ΠΟΥ ΤΟ ΠΆΝΕ;... ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ;

Όταν η αδικία δεν μπορεί να διορθωθεί, όταν η ασυδοσία γίνεται θρασύτατη, γεννιέται η οργή και μετά το μίσος. Ένα καζάνι που σιγοβράζει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Το βλέπεις στο τρόπο που σπρώχνουν το διπλανό τους στο μετρό, σαν να τους εμποδίζει ακόμα και η ύπαρξή του. Το βλέπεις στο βλέμμα του υπαλληλίσκου καρπαζο εισπράκτορα κάθε φορά που περνάει ο κάθε «ανώτερος». Στη κυρία καθώς κοιτάζει ζηλιάρικα εκείνη με το καλοχτενισμένο κεφάλι και τα ακριβά ρούχα. Το βλέπεις στην ανυπομονησία, τα νεύρα, τη μηδέν υποχώρηση, την αφορμή για καυγά που γίνεται όλο και πιο επιτακτική ανάγκη.

Η κοινωνία του μίσους έχει προ πολλού γεννηθεί, όμως τώρα αρχίζει και
μεγαλώνει. Θρέφεται ασταμάτητα 24 ώρες το 24ωρο από δεκάδες μικρές και μεγάλες αιτίες. Πάντα τα μαύρα συναισθήματα φώλιαζαν παρέα με τις αγνές προθέσεις στις ταλαίπωρες ανθρώπινες ψυχές. Όμως τώρα οι αγνές προθέσεις λιμοκτονούν. Έχουν γίνει σχεδόν αόρατες.

Η επέλαση του κακού. Όχι ένα κακό αφηρημένο, θολό, ένα παράδειγμα για την απόδειξη του καλού. Το αυθεντικό κακό. Εκείνο των σκοτεινών εποχών που γεννιέται μέσα από ένα βρώμικο μίγμα ανασφάλειας, φόβων, φτώχειας, συνεχούς απαξίωσης, έλλειψη δικαιοσύνης και αξιοκρατίας. Οι έχοντες και κατέχοντες αποθρασύνονται, οι φτωχοί πληθαίνουν, η ψαλίδα της αδικίας μεγαλώνει συνέχεια κι όταν η δικαιοσύνη δεν μπορεί να παρέμβει, ετοιμάζεται η εκδίκηση.

Κι αυτήν δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει συντονισμένη, κατευθυνόμενη και με συγκεκριμένο στόχο. Μπορεί να κυκλοφορεί μέσα στα κοινωνικά στρώματα σαν βρικόλακας. Να ρουφάει συνέχεια αντοχές, κατανόηση και υπομονή και να ξερνάει κατάρες. Αυτό το οδυνηρό συναίσθημα μπορεί να μεταλλάσσει μορφές, να κινεί μηχανισμούς φρίκης. Μπορεί να διαμορφώνει συνειδήσεις στις οποίες όχι μόνο όλα επιτρέπονται αλλά και επιβάλλονται σαν μέσο επιβίωσης. Συνειδήσεις όπου το τι είναι καλό και τι είναι κακό συνχέεται χωρίς κανόνες.

Ένας ολόκληρος λαός καταριέται. Κι όσο δεν μπορεί να πάρει τη τύχη στα χέρια του ντυμένος με τη μορφή παραδοσιακής μοιρολογίστρας, χτυπιέται και ουρλιάζει ανώφελα. Συσσωρεύοντας μίσος. Προσθέτοντας συνέχεια βάρος στη σκοτεινή πλευρά του. Χτυπώντας το παιδί του, τη γυναίκα τους. Παίζοντας γροθιές με το γείτονα. Ξεσπώντας πάνω στη φιλενάδα του, στην μάνα του στο πατέρα του. Σπρώχνοντας και εμποδίζοντας άλλους να επιζήσουν. Σπρώχνοντας κι εμποδίζοντας άλλους να έχουν όνειρα. Ο ανυποψίαστος νοικοκύρης προμηθεύεται μια καραμπίνα για προστασία από τους κακούς εισβολείς και τίποτα και κανείς δεν εγγυάται πως αυτή η καραμπίνα μια μέρα δε θα γυρίσει πάνω του ή πάνω στην οικογένειά του.

