Παγκοσμιοποίηση-ανοικτά σύνορα-αλλοδαποί

…και οι επαγγελματίες ανθρωπιστές και αντιρατσιστές του διεθνιστικού κεφαλαίου.

 

Η πιο σημαντική εξέλιξη που καθορίζει τη σημερινή εποχή, την παγκοσμιοποίηση, όπως συνηθίζουμε να λέμε, είναι η γέννηση και η επέκταση των παγκόσμιων επιχειρήσεων.

Η διαδικασία βεβαίως δεν έχει ολοκληρωθεί. Δεν φτάσαμε στο παγκόσμιο μονοπώλιο και δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ. Ωστόσο, τα τραστ εθνικών διαστάσεων πέρασαν σε ένα νέο στάδιο. Έγιναν πολυεθνικά.

    Όταν συνεπώς μιλάμε για παγκοσμιοποίηση εννοούμε τον υπερεθνικό, πλανητικό ιμπεριαλισμό, τις συγχωνεύσεις δηλαδή των γιγάντιων επιχειρήσεων πάνω από τα σύνορα, συγχωνεύσεις που δημιουργούν μια πλατιά οικονομική βάση η οποία επιτρέπει και επιβάλει την πολιτική ενοποίηση των πιο ισχυρών τμημάτων του κεφαλαίου.

   Οι απολογητές και τα «αριστερά» φερέφωνα του πλανητικού ιμπεριαλισμού ταυτίζουν την παγκοσμιοποίηση με την παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, δηλαδή με την ενότητα και τη συναδέλφωση των λαών, με τη διεθνή αλληλεγγύη και το διεθνισμό.

Αυτό είναι μύθος. Η παγκοσμιοποίηση είναι ακριβώς το αντίθετο: Η πολτοποίηση των λαών. Η διαίρεση και το αιματοκύλισμά τους, συνακόλουθα η μετατροπή των ανθρώπων σε γρανάζια, σε άβουλα όντα που θα ανταγωνίζονται και θα σπαράσσονται μεταξύ τους.

    Δεν είναι οι λαοί που οικοδομούν την παγκόσμια λαϊκή κοινότητα, αλλά ο καπιταλισμός που ενοποιεί τα παγκόσμια συμφέροντά του και τη βαρβαρότητά του.

Είναι ο καπιταλισμός που θέλει να επιβάλει σε παγκόσμια κλίμακα μια αποικιοκρατία μοντέρνα, ανώτερης μορφής.

      Αυτή η νέα ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία, όπως και η παλαιότερη, αποτυπώνεται στο μιλιταριστικό εθνικισμό.

 Των εθνικών ιμπεριαλισμών στο παρελθόν, του πλανητικού ιμπεριαλισμού σήμερα. Δεν μπορούμε συνεπώς τα εθνικά ζητήματα να τα αντιμετωπίζουμε με τα δεδομένα των εθνικών ιμπεριαλισμών, αλλά με τα δεδομένα του πλανητικού ιμπεριαλισμού.

Και το σπουδαιότερο πρέπει να διακρίνουμε τούτο: ότι η πλανητική εξουσία, Η Νέα Τάξη, αναδείχνει τα εθνικά ζητήματα σε ζητήματα στρατηγικής προτεραιότητας.

     Το πλανητικό κράτος  θέλει να επιβάλει σε ολόκληρο τον πλανήτη τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας των πολυεθνικών. Δεν ανέχεται πλέον τη διαφορετικότητα. Δεν ανέχεται δηλαδή εθνικά κράτη, πολιτισμούς, ιστορικές μνήμες και συλλογικές συνειδήσεις. Επιδιώκει την υπονόμευση και πολτοποίηση όλων αυτών.

Τη μετατροπή των εθνικών κρατών σε εκτελεστικά προτεκτοράτα του πλανητικού κράτους και τη μετατροπή των λαών από συνθετικές ενότητες σε ανταγωνιστικά διχαστικά αθροίσματα.

Σήμερα ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός επιχειρεί την άλωση των ιστορικών κεκτημένων (κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών, πολιτιστικών). Επιχειρεί να γυρίσει την ανθρωπότητα πολύ πίσω και να επιβάλει το πιο εφιαλτικό καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι εθνικοί φασισμοί ωχριούν μπροστά σε αυτόν τον πλανητικό φασισμό που επιχειρείται να επιβληθεί. Οι κοινωνίες αμύνονται και οι προοδευτικοί άνθρωποι αν θέλουν αυτή την άμυνα να τη μετατρέψουν σε επίθεση πρέπει να μπουν στην πρωτοπορία του αγώνα για την υπεράσπιση των ιστορικών κεκτημένων.

    Κάποιοι βεβαίως «αριστεροί» χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Βλέπουν ως απειλή τις «εθνικές» αντιστάσεις, ανακαλύπτουν «ξαφνικά» το σκοταδισμό της Εκκλησίας, τον «εθνικισμό» όσων καταγγέλλουν τον ευρωατλαντισμό κ.λπ. 

