Αποπροσανατολιστική προπαγάνδα με την «αυτοκριτική» του ΔΝΤ

Βρέθηκε καινούργιο θέμα, όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, που το έκανε σημαία, αλλά για το σύνολο των αστικών ΜΜΕ, που προσπαθούν να ταΐσουν τον ελληνικό λαό με καινούργιο κουτόχορτο. Για την περιβόητη «αυτοκριτική» του ΔΝΤ, λέμε, που αποτελεί ένα από τα αγαπημένα αναγνώσματα του τελευταίου δεκαπενθήμερου. Σε τι συνίσταται το κουτόχορτο;

Αφήνουν να διαφανεί ότι έγινε λάθος, ότι δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, αλλά ευτυχώς όλα πέρασαν και από εδώ και πέρα μόνο καλύτερα θα είναι τα πράγματα, αφού και το ΔΝΤ αναγνωρίζει πως

η ύφεση έκανε τη ζημιά και πλέον το βάρος πρέπει να πέσει στην ανάπτυξη. 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είπαμε, έκανε σημαία το θέμα και προσπαθεί να παραμυθιάσει τον κόσμο, ότι δήθεν το ΔΝΤ ανοίγει ένα δρόμο επαναδιαπραγμάτευσης. Από τις δεκάδες αναφορές των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουμε την αναφορά του Τσίπρα στην ομιλία του στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σάββατο. «Το ΔΝΤ και δημόσια και ιδιωτικά, παραδέχεται ότι το πρόγραμμα στη χώρα μας δε βγαίνει δίχως κούρεμα του χρέους» ήταν η πρώτη επισήμανσή του. Πώς διαβάζεται αυτό; Οτι εκείνο που πρέπει να γίνει είναι ένα νέο κούρεμα του χρέους για να βγει το «πρόγραμμα». Ποιο είναι το «πρόγραμμα»; Η σκληρή λιτότητα και η «κινεζοποίηση» των Μνημονίων.
 

Λίγο μετά ο Τσίπρας το «μάζεψε» λέγοντας: «Καλούμε τώρα την κυβέρνηση να ζητήσει έκτακτη Σύγκληση Ευρωπαϊκής Συνόδου για να θέσει στους εταίρους τα νέα δεδομένα, όπως προκύπτουν από τις δημόσιες και επαναλαμβανόμενες παραδοχές του ΔΝΤ, ότι το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι λάθος και αδιέξοδο. Να πει με δυνατή φωνή ότι το δράμα του ελληνικού λαού δεν πρέπει να το βιώσει άλλος λαός στην Ευρώπη. Οτι ο δρόμος της λιτότητας θα καταστρέψει την Ευρώπη».
 

Πουθενά, όμως, το ΔΝΤ δεν έχει πει ότι «το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι λάθος και αδιέξοδο». Ούτε ο Μπλανσάρ το είπε, ούτε ο Ράις, ούτε ο Τόμσεν, ούτε η Λαγκάρντ. Το μόνο που είπαν όλοι αυτοί οι Δουνουτούδες είναι πως χρησιμοποίησαν λάθος «πολλαπλασιαστή» (βάσει αυτού υπολογίζεται η επίδραση των δημοσιονομικών μέτρων στην ύφεση). Και τι ζητούν; Να γίνει νέο «κούρεμα» του χρέους (εξηγήσαμε στο προηγούμενο φύλλο, ότι αυτό αντανακλά την προσπάθεια του αγγλοσαξονικού χρηματιστικού κεφάλαιου να χτυπήσει το γερμανικό), ώστε αυτό να γίνει «βιώσιμο» το 2020 (δηλαδή, το ελληνικό κρατικό χρέος να ισούται τότε με το 120% του ΑΕΠ). Προϋπόθεση, δε, για να γίνει αυτό είναι να εφαρμοστεί πιστά το «πρόγραμμα». Ο Τόμσεν το είπε σε πρόσφατες συνεντεύξεις του σε ελληνικά Μέσα: πρέπει να εφαρμοστεί πιστά το πρόγραμμα, αλλιώς θα πρέπει να ξαναγίνουν μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις!
 

