαρτυρά το γεγονός ότι εκατοντάδες προσωπικές
και οικογενειακές επιχειρήσεις έγιναν εν μια νυχτί βιομηχανίες στην καθημαγμένη
Ελλάδα με τα κεφάλαια του σχεδίου Μάρσαλ.
Μόνο δέκα βιομηχανίες, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη, τον Απρίλη του 1952, είχαν «απορροφήσει το 60% των πιστώσεων» που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ.
Αλλα 200 εκατομμύρια μοιράστηκαν σε 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις. Από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, πολλές φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων.
Μόνο δέκα βιομηχανίες, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη, τον Απρίλη του 1952, είχαν «απορροφήσει το 60% των πιστώσεων» που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ.
Αλλα 200 εκατομμύρια μοιράστηκαν σε 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις. Από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, πολλές φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων.
Οι ΗΠΑ, όπως ομολογούσε ο
ίδιος ο Porter, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα, έκαναν «μια τόσο μεγάλη
επένδυση» στη χώρα και συνεργάστηκαν με μια ελληνική κυβέρνηση που
«επικαλούμενη τον ίδιο της τον τεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες (είχε) στόχο της… να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».
Περιγράφοντας δε την ελληνική άρχουσα τάξη, της οποίας τον κλάδο των εφοπλιστών αποκαλούσε «αργυρώνητους ηλίθιους», δε δίσταζε να προσθέτει ότι
«είναι αποφασισμένη, πάνω απ’ όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας».
«επικαλούμενη τον ίδιο της τον τεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες (είχε) στόχο της… να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα».
Περιγράφοντας δε την ελληνική άρχουσα τάξη, της οποίας τον κλάδο των εφοπλιστών αποκαλούσε «αργυρώνητους ηλίθιους», δε δίσταζε να προσθέτει ότι
«είναι αποφασισμένη, πάνω απ’ όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας».
Ακόμα και οι εκτιμήσεις
της εποχής ότι μόλις 500 οικογένειες των Αθηνών ελέγχουν την Ελλάδα
αποδείχτηκαν… επιεικείς.
«Λέγεται – ανέφερε ο Μαρκεζίνης – ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200».
Οσο για τη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου συνεχιζόταν με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει:
«Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας «δανεικά κεφάλαια», αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους».
«Λέγεται – ανέφερε ο Μαρκεζίνης – ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200».
Οσο για τη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου συνεχιζόταν με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει:
«Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας «δανεικά κεφάλαια», αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους».
Αποτέλεσμα ήταν νέα
μεγαλύτερα ελλείμματα και δημόσια χρέη που, ως συνήθως, επιχειρήθηκε να
καλυφθούν είτε με άγριες φοροεπιδρομές στα πενιχρά εισοδήματα του λαού είτε με
καινούργιους δανεισμούς.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας που αποτελούσαν «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας» από τον Οκτώβρη του ‘44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 να έχουν ξεκοκαλίσει τα πάνω από 3,2 δις. Δολάρια της λεγόμενης «βοήθειας» (σ.σ.: με το σχέδιο Μάρσαλ να ανέρχεται περίπου στα 2 δις. Δολάρια, χωρίς εδώ να υπολογίζεται η άμεση στρατιωτική βοήθεια στο αστικό κράτος), με τους υπέρογκους εξοπλισμούς που άγγιζαν το 50% του προϋπολογισμού και με τη διατήρηση του υπέρογκου κρατικού καταπιεστικού μηχανισμού,
είναι φανερό γιατί η «βοήθεια» και η «σωτηρία» δεν είχαν σχέση με το λαό, αλλά με τη σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας που αποτελούσαν «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας» από τον Οκτώβρη του ‘44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 να έχουν ξεκοκαλίσει τα πάνω από 3,2 δις. Δολάρια της λεγόμενης «βοήθειας» (σ.σ.: με το σχέδιο Μάρσαλ να ανέρχεται περίπου στα 2 δις. Δολάρια, χωρίς εδώ να υπολογίζεται η άμεση στρατιωτική βοήθεια στο αστικό κράτος), με τους υπέρογκους εξοπλισμούς που άγγιζαν το 50% του προϋπολογισμού και με τη διατήρηση του υπέρογκου κρατικού καταπιεστικού μηχανισμού,
είναι φανερό γιατί η «βοήθεια» και η «σωτηρία» δεν είχαν σχέση με το λαό, αλλά με τη σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος.
Το τίμημα, αντίθετα, για
το λαό ήταν βαρύ. Και πληρώθηκε σε πολλά επίπεδα.
Πληρώθηκε με τη φτώχεια, τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων, με τις ναπάλμ του Εμφυλίου, με τους «Νέους Παρθενώνες» και με μια δημοκρατία, που ο ίδιος ο Αμερικανός υπεύθυνος του σχεδίου στην Ελλάδα,
ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής:
«(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν)…μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας».
