Τότε που κυνηγούσαμε τους ανέμους

Ήμασταν τότες ξένοιαστα παιδιά, που Ναι !
Καλπάζαμε καβάλα πάνω στο καλάμι,
χωρίς όμως το άγχος, τη μανία για λεφτά,
χωρίς τα στεφανώματα
με της κερδοδοξίας το στεφάνι………..

Καιρός να ασχοληθούμε με τα παραμύθια μας.

Και τους δικούς μας ήρωες, της κατά δικής μας Τεραμπύθια.
Τότε που γεμάτοι ζωή, φορτωμένοι με όνειρα και οπλισμένοι με τις αξίες που μας έδωσαν οι δάσκαλοι μας, μα και οι
ήρωες μέσα απο τα παραμύθια της αποσπερίδας
και των παιδικών διηγημάτων,
που τότε δίδασκαν πρότυπα αξίες και ήθη.

Δεν είχαν προλάβει να καταστρέψουν τον παιδικό μας κόσμο

οι τρανσέξουαλ ήρωες και τα ομοφυλόφιλα πρότυπα
της σημερινής επέλασης του Matrix και του μετα-ανθρωπισμού.
Και εξορμούσαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο.
Όχι σαν κατακτητές μα για να τον αλλάξουμε, να τον απαλλάξουμε απο το κακό, απο την αδικία και τον ανθρώπινο πόνο.
Να τον ντύσουμε με τα Λευκά Όνειρα μας.

Νομίζαμε πως αρκούν τα Θέλω για να κατακτήσουν τα Μπορώ.
Μέχρι που μετά απο πολύ δρόμο, μοναξιά κι αποτυχίες,

συναντήσαμε το γεράκο του παραμυθιού καθισμένο
σε ένα ξέστρατο και κουρασμένο απο τις δικές του μάχες, για να μας θυμίσει πως.....
- Άλλο το επιθυμητό και άλλο το εφικτό.
 
Και αφομοιωθήκαμε στο μισητό Σύστημα παραδίδοντας τα όπλα στον εχθρό και τα όνειρα στη Λήθη.

Και η Τεραμπύθια, ακόμα περιμένει....

Τότε, στα πρώτα φτερουρίσματα μας, οι αγαπημένοι ήρωες των παιδικών μας χρόνων με τις περιπέτειες τους, ταξίδευαν από σπίτι σε σπίτι, μέχρι να τις

διαβάσει δια της περιφοράς και ο τελευταίος φίλος της παρέας.

Ποτέ δεν θα βγάλουμε απο τις καρδιές μας
Το Μπλέκ με τον καθηγητή Μυστήριο
Το μικρό καου μπόη Τζίμ Άνταμς με την τη θρυλική τετράδα, τη Ντιάνα, τον Πεπίτο και τον ινδιανάκο τον Τσιπιρίπο.

Το Γκαούρ με την Ταταμπού, το θρυλικό Ποκοπίκο με τη σπασμένη χατζάρα και την κοντόχοντρη πυγμαία του, τη Χουχού
Το διάσημο Λούκυ με τη Ντόλυ του στο αιώνιο κυνήγι των Ντάλτον και το χαζοβιόλη Ρα Τα Πλάν
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το παιδί θαύμα Γιώργο Θαλάσση με τη φίλη του την Κατερίνα στον αγώνα τους κατα των γερμανών μαζί με τον καλόψυχο και αιωνίως πεινασμένο Σπίθα.....

Και τόσα άλλα φαντάσματα μιας παιδικής Τεραμπύθια, της οποίας η είσοδος σήμερα χάθηκε για τους διαβάτες, πνιγμένη στους κισσούς και τις αράχνες..

Ήταν η ίδια εποχή, που κυκλοφορούσαν ακόμα στην ελληνική ύπαιθρο οι νεράιδες,
τα ξωτικά και τα μικρά ζαβολιάρικα τελώνια.
Κάνοντας την Ελλάδα μας να μοιάζει με χώρα μαγική κι αλαφροΐσκιωτη.

Μετά χάθηκε η παιδική ηλικία, παίρνοντας μαζί της την αθωότητα, τα αγαθά δαιμόνια της υπαίθρου, μα και τα παραμύθια.
Μαζί τους χάθηκαν και οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων, ανοίγοντας για μας μια νέα λεωφόρος για το κυνήγι της ματαιοδοξίας, γεμάτη Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.
 

Απο τότε, σηκώσαμε ο καθένας το προσωπικό του κάστρο μοναξιάς και απομόνωσης, με τις απαραίτητες βίγλες στην κορυφή του για την άμυνα απο τον εξώκοσμο,
αφού μάθαμε πια να φοβόμαστε τους ανθρώπους.
Αρχίσαμε να μιλούμε διαφορετικές γλώσσες οι χθεσινοί παιδικοί φίλοι,
προσπαθώντας να αναρριχηθεί ο ένας πάνω στην πλάτη του άλλου, ο ένας ρουφώντας το αίμα του άλλου.

Ξεχάσαμε τη γειτονιά, την Αποσπερίδα, πέθανε το παιδικό παιχνίδι της χωμάτινης αλάνας και ήρθε το πλαστικό με τα ολοκληρωμένα κυκλώματα να μας απομακρύνει απο τη φύση μας, του κοινωνικού όντος.
  

         Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως.....

Μάθαμε να επικοινωνούμε ΜΟΝΟ μέσω του δικτύου, μέσα απο ασφαλή καλώδια και ραδιοκύματα.
Χωρίς να γνωρίζουμε, ούτε να έχομε δει ποτέ το πρόσωπο του "φίλου".
Το φίλο τον βάλαμε σε ομοιωματικά και τον εκτελέσαμε.
Έγινε άλλος ένας Άγνωστος μέσα στον όχλο των μαζάνθρωπων..
 

Η γειτονιά του χθες, έγινε ψηφιακό καφενείο του σήμερα
και οι ιδιαιτερότητες των προσώπων, μα και των χρωμάτων, πνίγηκαν μέσα στον κουρνιαχτό της ψηφιακής σκόνης και του καυσαερίου που αναδύουν τα πληκτρολόγια και οι φανταζέ οθόνες.

Κάπου εκεί, βρίσκεται και ο τάφος του ιστορικού ανθρώπου.
Ο ψηφιακός κόσμος με τον άχρωμο, άψυχο και απρόσωπο άνθρωπο της εικονικής πραγματικότητας, έχει ήδη ανοίξει την αυλαία ενός εφιαλτικού MATRIX μέσα στο οποίο καλούνται να ζήσουν οι επόμενες γενιές.

Χωρίς παραμύθια και ήρωες, χωρίς Πρότυπα, χωρίς ιδανικά.

Με ένα αριθμό στη θέση όλων, να τον ταυτοποιεί, αναβοσβήνοντας, χαραγμένος στο σβέρκο ή στο μέτωπο.

Και ένα φίμωτρο στο στόμα, προκειμένου να ξεχωρίζουν οι πληβείοι από τους βασιλείς.

Βυζαντινός Αντίλαλος