Στου κύκλου τα γυρίσματα και το κακό μας ριζικό, μέσα από την ελληνική ποίηση

Δυο στροφές απο το Βάρναλη, αποτυπώνουν ανάγλυφα
το ζαβό το ριζικό μας όπως το περιγραφει ο ποιητής
αποδεικνύοντας την κυκλικότητα της ιστορίας, που μας μιλάει
για το σήμερα μέσα απο τη σκέψη του ποιητή, με τα δεδομένα του χθες.

«........................................
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»

Μας περιγράφει δικά του βιώματα ο ποιητής, ή προφητεύει τα μελλούμενα?
Πάντως προφήτης, δεν δήλωσε ποτέ.
Αποτέλεσμα της κυκλικότητας χρόνου και γεγονότων η ταύτιση λοιπόν ?

Η ιστορική εμπειρία λέει πως, ναι.
Άσχετα αν εμείς δεν δίνομε σημασία, ή πετάμε τα άχρηστα απο τη μνήμη του σκληρού κρατώντας μόνο τα εφήμερα και τα εύπεπτα.
«Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.»
Παρατημένους στη φτώχεια του οράματος παραδομένοι στου αλήτη και του κομματόσκυλου την ορμή.

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
Ένα απο μηχανής θεό, ένα χαρισματικό ηγέτη που θα αντικαταστήσει το κομματόσκυλο και το λαοπλάνο, ή ένα δικτάτορα.
Παίρνοντας το λαό απ το χεράκι για την πρώτη του στράτα στρατούλα ο ένας, ή επιβάλλοντος τη δική του θεραπεία στην "εντατική και το γύψο" ό άλλος.
Είναι το που θα πέσεις όταν η παρακμή και η προδοσία έχουν αναχθεί σε αρετές, ο λαός αντιμετωπίζεται σαν ασύνταχτος και μη υπολογίσιμος όχλος και η πατρίδα ιδιωτικό οικόπεδο μοιρασμένο σε φιλέτα για τις ορέξεις του διεθνιστικού κεφαλαίου και της ματαιοδοξίας του πλουτισμού ντόπιων προδοτικών ανδρεικέλων του.

Τους μάγους όμως είτε τους καλούς είτε τους κακούς, μόνο στα παραμύθια ή στους εφιάλτες τους βρίσκομε.
Οπότε, η ζωή συνεχίζεται και η χώρα διαλύεται ανεμπόδιστα, με ένα λαό, ή τουλάχιστον αυτόν που τα πολιτικά ιερατεία παρουσιάζουν ως πλειοψηφική μερίδα του, να χειροκροτεί αλαλάζων και άδοντας το Ωσανά στους λογής κατακτητές του !
Απο τον τύραννο σφετεριστή της δημοκρατίας διορισμένο ανδρείκελο του κατακτητή,
μέχρι τον εβραίο τοκογλύφο της πατρίδας του, ή
τα στρατευμένα τάγματα του ισλάμ στον άτακτο (λαθρο)εποικισμό της πατρίδας του των Μινωίδων νήσων και του αρχαίου πολιτισμού που αναδύουν τα σπλάχνα τους, αλλα και των χιλιάδων γαλανόλευκων εκκλησιών που είναι διάσπαρτες πάνω τους και δηλώνουν και τα δυο μαζί την ταυτότητα του ελληνισμού.
Του ιστορικού ελληνισμού.
Γιατί αυτός ο νεοέλληνας, εκπαιδεύτηκε στα ωσανά και το χειροκρότημα στον τύραννο όπως είπαμε και στην αδερφική αλληλεγγύη και αγάπη προς τις ορδές που μας στέλνει πεσκέσι τι ισλάμ ελέω του περιούσιου κατακτητή, ως οφείλει να κάνει προκειμένου να αποτάξει απο πάνω του την ντροπή απο το στίγμα του ρατσιστή και του ξενοφοβικού.

Κάπως έτσι υποδέχτηκαν βέβαια και οι 300 του Λεωνίδα τον Ξέρξη,
κάπως έτσι υποδέχτηκε και ο άμαχος πληθυσμός της Κρήτης τους ουρανοκατέβατους imortals του Χίτλερ το 41.
Με τον ίδιο τρόπο υποδεχόταν στους αιώνες ο λαός αυτού του τόπου φιλόξενος όντας, τους επίδοξους κατακτητές της χώρας του.
Δείχνοντας αμέριστη αγάπη και αλληλεγγύη στα ταξικά του αδέρφια !

Και με την ίδια αγάπη και ευγνωμοσύνη όπως σήμερα, χειροκροτούσε αλαλάζοντας ωσανά και αγκάλιαζε τους τυράννους του, όπως το Μεταξά και τον Τσολάκογλου, τους συνταγματάρχες της 21ης Απριλίου πιο πρόσφατα.

Βέβαια, πάντα θα βρίσκονται όπως και τώρα κάποιες αναρχικές έως φασίζουσες θλιβερές μειοψηφίες, που θα αμφισβητούν και θα δημιουργούν προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος και στην αυθόρμητη ανάγκη του λαού να εκδηλώνει τις ανθρωπιστικές του υποχρεώσεις στα ταξικά του αδέρφια.
Τόχει η μοίρα αυτού του τόπου να βγάζει και ταραξίες της κοινωνικής ειρήνης,
παρακμιακούς και αρνητές της δημοκρατίας των πορφυρογέννητων.

Βυζαντινός Αντίλαλος