Και παρακάτω:
«Η επιτυχία (σ.σ.: των «πατριωτών» κυβερνώντων – όπως τους αποκαλεί ο Αμερικανός) ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ελεγκτές και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών».
Πληρώθηκε με τη φτώχεια, τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων, με τις ναπάλμ του Εμφυλίου, με τους «Νέους Παρθενώνες» και με μια δημοκρατία, που ο ίδιος ο Αμερικανός υπεύθυνος του σχεδίου στην Ελλάδα,
ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής:
«(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν)…μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας».
Και παρακάτω:
«Η επιτυχία (σ.σ.: των «πατριωτών» κυβερνώντων – όπως τους αποκαλεί ο Αμερικανός) ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ελεγκτές και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών».
Προφανώς, όταν τα παραπάνω
τα δηλώνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, εμείς δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα
περισσότερο, ούτε για το «σχέδιο Μάρσαλ», ούτε για τους… νοσταλγούς
του.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
2.Τι
ήταν το Σχέδιο Μάρσαλ και τι εξυπηρετούσε
Από lefobserver
Με τον όρο σχέδιο Μάρσαλ
εννοείται η οικονομική ενίσχυση κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου, αποκύημα της
εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου
και της αντίληψης ότι η επικράτηση του κομμουνισμού θα αποτελούσε κίνδυνο για
τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών.
«...το κύριο χαρακτηριστικό της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Σοβιετική Ένωση θα πρέπει να είναι μία υπομονετική αλλά σταθερή και άγρυπνη ανάσχεση (containment) των επεκτατικών τάσεων της ....»-George Kennan, Αμερικανός διπλωμάτης
Με τα λόγια αυτά δόθηκε το στίγμα της αμερικανικής πολιτικής που ακολουθήθηκε τα επόμενα χρόνια. Στις 12 Μαρτίου του 1947 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, αγορεύοντας στο Κογκρέσο, δεσμεύθηκε ότι η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση στα κράτη που θα επιθυμούσαν και θα «αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις».
Οι θέσεις, αυτές, της αμερικανικής εξουσίας εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη δια μέσου του Σχεδίου Μάρσαλ. Επρόκειτο για οικονομική βοήθεια που χορηγήθηκε σε χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπούσε αφενός στην τόνωση των
«...το κύριο χαρακτηριστικό της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Σοβιετική Ένωση θα πρέπει να είναι μία υπομονετική αλλά σταθερή και άγρυπνη ανάσχεση (containment) των επεκτατικών τάσεων της ....»-George Kennan, Αμερικανός διπλωμάτης
Με τα λόγια αυτά δόθηκε το στίγμα της αμερικανικής πολιτικής που ακολουθήθηκε τα επόμενα χρόνια. Στις 12 Μαρτίου του 1947 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, αγορεύοντας στο Κογκρέσο, δεσμεύθηκε ότι η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση στα κράτη που θα επιθυμούσαν και θα «αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις».
Οι θέσεις, αυτές, της αμερικανικής εξουσίας εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη δια μέσου του Σχεδίου Μάρσαλ. Επρόκειτο για οικονομική βοήθεια που χορηγήθηκε σε χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπούσε αφενός στην τόνωση των
οικονομιών τους, (που με
σημαντικά δάνεια χρηματοδότησαν έτσι τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο αγορές
τους) και αφετέρου, εξυπηρετούσε άμεσα την αμερικανική εξωτερική πολιτική,
Η χορηγία
της βοήθειας αυτής δεν έγινε με διμερείς διαδικασίες αλλά, με όρους που τέθηκαν
από την Ουάσιγκτον. Αυτοί περιλάμβαναν την καταστολή των κομουνιστικών απειλών
και την έμμεση περιστολή της ανεξαρτησίας των δικαιούχων κρατών, μιας και με
όπλο το μπλοκάρισμα των πιστώσεων η αμερικανική ηγεσία μπορούσε να πιέσει τις
κυβερνήσεις σε περίπτωση που αρνούνταν να ανταποκριθούν στις επιθυμίες της. Τον
Ιούλιο του 1947 ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία»
(OEEC), που αποσκοπούσε
στη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ το 1949 ακολούθησε η ίδρυση από τους
Σοβιετικούς του «Συμβουλίου Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας (COMECON).
Πρώτοι παραλήπτες της βοήθειας που παρείχε το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν οι χώρες που κατά τη γνώμη της Αμερικανικής ηγεσίας κινδύνευαν άμεσα από την εξάπλωση του κομμουνισμού δηλαδή, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ήδη την ίδια περίοδο, δηλαδή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, στην Ελλάδα, κομμουνιστές αντάρτες είχαν έρθει σε ένοπλη αντιπαράθεση ενάντια στην φιλομοναρχική κυβέρνηση η οποία υποστηριζόταν από τους Βρετανούς που διατηρούσαν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην χώρα.
