Μια κοινωνία στις παρυφές των αγάμητων

Ζούμε ως γνωστό, στην εποχή της αλματώδους τεχνολογικής ανάπτυξης.

Τόσο αλματώδους, που ξεχάσαμε τον άνθρωπο στο χρονοντούλαπο και την τροφή της ψυχής πεταμένη κάπου ανάμεσα στα άχρηστα κομμένα ταμπελάκια της ολοκαίνουριας Dior ένδυσης και τις ακάλυπτες επιταγές του τραπεζικού μας λογαριασμού. 

Σε ενοχλεί ο λόγος κι η δημόσια παρουσία κάποιου και ειδικά μιας γυναίκας;
Α, είναι πολύ εύκολο να το αντιμετωπίσεις!
Κάνεις ένα σχόλιο για την εμφάνισή του(της) –είτε τη βγάζεις άσχημη κι απωθητική είτε την αποκαλείς «τούμπανο», αν είναι άντρας τον αποκαλείς χωριάτη ή κακομοίρη, αλλά καλύτερα να μην ανοίγει το στόμα της παρά μόνο για σεξουαλικές πράξεις- ή, ακόμα καλύτερα, τη λες αγάμητη ή ανοργασμική.

 Τι πιο απλό;

Μάλιστα, οι γυναίκες έχουν γίνει χειρότερες από τους άντρες στην κατάχρηση των πιο χυδαίων λέξεων και εκφράσεων, προκειμένου να δείξουν την απέχθειά τους απέναντι σε μια άλλη γυναίκα.

Αλλά δεν είναι μόνο ο δημόσιος λόγος, τα social media, τα blog, τα site και τα σχόλια από κάθε πιθανό και απίθανο κουασιμόδο που νομίζει ότι είναι ένα μίγμα Αλαίν Ντελόν στα νιάτα του και Σον Κόνερι κι από κάθε τυχαία που πιστεύει ότι μοιάζει στη Ζιζέλ.
Είναι και στις ιδιωτικές συζητήσεις, στην καθημερινότητα, όταν ακούς με περισσή ευκολία κάθε πικραμένο και κάθε νευρωτική να αποφαίνεται για μια γυναίκα ότι «της χρειάζεται ένας άντρας για να “ξελαμπικάρει”».

Αλλά έχει κι άλλο. Έχει και τους ειδικούς.
Πρόσφατα, φίλη μου γύρω στα 50, χωρισμένη με μεγάλο παιδί, μορφωμένη και πολύ ευκατάστατη άκουσε από τον ψυχίατρό της τη μαγική φράση

«Πρέπει να βρείτε έναν άντρα».

«Σώπα ρε!», της είπα.
«Ελπίζω να σου έδωσε τηλέφωνα από φίλους του για να διαλέξεις ή να σου είπε πού να πας και να τον βρεις.»

Κι άλλες φορές έχω ακούσει για ψυχιάτρους ή ψυχολόγους που δίνουν τη συμβουλή «Να βρείτε έναν άντρα».

Μια άλλη φίλη μου, μάλιστα, ρώτησε την ψυχολόγο της πού να συχνάζει προκειμένου να βρει έναν άντρα συμβατό με τα προσόντα της κι εκείνη της ανέφερε ένα δυο μπαρ – εστιατόρια όπου θα μπορούσε, πιθανώς, να γνωρίσει κάποιον.

Απ’ τη μια γελάω, απ’ την άλλη θυμώνω με αυτή την ανεύθυνη προσέγγιση του «αν δε βγαίνεις, πώς θα γνωρίσεις άντρες;»
Δηλαδή να ντύνεσαι, να στολίζεσαι και να πηγαίνεις να κάθεσαι με μια δυο φίλες σου σε μπαρ κοιτάζοντας γύρω ντεμέκ αδιάφορα, μπας και εντοπίσεις κάποιον που θα σε προσέξει και θα είναι Εκείνος.

Και, ταυτόχρονα, να ξέρεις ότι όλες οι γύρω γυναικοπαρέες έχουν τον ίδιο σκοπό.

Όχι, δεν υπάρχει τίποτα πιο pathetic και υποτιμητικό που να μπορώ να φανταστώ.