Έρχονται σήμερα οι διεθνείς ληστές, οι πολιτικοί τους υπάλληλοι και τα ιδεολογικά  τους φερέφωνα, όλοι αυτοί που μέχρι χθες καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι με την Εκκλησία, να μας πουν για το σκοταδισμό της Εκκλησίας (!).

Έρχονται σήμερα όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (από το Σημίτη, τον Ανδριανόπουλο, το Μάνο και τους «αριστερούς» φωταδιστές), να μας παραδώσουν μαθήματα αντιθρησκευτικά, αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού.

Και στην ουρά τους κάποιοι ντούροι «επαναστάτες», οι οποίοι (όσοι δεν είναι εγκάθετοι) δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να σκεφτεί το τι έγινε και από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε κήρυκες κατά της Εκκλησίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού.

Παίρνουν τη μαρξιστική κριτική, τη μετατρέπουν σε καθαρό λόγο, σε τύπους και ήχους φράσεων και πατώντας πάνω στις αγκυλώσεις της Αριστεράς μετατοπίζουν τους πραγματικούς, εφιαλτικούς κινδύνους και ταυτόχρονα μετατρέπουν την Αριστερά σε κομπάρσο της αυτοκρατορίας.

Τις θέσεις της αριστεράς και των Μαρξ, Τρότσκι, Λένιν και της Α’ Διεθνούς, τα καταγράφομε αναλυτικά σε παλιότερο άρθρο μας,

 ΕΔΩ.

 http://keritisriver.blogspot.gr/2013/08/Antiratsistiki-lagneia-kai-proodeytiki-diethnistiki-ypokrisia.html

Έτσι τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας βρίσκουν πολλούς αφελείς να παρέχουν «αριστερό» άλλοθι στη νέα θρησκεία της παγκοσμιοποίησης, στον πλανητικό εθνικισμό και το πιο αποτρόπαιο ρατσισμό κατά του συνόλου της ανθρωπότητας.

Φυσικά το γόνιμο αυτό έδαφος παράγει και έμμισθες «αριστερές»  στρατολογήσεις.

Υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Νέας Τάξης, αλλά βεβαίως και οι «αριστεροί» δοσίλογοι.

Οι στρατηγικές επιδιώξεις της Νέας Τάξης

Αυτό που προωθείται στρατηγικά από τη Νέα Τάξη είναι:

Η αναδιάταξη των συνόρων και των γεωπολιτικών ισορροπιών, η κατάτμηση των υφιστάμενων κρατών και η κατασκευή νέων κρατών προτεκτοράτων.

    Η Γιουγκοσλαβία υπήρξε το πρώτο Θύμα. Το σχέδιο πιλότος. Αλλαγή συνόρων δεν ήταν η αναγνώριση της Σλοβενίας, της Κροατίας και της Βοσνίας;

Αλλαγή συνόρων δεν ήταν η απόσχιση του Κοσόβου και του Μαυροβουνίου που επιβλήθηκε με το θηριώδη βομβαρδισμό της Σερβίας.

Τώρα το θύμα είναι η Κύπρος.

Αύριο το Αιγαίο (έχει ήδη διχοτομηθεί),

η Μακεδονία, η Θράκη.

Η ιμπεριαλιστική διαλεκτική της αλλαγής συνόρων διεισδύει και στην Ελλάδα.

     Η θεωρία και η πράξη των «ανοικτών συνόρων» αποτελεί την πεμπτουσία της παγκοσμιοποίησης. Το ζήτημα της μετανάστευσης, της λαθρομετανάστευσης και του εποικισμού είναι ΚΟΜΒΙΚΟ.

Αποτελεί τη στρατηγική συνιστώσα της Νέας Τάξης για την άλωση του έθνους κράτους. Οι στόχοι αυτής της στρατηγικής, πολύ συνοπτικά είναι:

    ΠΡΩΤΟΝ. Η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η εξαθλίωση και η αγελοποίηση των εργαζομένων. Πάντα ο καπιταλισμός χρησιμοποιούσε τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη δυστυχία που δημιουργεί ο ίδιος, ως όπλο εναντίον των εργαζομένων και των πληβειακών λαϊκών στρωμάτων, εξωραϊζοντας τη βρώμικη πολιτική του με «ανθρωπιστικά» προσχήματα. Θα μιλήσουμε παρακάτω γι αυτά. 

       

    ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Ο ακρωτηριασμός της πολιτικής συνείδησης, η απονέκρωση των συνδικάτων και η διάλυση της εργατικής τάξης, ως οργανωμένη πολιτική δύναμη.

           

    ΤΡΙΤΟΝ. Η ακύρωση του εθνικού αστικού κοινοβουλίου, συνακόλουθα και της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας. Με τη νομιμοποίηση και παραχώρηση ψήφου σε εκατομμύρια αλλοδαπούς θα αποφασίζουν αυτοί για την Ελλάδα και τους Έλληνες!