Πρώτοι παραλήπτες της βοήθειας που παρείχε το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν οι χώρες που κατά τη γνώμη της Αμερικανικής ηγεσίας κινδύνευαν άμεσα από την εξάπλωση του κομμουνισμού δηλαδή, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ήδη την ίδια περίοδο, δηλαδή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, στην Ελλάδα, κομμουνιστές αντάρτες είχαν έρθει σε ένοπλη αντιπαράθεση ενάντια στην φιλομοναρχική κυβέρνηση η οποία υποστηριζόταν από τους Βρετανούς που διατηρούσαν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην χώρα.
Στις 21 Φεβρουαρίου
του 1947, όμως, η βρετανική
κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διέκοπτε κάθε βοήθεια στην Ελλάδα, αδυνατώντας να
επωμιστεί το βάρος.
Η
αμερικανική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα, θεωρώντας ότι αν η Ελλάδα έπεφτε στα
χέρια των κομμουνιστών, τότε όλη η Μέση Ανατολή και ένα μέρος της Βόρειας
Αφρικής θα υπαγόταν στον έλεγχο της Μόσχας. Oι Αμερικανοί αντικατέστησαν τους
Βρετανούς και η παρέμβαση τους αυτή κατέληξε στην επικράτηση της μοναρχικής
κυβέρνησης τον Αύγουστο του 1949.
Με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο έχουμε την απαρχή ενός αμερικανικού παρεμβατισμού που με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο «πρόσφερε» την πλήρη συμπαράσταση, οικονομική και στρατιωτική σε οποιαδήποτε χώρα κινδύνευε να συμπεριληφθεί στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο παρεμβατισμός αυτός καθόρισε, την αμερικανική εξωτερική πολιτική για τα επόμενα είκοσι χρόνια, ενώ παράλληλα αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization ή NATO) που ιδρύθηκε στις 4 Απριλίου του 1949.
Ο όρος "Σχέδιο Μάρσαλ" εδραιώθηκε ως μεταφορική έννοια, οποιουδήποτε μεγάλης κλίμακας κρατικού προγράμματος, που έχει ως στόχο να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Χρησιμοποιείται κυρίως από τους Αμερικανούς φιλελεύθερους όταν ζητούν ομοσπονδιακή οικονομική κάλυψη για να διορθωθεί κάποια "αποτυχία" στον ιδιωτικό τομέα.
Με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο έχουμε την απαρχή ενός αμερικανικού παρεμβατισμού που με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο «πρόσφερε» την πλήρη συμπαράσταση, οικονομική και στρατιωτική σε οποιαδήποτε χώρα κινδύνευε να συμπεριληφθεί στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο παρεμβατισμός αυτός καθόρισε, την αμερικανική εξωτερική πολιτική για τα επόμενα είκοσι χρόνια, ενώ παράλληλα αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization ή NATO) που ιδρύθηκε στις 4 Απριλίου του 1949.
Ο όρος "Σχέδιο Μάρσαλ" εδραιώθηκε ως μεταφορική έννοια, οποιουδήποτε μεγάλης κλίμακας κρατικού προγράμματος, που έχει ως στόχο να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Χρησιμοποιείται κυρίως από τους Αμερικανούς φιλελεύθερους όταν ζητούν ομοσπονδιακή οικονομική κάλυψη για να διορθωθεί κάποια "αποτυχία" στον ιδιωτικό τομέα.
Δαπάνες
Η οικονομική βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ διαιρέθηκε ανάμεσα στις συμμετέχουσες χώρες, βασισμένη στο "κατά κεφαλήν" εισόδημα. Περισσότερη ενίσχυση δόθηκε στις μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις, καθώς επικρατούσε η άποψη ότι η αποκατάστασή τους ήταν στοιχειώδης για την γενική αναβίωση της Ευρώπης. Ακόμη, περισσότερη "κατά κεφαλήν" βοήθεια δόθηκε στους Συμμάχους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ λιγότερη δόθηκε σε αυτούς που αποτελούσαν τις Δυνάμεις του Άξονα, ή σε αυτούς που απλώς παρέμειναν ουδέτεροι. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει την ενίσχυση του σχεδίου Μάρσαλ ανά χώρα και έτος (σε εκατομμύρια δολλάρια) από Το Σχέδιο Μάρσαλ Πενήντα Χρόνια Μετά. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη ομοφωνία όσον αφορά τα ακριβή ποσά, καθώς διάφοροι στοχαστές διαφωνούν στο ποια ακριβώς στοιχεία της Αμερικανικής βοήθειας εκείνη την περίοδο, ήταν μέρος του σχεδίου Μάρσαλ.