Ο έντιμος νέος μετράει αντοχές, πόσο ακόμα μπορεί να παραμείνει έντιμος Ψάχνει απεγνωσμένα να βρει πολιτική στέγη που να έχει μια ελάχιστη μπέσα για να το παλέψει όπως πρέπει και βλέποντας ότι όλα έχουν καταρρεύσει γίνεται ευάλωτος, διαθέσιμος για οτιδήποτε.

Κι υπάρχουν ανάμεσα σε όλη αυτή την οργή εκείνοι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι και συνεχίζουν αναισθήτως να περιφέρονται αγνοώντας τι κίνδυνο διατρέχουν. Περιφέρονται με το τζιπ τους, αγοράζουν ακριβά ρούχα, συχνάζουν σε ακριβά μαγαζιά, μένουν σε ακριβά σπίτια, κι όχι μόνο σχολιάζουν και την επικαιρότητα. Έχουν την ωμότητα να κρίνουν και να κάνουν κι αστειάκια, ρίχνοντας έτσι συνέχεια λάδι στη φωτιά. Όπως κι οι άλλοι, εκείνοι που δεν έχουν , κακομοίρηδες είναι στην ουσία,  αλλά βιώνουν χωρίς οργή τη μιζέρια τους, ζώντας στη πλάνη πως κάποια μέρα θα πιάσουν τη καλή. Εκείνοι που κινδυνεύουν όχι γιατί έχουν, αλλά γιατί δεν έχουν και συνεχίζουν να είναι θύματα. Το μίσος κατευθύνεται πάντα σε δυο αποδέκτες. Σ΄εκείνους που εξουσιάζουν χωρίς καμιά ενοχή ή μεταμέλεια, και σε εκείνους που αποδέχονται τη ταπείνωσή τους χωρίς να βγάλουν κιχ.

Η οργή γεννιέται πάντα για πολύ δυνατούς και τους πολύ αδύνατους. Τους πρώτους τους μισείς τους δεύτερους τους σιχαίνεσαι. Συναίσθημα ναυτίας και στις δυο περιπτώσεις.

Δεν ξέρω ειλικρινά που θα ξεσπάσει. Δεν ξέρω πως θα ξεσπάσει. Όμως το βιώνω καθημερινά. Κι εσείς το ίδιο. Το βιώνουμε στους άλλους και στον εαυτό μας που έχει αρχίσει να μας τρομάζει. Νοιώθουμε πως τα όριά μας έχουν προ πολλού σπάσει, οριστικά.

Δεν έχουμε αντοχές να βλέπουμε πλέον έτσι άπρακτοι αυτή τη αηδία να μας τυλίγει, να τυλίγει τα παιδιά μας, αλλά νοιώθουμε επίσης ανήμποροι να κάνουμε κάτι για να σταματήσει η κατρακύλα. Ζούμε συνεχώς κάνοντας μικρές επιδιορθώσεις στις μέρες μας κι αυτό πια μοιάζει πολύ λίγο. Δεν μπορούμε να συμμαζέψουμε παρά ελάχιστα από τα κομμάτια που μας σπάνε.

Η απλή εικόνα ενός οποιουδήποτε καλοζωισμένου αναίσθητου που περιφέρεται ασκόπως εκτοξεύοντας ηλιθιότητες από το στόμα του, προκαλεί αναταραχές στο περιβάλλον. Η αίσθηση, πως κάποιοι αυτοί τη στιγμή δεν έχουν για τίποτα να νοιαστούν την ώρα που οι περισσότεροι είναι χωμένοι στα σκατά μέχρι το λαιμό προκαλεί αναταραχές.

Κι όσο δεν υπάρχει καμιά δύναμη που να μπορέσει να συγκεντρώσει αυτά τα συναισθήματα, και να δρομολογήσει μια ουσιαστική αλλαγή αυτά συνεχίζουν να διαβάλλουν τις ζωές των ανθρώπων σε κάθε έκφραση , σε κάθε επίπεδο, σε κάθε ευκαιρία.

Και τώρα είναι ακόμα η αρχή. Στη συνέχεια θα υπάρξουν πιο χειροπιαστές εκφράσεις αυτού του μίσους. Που θα  χτυπάνε σε κάθε κατεύθυνση. Ότι θα βρίσκουν μπροστά τους. Εγκληματικά φαινόμενα, ρατσιστικά φαινόμενα, κίνδυνος και φόβος παντού που θα δημιουργούν φωλιές και θα αυγατίζουν συνεχώς. Τι θα αυγατίσει σ΄αυτές τις φωλιές? Κάθε πιθανή ανωμαλία, κάθε πιθανή διαστροφή, κάθε πιθανή κακία.