Θα αποφασίζουν λοιπόν για μας  εισαγόμενοι πληθυσμοί με άλλο πολιτισμό, ιστορία και βιώματα. Και αυτοί που θα έχουν επιλέξει οι ισχυροί του κόσμου.

   ΤΕΤΑΡΤΟΝ. Η δημιουργία μειονοτήτων, που θα χρησιμοποιηθούν από το διεθνή ιμπεριαλισμό για τη διαίρεση του  εθνικού κράτους, την πρόκληση εσωτερικών διχαστικών εντάσεων και συγκρούσεων. Ήδη οι αλβανικές διεκδικήσεις για τη μεγάλη Αλβανία, αλλά και οι μουσουλμανικές διεκδικήσεις είναι γνωστές.

Όπως γνωστό είναι, σε όσους δεν φοράνε παρωπίδες, ότι το αλβανικό, αλλά και το μουσουλμανικό στοιχείο χρησιμοποιούνται από την πλανητική εξουσία για το διαμελισμό των Βαλκανίων και την άλωση του έθνους-κράτους.

    ΠΕΜΠΤΟΝ. Η πολτοποίηση του πολιτισμού, το σβήσιμο της ιστορικής μνήμης των λαών και η ισοπέδωση της εθνικής ταυτότητας.

   Ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ χρησιμοποιεί την παλιά καλή συνταγή του «διαίρει και βασίλευε».

Το παράδειγμα της  Γιουγκοσλαβίας είναι πολύ πρόσφατο. Αναμοχλεύει πάθη, ερεθίζει συμφέροντα, προκαλεί έριδες, εξαγοράζει και υποκινεί κάθε πρόστυχο και τυχοδιωκτικό στοιχείο, ομάδα ή κόμμα.

Συγκεντρώνει γύρω του όλα τα κοινωνικά περιττώματα για να διασπάσει τις τάξεις και τους λαούς, να προκαλέσει συγκρούσεις και να έρθει στο τέλος ως «ειρηνευτής» και «προστάτης» για να επιβάλει την επικυριαρχία του.

Αυτό Επιχειρείται Σήμερα Και Στη Χώρα Μας

     Τα ιδεολογικά λάβαρα αυτής της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας του διαμελισμού των εθνικών κρατών είναι τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», ο «αντιεθνικισμός» και «αντιρατσισμός».

 Τα κοινωνικά δικαιολογητικά: οι εξαθλιωμένες, διασκορπισμένες και απελπισμένες μάζες των αλλοδαπών.

 Ο στρατιωτικός μοχλός της αναδόμησης των Βαλκανίων είναι οι ποικίλες μαφίες τύπου  ουτσεκά.

 Τα πολιτικά στηρίγματα: Οι υποτελείς κυβερνήσεις και τα κόμματα, οι υπόδουλοι στοχαστές, οι «εκσυγχρονιστές» και οι «αριστεροί» κοσμοπολίτες, το πανεπιστημιακό κατεστημένο, τα ΜΜΕ και οι ποικιλόχρωμοι «αριστεριστές».

Όλο αυτό το «αριστερο-νεοφιλελεύθερο» μωσαϊκό που αντανακλά όλα τα χρώματα της πολιτικής ίριδας έχει καταντήσει σήμερα η πιο αντιδραστική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας:

Η πέμπτη φάλαγγα του ευρω-ατλαντικού ιμπεριαλισμού.

Σχετικά γράφομε και ΕΔΩ.
              

    Χωρίς να ρωτήσουν τον ελληνικό λαό βάλθηκαν να  μεταβάλουν τη χώρα σε «πολύ-πολιτισμική» Βαβυλωνία, χωρίς ιστορικό παρελθόν και χωρίς μέλλον.

Εισήγαγαν  εκατομμύρια αλλοδαπούς εργάτες για να τους χρησιμοποιήσουν σαν απεργοσπαστική δύναμη και πολιορκητικό κριό για να αλώσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις των Ελλήνων εργαζομένων, να τους περιθωριοποιήσουν και να επιβάλουν καθεστώς εργασιακού Μεσαίωνα.

      Από την άλλη υποθηκεύουν συνειδητά την επιβίωση των Ελλήνων, ως λαού και έθνους. Κατασκευάζουν νέες μειονότητες, φυτεύουν το σπόρο αναπόφευκτων μειονοτικών συγκρούσεων, έχουν ανεχτεί και συγκαλύψει τη διείσδυση οργανωμένων δικτύων μαφιών, υπό το μανδύα του οικονομικού μετανάστη.

     Πρέπει να σταθούμε ανελέητοι απέναντι στους Έλληνες προσκυνημένους. Διαφορετικά η Ελλάδα θα έχει την τύχη της Σερβίας…

Τα ανθρωπιστικά προσχήματα

    Οι «Αριστεροί», οι «εκσυγχρονιστές» και οι νέο-φιλελεύθεροι μας προτείνουν μια «ανθρωπιστική» προσέγγιση στο ζήτημα της εισαγωγής ξένων εργατών.