Είναι χαρακτηριστικό και το περιεχόμενο της «Εκθεσης Αξιολόγησης» που έδωσε στη δημοσιότητα το ΔΝΤ, την ίδια στιγμή που μέσω Μπλανσάρ είχε αρχίσει η επιχείρηση «αυτοκριτική». Αυτή η έκθεση εστιάζεται στα πρόσθετα μέτρα ύψους 4 δισ. ευρώ που πρέπει να ληφθούν για το 2015 και το 2016. Στις απολύσεις 27.000 δημοσίων υπαλλήλων. Στη «συνέχιση των μεταρρυθμίσεων του συστήματος κοινωνικών παροχών» (δηλαδή, νέες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και την ασφάλιση) και στις ιδιωτικοποιήσεις.
 

Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ μπουρδολογεί, καταπώς το συνηθίζει, με μοναδικό σκοπό την άγρα πρόσκαιρων εντυπώσεων. Αν επρόκειτο απλώς για μπουρδολογία, το πολύ να γράφαμε κάτι στις παραπολιτικές στήλες της «Κ», όμως η μπουρδολογία σηματοδοτεί και μια κίνηση αποπροσανατολισμού, καθώς κρύβεται το πραγματικό περιεχόμενο της «αυτοκριτικής» του ΔΝΤ και προπαντός κρύβεται το γεγονός ότι το ΔΝΤ ζητά την πιο αυστηρή εφαρμογή του «προγράμματος». Δεν είναι τυχαίο ότι και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η «Αριστερή Πλατφόρμα» χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου, προτείνοντας να προστεθούν τα εξής στην πολιτική απόφαση της ΚΕ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για μια προοδευτική διέξοδο και εναλλακτική λύση στη χώρα δεν θεωρεί ότι μπορεί να βρει στήριξη ή ακόμα και ανοχή από τις δυνάμεις που ηγούνται σήμερα σε επίπεδο ΕΕ και Γερμανίας ή ΔΝΤ και ΗΠΑ. Οι όποιες αντιθέσεις και διαφορές ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού δεν έχουν σχέση με επιλογές που αφορούν νέους προοδευτικούς ορίζοντες για τους λαούς, απέναντι στους οποίους είναι εξίσου εχθρικές και διατηρούν αμείλικτο μέτωπο για την ακύρωσή τους».
 

Ο μόνος που αρνήθηκε να παίξει στο παιχνίδι του αποπροσανατολισμού είναι ο Στουρνάρας. Εχει τους λόγους του, βέβαια. Δε θέλει να περάσει κανένα μήνυμα «χαλάρωσης». Απαντώντας σε σχετικό ερώτημα των «Νέων», έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, συμφωνώντας με τις πραγματικές απόψεις του ΔΝΤ: «Το λάθος έχει ήδη ληφθεί υπόψη στο πρόγραμμα. Οταν η ύφεση είναι μεγαλύτερη, θα μπορούμε να αναπροσαρμόζουμε τον στόχο του ελλείμματος. Αυτό έγινε άλλωστε ήδη και το 2012, όταν το πρωτογενές έλλειμμα προβλεπόταν να κλείσει στο 1% του ΑΕΠ αλλά τελικά, λόγω μεγαλύτερης ύφεσης, έφτασε στο 1,5% του ΑΕΠ και οι εταίροι μας το έκαναν δεκτό. Επιπλέον, αυτό το γεγονός, της μεγαλύτερης ύφεσης, είναι που οδήγησε τους εταίρους μας στην απόφαση για περαιτέρω μείωση του χρέους» (εννοεί προφανώς την επαναγορά ομολόγων).
 