Χώρες
Αυστρία 488.000.000$
Βέλγιο και Λουξεμβούργο
777.000.000$
Γαλλία 2.296.000.000$
Δυτική Γερμανία
1.448.000.000$
Δανία 385.000.000$
Ελβετία 250.000.000$
Ελλάδα 366.000.000$
Ηνωμένο Βασίλειο 3.297.000.000$
Ιρλανδία 133.000.000$
Ελβετία 250.000.000$
Ελλάδα 366.000.000$
Ηνωμένο Βασίλειο 3.297.000.000$
Ιρλανδία 133.000.000$
Ισλανδία 43.000.000%
Ιταλία και Trieste 1.204.000.000$
Ιταλία και Trieste 1.204.000.000$
Νορβηγία 372.000.000$
Ολλανδία 1.128.000.000$
Πορτογαλία 70.000.000$
Σουηδία 347.000.000$
Τουρκία 137.000.000$
Ολλανδία 1.128.000.000$
Πορτογαλία 70.000.000$
Σουηδία 347.000.000$
Τουρκία 137.000.000$
Κριτική
Οι πρώτοι ιστορικοί του σχεδίου Μάρσαλ το είδαν ως μια ολοκληρωτική επιτυχία της γενναιοδωρίας των Αμερικανών. Η κριτική όμως του σχεδίου Μάρσαλ, έγινε δημοφιλής σε ιστορικούς της ρεβιζιονιστικής σχολής, όπως ο Walter LaFeber, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και του 70. Υποστήριζαν πώς το σχέδιο ήταν δείγμα του Αμερικανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού και πώς αποτελούσε απόπειρα απόκτησης του ελέγχου της Δυτικής Ευρώπης, όπως ακριβώς οι Σοβιετικοί ήλεγχαν την Ανατολική. Όντας κάθε άλλο από γενναιόδωρο, οι κριτικοί του σχεδίου Μάρσαλ, υποστήριξαν πώς ήταν αποτέλεσμα των γεωπολιτικών στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο οικονομολόγος Tyler Cowen, παρατήρησε πώς τα κράτη που έλαβαν την μεγαλύτερη "κατά κεφαλήν" ενίσχυση (Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία, Ελλάδα)
είδαν τη μικρότερη
ανάπτυξη ανάμεσα στα έτη 1947 και 1955, ενώ τα κράτη που έλαβαν τη μικρότερη
ενίσχυση (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) αναπτύχθηκαν περισσότερο από τα υπόλοιπα.
Πρέπει όμως να τονισθεί πως τα τελευταία ήταν και τα πιο κατεστραμμένα, άρα
είχαν και τις μεγαλύτερες προοπτικές αποκατάστασης.
To 1942 η Επιτροπή Οικονομικής Ανάπτυξης ανέδειξε ένα επιστημονικό επιτελείο για το ομόλογο τμήμα του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Οι ιδρυτές ήταν διευθυντές των βιομηχανιών ατσαλιού και ηλεκτρισμού όπως και των αυτοκινητοβιομηχανιών της Αμερικής, οι οποίοι όφειλαν το κέρδος τους στην παραγωγή πολεμικού υλικού. Αντιμετωπίζοντας μια περίοδο ειρήνης, φοβήθηκαν πως θα ήταν υποχρεωμένοι να ανταγωνιστούν εταιρίες σε επίπεδο μιας ελεύθερης αγοράς. Τα οικονομικά συμφέροντα των εταιριών, συνέπεσαν με τα πολιτικά συμφέροντα του προέδρου Τρούμαν (τα οποία, ακόμα λαμβάνουν κριτικές ως τα υπαίτια ενός "μεγάλου κράτους") και έτσι δημιουργήθηκε μια συμμαχία μεταξύ κράτους και εταιριών.
To 1942 η Επιτροπή Οικονομικής Ανάπτυξης ανέδειξε ένα επιστημονικό επιτελείο για το ομόλογο τμήμα του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Οι ιδρυτές ήταν διευθυντές των βιομηχανιών ατσαλιού και ηλεκτρισμού όπως και των αυτοκινητοβιομηχανιών της Αμερικής, οι οποίοι όφειλαν το κέρδος τους στην παραγωγή πολεμικού υλικού. Αντιμετωπίζοντας μια περίοδο ειρήνης, φοβήθηκαν πως θα ήταν υποχρεωμένοι να ανταγωνιστούν εταιρίες σε επίπεδο μιας ελεύθερης αγοράς. Τα οικονομικά συμφέροντα των εταιριών, συνέπεσαν με τα πολιτικά συμφέροντα του προέδρου Τρούμαν (τα οποία, ακόμα λαμβάνουν κριτικές ως τα υπαίτια ενός "μεγάλου κράτους") και έτσι δημιουργήθηκε μια συμμαχία μεταξύ κράτους και εταιριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια αναγνωστών