 Οι ηθικές βεβαίως προσεγγίσεις δεν οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα, αλλά συχνά γίνονται και το άλλοθι των μεγαλύτερων εγκλημάτων.  Όλοι λοιπόν αυτοί αρνούνται πεισματικά  να δουν το υπαρκτό πρόβλημα, αφήνοντας έτσι χώρο στην ακροδεξιά δημαγωγία.

    Οι «αριστεροί» των φράσεων όχι μόνο δεν δείχνουν καμιά διάθεση να μελετήσουν και να αναλύσουν το ζήτημα της εισαγωγής εργατών, συνακόλουθα να επεξεργαστούν έτσι τα πρακτικά καθήκοντα μιας αριστερής πολιτικής, αλλά αφορίζουν ως «ρατσιστική» κάθε απόπειρα ανάλυσης του ζητήματος και κάθε προβληματισμό πάνω στο μεταναστευτικό.

    Τα Επιχειρήματά τους αντλούνται από το οπλοστάσιο του ψευδοανθρωπισμού του κεφαλαίου. Ξεχνούν αυτοί «αριστεροί» ότι το κεφάλαιο επιβάλει τους δόλιους σκοπούς του όχι μόνο με τη βία, αλλά και την καθιέρωση διάφορων ηθικών κανόνων.

Σήμερα η κοσμοπολίτικη «αριστερά» όχι μόνο υιοθετεί αυτούς τους ηθικούς κανόνες τους καθιερωμένους από τους δουλοκτήτες για τους σκλάβους τους, αλλά αποτελεί και τον πιο «μαχητικό» προπαγανδιστή αυτών των κανόνων.

Ένα από τα πιο ύπουλα ηθικά αξιώματα είναι αυτό περί «ανθρωπισμού».

Βεβαίως ο αφηρημένος ανθρωπισμός (αυτό το δόλιο ηθικό αξίωμα) και η μικροαστική φιλανθρωπία των φιλοδωρημάτων στους φουκαράδες αλλοδαπούς δεν έχει καμιά σχέση με τον πραγματικό ανθρωπισμό και την Αριστερά. Αυτό είναι γνωστό σε κάθε έναν που στοιχειωδώς έχει κάποια σχέση με τη μαρξιστική φιλολογία.

    Φυσικά το δράμα των αλλοδαπών δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Γνωρίζουμε,  ότι αποτελούν τα μεγάλα θύματα της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας.

Το ζήτημα όμως είναι άλλο: Το πώς τα εξαθλιωμένα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας χρησιμοποιούνται από το κεφάλαιο για να γιγαντώσει την εκμετάλλευσή του, να διογκώσει τα κέρδη του, να αποκτηνώσει τους εργαζόμενους (ντόπιους και ξένους) και  να αλώσει τις κατακτήσεις  (οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές). Μιλάμε δηλαδή για ένα ζήτημα εξόχως πολιτικό.

Και τα ζητήματα αυτά δεν είναι ζητήματα ελεημοσύνης..

   Η κοσμοπολίτικη αριστερά όχι μόνο εξαφανίζει το πολιτικό ζήτημα, αλλά και υποβαθμίζει τον ανθρωπισμό στα επίπεδα της ελεημοσύνης. Αυτός όμως ο αφηρημένος ανθρωπισμός είναι ο «ανθρωπισμός» που πουλιέται και καταναλώνεται από τις κυρίαρχες δομές εξουσίας, από το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους υποτελείς ηγέτες της ΕΕ.

Αυτός ο «ανθρωπισμός» είναι ό,τι το πιο απάνθρωπο και κτηνώδες.  Τα εξαθλιωμένα θύματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός τα χρησιμοποιεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό τους και ενάντια στους άλλους εργαζόμενους.

Τα εκμεταλλεύεται ληστρικά, τους δίνει ψίχουλα, τα έχει χωρίς δικαιώματα, τα ρίχνει στο επίπεδο των παλιών δούλων, τα εξαθλιώνει και  αποκτηνώνει, έτσι που να τα χρησιμοποιεί για πάσα χρήση.

Παράλληλα ρίχνει τα μεροκάματα των εργατών, αφανίζει τις κατακτήσεις τους, υπονομεύει την οργάνωσή τους (και χωρίς οργάνωση δεν υπάρχει ούτε αντίσταση ούτε αγώνας), διογκώνει την ανεργία, την αθλιότητα, την περιθωριοποίηση, καλλιεργεί το μίσος εργατών εναντίον εργατών.

Αυτή είναι   απανθρωπιά και κτηνωδία.

Αυτό αναλύουμε και στηλιτεύουμε.

Και οι εκσυγχρονισμένοι «αριστεροί»   παρακάμπτουν  το πρόβλημα. Χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Επικαλύπτουν το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα  με ηθικά αξιώματα περί ανθρωπισμού και τα γλυκερά μικροαστικά κλισέ της ελεημοσύνης.