Ο πονηρός Βενιζέλος ανήρτησε στην ιστοσελίδα του ένα μακροσκελέστατο άρθρο, στο οποίο καταλήγει στα ίδια συμπεράσματα με τον Στουρνάρα, ενώ ρίχνει ευθύνες όχι μόνο στο ΔΝΤ αλλά και στα ευρωπαϊκά όργανα, σημειώνοντας: «Αυτός ο προφανώς εσφαλμένος σχεδιασμός δεν έγινε μόνο από το ΔΝΤ αλλά και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από την ΕΚΤ και επικυρώθηκε από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ευρωζώνης». Στο τέλος κάνει το κομμάτι του, καλώντας τους εταίρους να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για πρόσθετες εισοδηματικές περικοπές, πράγμα που «δεν αφορά μόνο ευπαθείς ομάδες, αλλά και τα μεγάλα μεσαία στρώματα, τον κορμό της κοινωνίας που έχει φθάσει στα όριά της».
 

Κλείνοντας πρέπει να θυμίσουμε ότι εμείς, χωρίς να γνωρίζουμε για «πολλαπλασιαστές» και άλλα τέτοια, αλλά στην αρχή καθαρά εμπειρικά, τονίζαμε ότι το πρόγραμμα του Μνημονίου θα πέφτει συνεχώς έξω και συνεχώς θα «επικαιροποιείται» με την προσθήκη νέων αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων. Από την πρώτη στιγμή χαρακτηρίσαμε το Μνημόνιο «κινούμενη άμμο» και σημειώσαμε ότι η διαχείριση του χρέους δεν είναι παρά ένα εργαλείο για την προώθηση της «κινεζοποίησης» του ελληνικού λαού. Τι έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο); Οτι πρόκειται για «κρίση χρέους». Και έσπευδε να κάνει «θετικές προτάσεις» για μια άλλη διαχείριση. Το ίδιο κάνει και τώρα, επικαλούμενος τυχοδιωκτικά και το ΔΝΤ, που κάθε άλλο παρά για άλλο «πρόγραμμα» ή έστω για «χαλάρωση» μιλά. Η διαχείριση του χρέους είναι ανεξάρτητη από την «κινεζοποίηση». Μια χαρά το διαχειρίζονται το ελληνικό κρατικό χρέος οι τοκογλύφοι του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου. Και νέα δάνεια για την αποπληρωμή των παλιών έκαναν, και τα επιτόκια μείωσαν κάποια στιγμή, και «κούρεμα» έκαναν (δυο φορές μέχρι στιγμής), και «κούρεμα» θα ξανακάνουν (όταν έρθει η ώρα). Η χρεοκοπία που έχουν επιβάλει στο ελληνικό κράτος είναι ελεγχόμενη, έτσι που να μπορούν να εισπράττουν τις τοκογλυφικές δόσεις τους και παράλληλα να επιβάλλουν διεθνή οικονομικό έλεγχο επί του ελληνικού κράτους. Η «κινεζοποίηση», όμως, παραμένει μια αδιατάρακτη διαδικασία. Και είναι αυτό που παραβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι άλλοι επίδοξοι διαχειριστές, που φλυαρούν γενικόλογα κατά των Μνημονίων, ενώ όλο το βάρος το ρίχνουν σε προτάσεις για μια διαφορετική διαχείριση του χρέους, που και πάλι θα είναι ένα εργαλείο για τη διαιώνιση της «κινεζοποίησης».
 

Το αποτέλεσμα είναι οι εργαζόμενοι να χάνουν τον μπούσουλα. Απελπισμένοι από τα απανωτά χτυπήματα, με την ανεργία να έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις, με το σύνδρομο της ήττας να παραλύει τις ταξικές αντιστάσεις, «γραπώνονται» από την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ και κάθε σημερινού ή επίδοξου διαχειριστή. Διέξοδος διαχειριστική δεν υπάρχει. Οταν όλοι δίνουν όρκους πίστης στο ευρώ και διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να ρισκάρουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, όλα τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Υπάρχουν δανειακές συμβάσεις, τα Μνημόνια αποτελούν σώμα αυτών των συμβάσεων, η διεθνής αστική νομιμότητα είναι καταδικαστική για κάθε διαχειριστική λογική. Τέλος στα βάσανά του μπορεί να βάλει μόνο ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Οχι με την ψήφο του, αλλά μ’ έναν ξεσηκωμό που θα τον «αισθανθεί» το σύστημα.

ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 9/2/2013