Κάθε άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε θηρίο.

Κι αναρωτιέμαι ποιος θα ωφεληθεί από όλο αυτή την επέλαση των θηρίων. Που το πάνε? Αναρωτιέμαι γιατί όπως το βλέπουμε εμείς, το βλέπουν κι αυτοί. Κι όχι μόνο. Μοιάζουν με κάθε κίνησή τους, με κάθε απόφασή τους, με τις δηλώσεις τους, με την επιδεικτική αδιαφορία τους, σαν να το επιδιώκουν. Από πότε έχετε να ακούσετε κάτι όμορφο στο χαζοκούτι? Κάποιο επίτευγμα ενός επιστήμονα? Μια καλή πράξη? Μια συζήτηση που να μην προκαλεί? Κάποια εκπομπή που να προωθεί το πολιτισμό, τη τέχνη, την επιστήμη? Μας σπρώχνουν σε μια θάλασσα που κανείς δεν ξέρει τι κρύβει μέσα της.

 Κι εμείς αναγκαστικά θα κολυμπήσουμε είτε σαν καρχαρίες, είτε σαν δελφίνια, είτε σαν χάνοι.

Πηγή vasiliskos2

Σημείωση ιστολογίου.

  Από τις λίστες Λαγκάρντ και τις βίλες Αμαλίας, περάσαμε στους τρομοκράτες των γραφείων της Ν.Δ., καταλήγοντας στους ένοπλους τρομοκρατικούς πυρήνες και την ανοιχτή πλέον πρόκληση από ύποπτα κέντρα σε μια εξέγερση από το λαό και το σενάριο συνεχίζεται. Πάνω στο ίδιο ακριβώς σκηνικό.

  Την πλάτη του δοκιμαζόμενου λαού και μιας προδομένηςΕλλάδας.

Και όσο εξελίσσεται η υπόθεση του ρέκβιεμ, κατεβαίνουν οι μάσκες και αχνοφαίνεται η εικόνα της τελευταίας σκηνής που έχουν σκηνοθετήσει για το τέλος. Αποκρουστική και μακάβρια, σαν την κόλαση.

  Κι ένα γύρω, τα λογής κακόφωνα παπαγαλάκια, έμισθα και άμισθα, εκούσια και βλακωδώς ακούσια να διαλαλούν, να φανατίζουν και να σπρώχνουν τον ανύποπτο και εύπιστο πολίτη στην τελευταία πράξη και την Ελλάδα στο φέρετρο του διεθνιστικού ολοκληρωτισμού.

  Τώρα όσο ποτέ, απαιτείται η Αρετή παρέα με τη γνώση, πριν από την τόλμη.

  Γιατί όπως πολλές φορές έχομε πει, η έξοδος που μας δείχνουν μετά μανίας, δεν οδηγεί σε δικούς μας αγώνες, αλλά σε δικές τους λύσεις, μέσα από το ρέκβιεμ που βρίσκεται σε εξέλιξη.

   Τώρα είναι η ώρα της αποτίναξης των κομματικών εξαρτήσεων και φρούδων ελπίδων και των τελευταίων Ελλήνων που έμειναν εγκλωβισμένοι στα κομματικά μαντριά.

  Και το χτίσιμο μιας χαλύβδινης ΕΝΟΤΗΤΑΣ κάτω από τα κοινά ιδανικά που μας ενώνουν, με σημαία την Ελλάδα, την ελευθερία και τη δημοκρατία, έτσι όπως μας τη δίδαξαν οι αρχαίοι πρόγονοι, οι μεγάλοι διαφωτιστές της αναγέννησης και οι ποιητές μας.

Και όχι όπως μας τη δίνουν οι σύγχρονοι παραχαράκτες της ιστορίας και των εννοιών.

Οι σύγχρονοι επίδοξοι επιβήτορες του νου και της ψυχής μας.

Με τους πολύχρωμους όπως τα χρώματα της ίριδας μανδύες που τείνουν όμως κάτω από το επερχόμενο φως της ενότητας και της δύναμης του αγανακτισμένου πια λαού, να φανούν ότι δεν ήταν παρά τα χρώματα της σαπίλας και της σήψης που φέρνει η διαφθορά και η προδοσία.

                                                      Βυζαντινός Αντίλαλος