Το  μεγάλο κεφάλαιο σήμερα με τα ιδεολογήματα του «διεθνισμού» και τα ηθικά αξιώματα του «ανθρωπισμού» προωθεί την εισαγωγή ξένων εργατών:

Τη λογική δηλαδή της παγκοσμιοποίησης και το στρατηγικό στόχο των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας που είναι (όπως το τονίσαμε πολλές φορές) η ισοπέδωση της εργατικής τάξης, ο αφανισμός όλων των λαϊκών κεκτημένων (οικονομικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών) και η άλωση των εθνικών κρατών.

Την ακριβή έννοια του διεθνισμού και όλες του τις ιστορικές εκφάνσεις, περιγράφομε αναλυτικά   ΕΔΩ

http://keritisriver.blogspot.gr/2014/06/Istorikotita-kai-epanaprosdiorismos-ton-ennoion-Diethnismos-Etnikismos-Patriotismos-Imperialismos.html

  Τα μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα του Τύπου και των τηλεοπτικών καναλιών έχουν γίνει οι φορείς του «ανθρωπισμού»(!), του «διεθνισμού»(!) και του «αντιρατσισμού»!!! (είναι να γελάει κανείς, αλλά το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να γελάμε).

 Προσπαθούν λοιπόν όλα αυτά τα φερέφωνα  να  πείσουν τον ελληνικό λαό, ότι είναι «δημοκρατική του υποχρέωση» να εγκρίνει την εισαγωγή ξένων εργατών.

 Δηλαδή έχουν την κυνικότητα και το θράσος να ζητούν από τον ελληνικό λαό να λειάνει ο ίδιος με το σαπούνι τη θηλιά του σχοινιού που θα τον κρεμάσει…

    Τα μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα του Τύπου και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου (ολόκληρο το πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο) αποκαλύπτουν και  προωθούν τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου:

« Η Ελλάδα σε λίγα χρόνια θα κατοικείται από κάποια εκατομμύρια μετανάστες». Δηλαδή από έναν αριθμό πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό αριθμό της σημερινής εργατικής τάξης.

     Αναμφισβήτητα ο σκοπός του μεγάλου κεφαλαίου είναι η αναζήτηση μιας απόλυτα υποτακτικής εργατικής τάξης, παραιτημένης από κάθε εργατικό δικαίωμα.

Σκοπός των υπερεθνικών καπιταλιστικών ελίτ εξουσίας είναι η κατεδάφιση των κεκτημένων και η άλωση των αντιστάσεων και ιδιαίτερα η διάλυση των λαών εκείνων που αντιστέκονται, που έχουν ανυπόταχτο πνεύμα, Ιστορία και πολιτικούς αγώνες. 

Όπως ο ελληνικός λαός.

     Τους σκοπούς του μεγάλου κεφαλαίου εύκολα τους αντιλαμβάνεται κανείς. Το κεφάλαιο λειτουργεί σύμφωνα με τα συμφέροντά του, σύμφωνα με τις επιταγές και τη λογική του συστήματος του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού.

    Το παράδοξο είναι να μιλάς στο όνομα της προόδου, στο όνομα δηλαδή των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και να ταυτίζεσαι με της σκοπούς του κεφαλαίου και της επιταγές της Νέας Τάξης.

Και το χειρότερο: Να καλύπτεις την ενσωμάτωσή σου στο καπιταλιστικό σύστημα και της υπηρεσίες σου στο μεγάλο κεφάλαιο με ιδεολογικά και ηθικολογικά «πολύ-πολιτισμικά» εφευρήματα περί «ανθρωπισμού», «διεθνισμού», «αντιρατσισμού» κλπ.

     Αυτή η «αριστερά» είναι καταδικασμένη γιατί έχει περάσει στην αντίπερα όχθη και έχει μεταλλαχτεί σε ιδεολογικό τρομοκράτη και πολιτική αστυνομία του συστήματος.

Αποτελεί την «αριστερή» ελίτ της παγκοσμιοποίησης.

Καταφέρνοντας να βαφτίσει σε…ρατσιστική και ακόμα τη λέξη «λαθρομετανάστευση»

Εδώ Μπορούμε Να Αναφερθούμε Σε Ένα Συγκεκριμένο Παράδειγμα: Στο Πετυχημένο Εφοπλιστικό Πείραμα

    Το μεγάλο καπιταλιστικό πείραμα έγινε από το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Το 1983 υπήρχαν 99.000 εργαζόμενοι ναυτεργάτες.

 Το Δεκέμβριο του 2.000 ήταν 13.000.

Σήμερα είναι λιγότεροι και θα αντικατασταθούν όλοι. 

Οι Έλληνες ναυτεργάτες αντικαταστάθηκαν από ξένους εργάτες καθυστερημένων χωρών: Υποτακτικούς, πάμφθηνους και με πλήρη ανυπαρξία κοινωνικής συνείδησης.

     Οι Έλληνες ναυτεργάτες ήταν ένα από τα πιο οργανωμένα και συνειδητοποιημένα τμήματα της ελληνικής εργατικής τάξης, με πλουσιότατη αγωνιστική παράδοση.

