Όταν η ψευδαίσθηση τελειώνει, η ρήξη γίνεται μονόδρομος

«Χωρίς νεκρούς η Λευτεριά
ζάλο ποτές δεν κάνει.
Γιατι ν’ η κατοικία τζη
στου ντουφεκιού την κάνη…»
(παλιό ριζίτικο)

Η τελευταία παράσταση του εκλογικού ρέκβιεμ, αν και θεωρήθηκε σαν μοναδική ευκαιρία ανατροπής με την αδυναμία σχηματισμού αυτοδυναμιών, απέδειξε περίτρανα οτι το παιχνίδι βγαίνει πάντα υπερ της μπάγκας.

Με τις αποχές, τις διασπάσεις, την προπαγάνδα κι έναν ολόκληρο μηχανισμό, που δουλεύει πάντα υπερ της μπάγκας και του εβραίου ιδιοκτήτη.

Μετά την τελευταία αυτη εμπειρία -ψευδαίσθηση θα την έλεγα- το μόνο που μένει ως υπόλοιπο εις νέον στο γενικό καθολικό των προσδοκιών του λαού, είναι οτι η βίαιη ρίξη με τις κάθε λογής εξουσίες των διεφθαρμένων, είναι μονόδρομος.
Κανείς κατακτητής ή τύρανος δεν έπεσε στην ιστορία των λαών με εκλογές που ορίζει ο ίδιος.
Ούτε με πανό που γράφουν πάνω τη λέξη ανατροπή τα μάζεψε κι έφυγε κανείς κατακτητής.
Ούτε με δικαστικές αποφάσεις της υφιστάμενης του εκάστοτε τυράνου δικαστικής εξουσίας.
Μόνο με λαικά κινήματα μέσα απο ετερόκλητες λαικές συμμαχίες δρόμου και αγώνες ανένδοτους μέσα απο την ιστορική συνταγή βία στη βία ελευθερώνονται λαοί απο τα δεσμά τους.
Χωρίς αγκυλώσεις και ψευδεπίγραφους διαχωρισμούς αριστερός-δεξιός απο τη στιγμή που οι ιδεολογίες μετατρέπονται σε μακιγιάζ των εξουσιών σε κατοχικές περιόδους.

Μόνη ιδεολογία παραμένει η πατρίδα, η ελευθερία του λαού της και η κοινή πίστη στο μόνο αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό λόγο της οικουμένης, που είναι ο λόγος του Χριστού.
Βασικός λόγος γι αυτά τα δυο μοναδικά προτάγματα, η λυσσαλέα μανία με την οποία ο εχθρός, εσωτερικός και εξωτερικός, τα βάζει στο επίκεντρο του στόχαστου όλων των ορδών του, σαν κύρια προπύργια αναγκαία να πέσουν για την ίδρυση της νέας πόρνης των λαών Βαβυλώνας.

Οι έχοντες αλεργία στη βία και τα τάγματα των ελληνόφωνων επαγγελματιών πονόψυχων της νέας τάξης,
όπως και όσοι αισθάνονται πετούμενα του ουρανού, έχοντες πατρίδα τους τη γη, να διαχωρίσουν τη θέση τους και να σταθούν απέναντι.
Χώρος ανάμεσα στις τάξεις του λαού για προβοκάτορες και λιποτάκτες, δεν υπάρχει.
Όταν όλοι μας συνειδητοποιήσομε την ιστορική πραγματικότητα στην ύπαρξη του μονόδρομου που καλούμαστε να ακολουθήσομε, τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για προοπτική στο όραμα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας λαού και πατρίδας.

Μέχρι τότε, θα φιλοσοφούμε, ανεχόμενοι το βούρδουλα και την υποτίμηση, επιλέγοντας ο κάθ ένας απο μας, το δικό του τύρανο που θα μας διαιρεί και θα μας διχάζει στο όνομα του εβραίου επιβήτορα.

Βυζαντινός Αντίλαλος