Υπάρχει και η «προχωρημένη» αντίληψη του «βρες έναν πιτσιρικά να τη βρίσκεις μαζί του». 

Ή έναν παντρεμένο.
Λύσεις πολύ μοδάτες και cool στις σύγχρονες μοντέρνες κοινωνίες της αποχαυνωμένης ηλιθιότητας και των ανύπλητων γαζοτενεκέδων.
Με τη γελοιογραφική εικόνα του άντρα, να λέει στην μεγαλύτερης ηλικίας από τη μάνα του σύντροφο που τον επέλεξε: 

«Αγάπη μου(στα μανταλάκια των περιπτέρων κρεμιέται πια η έννοια με προσφορά ένα αποξηραμένο γαιδουράγκαθο), ο δεσμός μας θα είναι ακατάλυτος όσο περνάμε καλά».
Η δε περιπεσούσα τεκνατζού γυνή, το γνωστό σπερματοδοχείο της γειτονιάς, να φτάνει σε οργασμό στο άκουσμα και μόνο της οιδιπόδιας εξομολόγησης.

Κι αν απορρίπτεις τις παραπάνω «λύσεις» –νυχτερινό καμάκι, πιτσιρικά ή παντρεμένο- και περιμένεις να γνωρίσεις κάποιον που να σου κάνει κλικ και να θέλεις να φτάσεις στο κρεβάτι μαζί του, θεωρείσαι περίεργη, γεροντοκόρη κι αγάμητη.
Οι ίδιοι χαρακτηρισμοί βέβαια, ισχύουν και για τους άντρες ιδίων αντιλήψεων και κουλτούρας, με επιπρόσθετο παράσημο, το προσόν του μαλάκα, του κολλημένου και του καθυστερημένου.

Τόσο απλά, τόσο αβασάνιστα, τόσο εύκολα.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς η σεξουαλική ζωή ενός ανθρώπου θεωρήθηκε κάτι τόσο φτηνιάρικη και ποταπή ώστε να ικανοποιείται με ευκαιριακές γνωριμίες και αναλώσιμους συντρόφους.

Ή πότε ακριβώς η αισθηματική ζωή υποτιμήθηκε τόσο πολύ, ώστε να κυριαρχεί η αντίληψη ότι αρκεί να βρεθεί ένας οποιοσδήποτε σύντροφος και το σεξ έρχεται αυτόματα, χωρίς περιττές λεπτομέρειες όπως η οικειότητα, η εμπιστοσύνη, ο έρωτας ή η αγάπη.

Όταν είσαι ανίκανος να χτίσεις ελλείψει υλικών και μυστριού, τρυπώνεις κάτω από τους γαζοτενεκέδες της πρώτης χωματερής και ζεις ανάμεσα στη σκουριά και τα σκουπίδια,
θεωρώντας τα ως Εδέμ της φαντασιακής σου Τεραμπύθιας.

Θα ήθελα πολύ, πάντως, να είχα στοιχεία περί της σεξουαλικής ζωής όσων βγάζουν συμπεράσματα ως προς την «αγαμία» και την «κακογαμία» των άλλων.

Ιδίως των γυναικών που κρίνουν άλλες γυναίκες.

Αλλά και των αντρών. Που ενώ κοκορεύονται ότι έχουν πηδήξει όλο το γυναικείο πληθυσμό της γειτονιάς και των περιχώρων, κρίνουν τους άλλους ως ρέστους και ανίκανους.

Και εννοείται βέβαια ότι ένας σοβαρός λόγος για αυτή τη σπουδή της «κοινωνίας των αγάμητων» ήταν για να καταδειχτούν μέσα από αυτήν και να γίνουν κατανοητές, οι προεκτάσεις αυτών των χαρακτήρων, των «φιλοσοφιών» ζωής, της κακομοιριάς γενικότερα και ειδικότερα ΚΑΙ στην πολιτική έκφραση και αποτύπωση στο γενικότερο τρόπο διοίκησης, αυτοδιοίκησης και διακυβέρνησης μιας κοινωνίας νομοτελειακά, με διαχειριστές της εξουσίας ισάξιους και αντάξιους μιας κοινωνίας των αγάμητων.

ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ!!!








                                                                  Βυζαντινός Αντίλαλος