Και όμως αυτό το ιστορικά ένδοξο τμήμα της εργατικής τάξης δεν υπάρχει πια. Και το πιο τραγικό είναι  ότι οι Έλληνες ναυτεργάτες έμειναν απαθείς στην εξόντωσή τους, κάτω από μια ύπουλη και καλοδουλεμένη καπιταλιστική προπαγάνδα, που σκόπευε σε μια παραπλανητική ερμηνεία περί του «ανθρωπισμού», του «διεθνισμού» κλπ.

     Και ποια είναι τα αποτελέσματα από την αντικατάσταση των Ελλήνων εργατών από τους ξένους και τη διάλυση του ναυτεργατικού κινήματος;

Βαπόρια κάτεργα, σκλάβων που δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, σκλάβων χωρίς ταξική συνείδηση, χωρίς καμιά διάθεση να αντισταθούν, που δέχονται μοιρολατρικά ακόμα και με ευχαρίστηση  την αθλιότητα της ζωής τους.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα του «ανθρωπισμού» και του «διεθνισμού» των καπιταλιστών και των «αριστερών» πρακτόρων τους: Η δουλεία, η κτηνωδία και η βαρβαρότητα…

Το επαναλαμβάνω για να καρφωθεί σαν πρόκα στο μυαλό μας.

 Σήμερα μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης η εισαγωγή ξένων εργατών είναι εφιαλτική απειλή για τους λαούς. Επιχειρείται όχι μόνο ο αφανισμός όλων των αγωνιστικών κεκτημένων, αλλά η πολτοποίηση της συνείδησής τους, η διάλυσή τους.

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα επιχειρείται η απόσυρση των Ελλήνων εργαζομένων και η αντικατάστασή της από στοιχεία ταξικά καθυστερημένα και πλήρως χειραγωγημένα.

Τα πολυεθνικά κέντρα εξουσίας μέσω της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» και της εισαγωγής εργατών θέλουν να επιβάλουν την «ισότητα» στον κατώτατο παρανομαστή:  όλοι θα είναι σκλάβοι και ίσοι στη σκλαβιά.

Ο Μαρξ το έχει διατυπώσει καθαρά: «Ο σκοπός της εισαγωγής εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς».

 Γι αυτό όσοι αναλύουν τη ζοφερή αυτή εικόνα χαρακτηρίζονται «ρατσιστές» από τους έμμισθους υπαλλήλους του καθεστώτος.

Είναι γνωστό όμως ότι υπάρχουν δύο ειδών ζωντανά όντα. Εκείνα που έχουν μια σπονδυλική στήλη και συνεπώς μπορούν να βαδίζουν και καμιά φορά να τρέχουν και εκείνα που δεν έχουν και συνεπώς δεν μπορούν παρά να έρπουν ή να κολλάνε σαν παράσιτα σε άλλους.

Τα πιο  επικίνδυνα παράσιτα είναι οι  αυλικοί και λακέδες της εξουσίας.

Οι κοινωνικές δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να αποβάλουν τα παράσιτα. Δεν μπορεί να αγωνίζεσαι από την πλευρά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και να προωθείς την πολιτική του κεφαλαίου με την επικάλυψη μια κούφιας «αριστερής» ρητορείας περί «ανθρωπισμού», «διεθνισμού» και «αντιρατσισμού»…

Ένα τέτοιοι σύνθημα κούφιας αριστερής ρητορείας είναι το «Κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί».

Τέτοιου είδους συνθήματα είναι απλουστευτικά λεκτικά σχήματα Γιατί. όταν  αφαιρείς από τα πράγματα το περιεχόμενό τους, τα ποιοτικά  τους χαρακτηριστικά, την Ιστορία και την κίνηση, τότε καταλήγεις σε σχήματα λογικών κατηγοριών, στον καθαρό λόγο, σε ακίνητες ηθικές φόρμουλες.

Οι γενικές αναφορές στον «εθνικισμό» και το «ρατσισμό» δεν λένε απολύτως τίποτα. Και δε λένε γιατί έχει εξατμιστεί από αυτές τις έννοιες η ουσία και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πραγματικότητας, προβάλλονται δηλαδή  ως  ηθικά αξιώματα.

    Το να αναμασάς σήμερα τέτοιου είδους ηθικές αφαιρέσεις ( «κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί») δεν δολοφονείς απλώς τη διαλεκτική, αλλά και εξαπατάς.

Συμμετέχεις στη συγκάλυψη των πραγματικών προβλημάτων, στη συκοφάντηση και δαιμονοποίηση των αντιστάσεων.

    Όταν ένα από τα κύρια διακριτικά της παγκοσμιοποίησης είναι τα «ανοικτά σύνορα» και μία από τις κεντρικές επιδιώξεις του πολυεθνικού κεφαλαίου είναι η εισαγωγή φτηνής εργατικής δύναμης και η άλωση των εργατικών και λαϊκών κεκτημένων το να παπαγαλίζεις «αριστερά αποφθέγματα» δεν μεροληπτείς απλώς υπέρ του ιμπεριαλισμού, αλλά ταυτίζεσαι πλήρως μαζί του.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι το «αριστερό αυτό αξίωμα»: «κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί», αποτελεί σήμερα το κεντρικό σύνθημα των πλανητικών κέντρων εξουσίας.

 Σε παλιότερο κείμενο μας, είχαμε αναφερθεί διεξοδικά στο φαινόμενο 

"Ο ρατσισμός ως αντιρατσισμός"

    Τέτοιου είδους «αριστερά κλισέ» αποτελούν επίσης και τα ιδεολογικά οχήματα στιγματισμού και δυσφήμισης  των εργατικών και λαϊκών αγώνων.

Κάθε εκδήλωση αυτοάμυνας των εργαζομένων απέναντι στην εισβολή των ξένων εργατών, κάθε αντίσταση και κάθε αγώνας  ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και επιθέσεις των πολυεθνικών θα χαρακτηρίζεται «εθνικιστική» και «ρατσιστική».

     Αυτό πράττει σήμερα η κοσμοπολίτικη «αριστερά»: παρέχει το ιδεολογικό τεκμήριο και άλλοθι της Νέας Τάξης.

 Επίσης οι απολογητές και προπαγανδιστές των «ανοικτών συνόρων» και της κατακλυσμιαίας εισβολής ξένων εργατών συγχύζουν ιδιοτελώς το μεταναστευτικό ζήτημα.

Αναφέρονται στη μετανάστευση των Ελλήνων στη Γερμανία. Θυμούνται ακόμα και τη μετανάστευση στην Αμερική. Ίσως αύριο μιλήσουν και για τις μεταναστεύσεις στη Ρώμη και το Βυζάντιο. Η απάτη όλων αυτών των αναφορών είναι φανερή.

    Πρώτο. Η Αμερική δεν είναι έθνος αλλά μια πανσπερμία μεταναστών. Δημιουργήθηκε από τους μετανάστες. Ανάμεσά τους και Έλληνες.

 Η μετανάστευση σε μια μεγάλη χώρα όπως αυτή, με τεράστιο φυσικό πλούτο και δυνατότητες έδωσε νέα δυναμική στο παγκόσμιο εμπόριο. Ήταν πρόοδος για ολόκληρη την ανθρωπότητα γιατί εναρμονιζόταν και ανταποκρινόταν στις ανάγκες της αλματώδους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

  

  Δεύτερο. Τηρουμένων των αναλογιών θετική ήταν και η μετανάστευση στα μεταπολεμικά χρόνια. Οι Έλληνες και οι άλλοι εργάτες από τον ευρωπαϊκό νότο που μετανάστευσαν στη Γερμανία κάλυπταν κενές θέσεις εργασίας από τις εκατοντάδες χιλιάδες που δημιουργούσε η οικονομική επέκταση της εποχής.

Η μετανάστευση αυτή ήταν συντεταγμένη.

Τους «γκασταρμπάιτερς» περίμεναν συγκεκριμένες θέσεις σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις και έτοιμα «χάιμ», κατοικίες που τους διέθεταν οι βιομηχανίες.

Εργαζόντουσαν με τους ίδιους μισθούς και τα ίδια δικαιώματα των ντόπιων.

Δεν είχαν «εισαχθεί» παράνομα, σε χώρα που ήδη μάστιζε η ανεργία, έτσι που μπορούσαν να βρουν δουλειά μόνο εξευτελίζοντας τα μεροκάματα των ντόπιων, καταπατώντας τα ωράριά τους και όλες τις παροχές που πρόβλεπαν οι ισχύουσες νομοθεσίες.

Ούτε βεβαίως πήγαν σε αριθμούς ίσους ή και μεγαλύτερους του ντόπιου ενεργού πληθυσμού ( και απρόσκοπτα αυξανόμενους), για να τον περιθωριοποιήσουν εργασιακά και κοινωνικά.

   

  Τρίτο. Η σύγχρονη μετανάστευση έχει εντελώς αντιδραστικό χαρακτήρα. Είναι το εργαλείο με το οποίο η πολυεθνική ολιγαρχία πισωδρομεί την ανθρωπότητα σε ένα εργασιακό Μεσαίωνα, καταστρέφοντας δύο αιώνων εργασιακές κοινωνικές κατακτήσεις. Μόνο τα δικά της συμφέροντα εξυπηρετούνται.

Και γίνονται απολογητές όσοι βάζουν στην υπηρεσία αυτής της πολυεθνικής ολιγαρχίας τις ψευτο-αριστερές δημαγωγίες περί «ταξικών αδελφών».

Ο μόνος αδελφός που εξυπηρετούν είναι ο Μεγάλος Αδελφός!

    Ιστορική υπόμνηση. Ο Μαρξ εναντιώθηκε στην εισαγωγή εργατών που έφεραν οι Άγγλοι βιομήχανοι για να πάρουν πίσω τις αυξήσεις μισθών που είχαν κερδίσει οι Άγγλοι εργάτες.

Κινητοποίησε την Εργατική Διεθνή για να το αποτρέψει. Και αυτό σε μια εποχή που ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν ταχύτατα.

     Ο Τρότσκι θεωρούσε προδοσία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας την υποστήριξή της στη μετανάστευση Ευρωπαίων εργατών στην Αμερική κατά τα χρόνια της ύφεσης που ακολούθησαν το κραχ του 1929.

            Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι οι μετανάστες είναι «ταξικά μας αδέρφια».

    Αυτή η καραμέλα περί «ταξικών αδελφών» είναι μια άλλη φράση κούφιας «αριστερής» ρητορείας.

Μια άθλια δημαγωγία.

Ταξικά αδέλφια υπάρχουν μόνο στην πάλη κατά του κοινού εχθρού. Τι είναι οι απεργοσπάστες;

Δεν είναι ταξικά μας αδέλφια;

Σπάνε μια απεργία από βίτσιο;

Συχνά είναι άνεργοι. Έχουν οικογένεια, παιδιά, αλλά ουδείς μέχρι τώρα διανοήθηκε να τους υποστηρίξει.

Ο γερμανικός στρατός που εισέβαλε στην Ελλάδα από ταξικά μας αδέλφια δεν απαρτιζόταν;

Έπρεπε να καταθέσουμε τα όπλα για να μην κτυπήσουμε τα «ταξικά μας αδέλφια»;

   Όταν οι οικοδόμοι πάλεψαν και κέρδισαν αυτοί πρώτοι το εφτάωρο, ανοίγοντας το δρόμο και για τους άλλους εργαζόμενους, κατέβαζαν με καδρόνια τα «ταξικά τους αδέλφια»-απεργοσπάστες από τις οικοδομές.

Αν αυτό ήταν σωστό γιατί δεν πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια πρακτική στους αλλοδαπούς που εν γνώσει τους βοηθούν το κεφάλαιο σε αυτή τη χώρα να κατεδαφίσει ό,τι μέχρι σήμερα έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι, οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους με αγώνες;

    Τη μετανάστευση, όπως και κάθε σοβαρό πολιτικό ζήτημα, δεν μπορούμε να την προσεγγίζουμε εκτός τόπου και χρόνου, υπεριστορικά.

Ζούμε στην εποχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Η παγκόσμια αγορά ενοποιείται έτσι όπως το απαιτούν τα παντοδύναμα πολυεθνικά μονοπώλια.

Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας («τα ανοικτά σύνορα») αποτελεί λειτουργικό στοιχείο της πολυεθνικής απληστίας.

Τα κεφάλαια μεταναστεύουν εκεί που βρίσκονται οι δεξαμενές της μαύρης εργασίας.

Όσα είναι καθηλωμένα στον τόπο τους πρέπει επίσης να επωφελούνται των ίδιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων.

Να εισάγουν και να χρησιμοποιούν την ίδια μαύρη εργασία.

Και αυτό κάνουν.

Και οι «αριστεροί» σφογγοκωλάριοι της Νέας Τάξης  βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με ανθρωπιστικά ναπάλμ…

Το αμερικανικό μοντέλο

   Στο όνομα τέλος του «πολύ-πολιτισμικού παράδεισου» τα αριστερά δεκανίκια της πλανητικής αυτοκρατορίας εξωραϊζουν το αμερικανικό μοντέλο.

Φαίνεται να αγνοούν ή σκοπίμως αγνοούν ότι όσο περισσότερο ανομοιογενής είναι ο πληθυσμός μιας χώρας, τόσο δυσκολότερο (ίσως και αδύνατο) είναι να συγκροτηθεί ενιαίο εργατικό κόμμα.

 Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, που είχαν ασχοληθεί ιδιαίτερα με την Αμερική και τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί, επισήμαναν από τότε τα ιδιάζοντα προβλήματα που αντιμετώπιζε η οικοδόμηση ανεξάρτητου κόμματος της εργατικής τάξης.

Ο Ένγκελς, στις 2 Δεκεμβρίου 1893, έγραφε στον Ζόργκε:

    «Μετά, και πιο ειδικά, η μετανάστευση, η οποία χωρίζει τους εργαζόμενους σε δύο ομάδες:αυτόχθονες και αλλοδαπούς και κατόπιν (1) σε Ιρλανδούς, (2) σε Γερμανούς, (3) σε πολλές άλλες μικρότερες ομάδες, κάθε μια από τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της:Τσέχους, Πολωνούς, Ιταλούς, Σκανδιναβούς, κλπ. Και επιπλέον νέγρους.

 Για να συγκροτηθεί ένα ενιαίο κόμμα από αυτούς απαιτούνται εντελώς ασυνήθιστα και ισχυρά  κίνητρα. Συχνά εκδηλώνονται βίαια ξεσπάσματα, αλλά οι αστοί δεν έχουν παρά να περιμένουν υπομονετικά, και τα ανόμοια στοιχεία της εργατικής τάξης θα κατακάτσουν και πάλι ξεχωριστά.»

     Η αμερικάνικη άρχουσα τάξη είχε αντιληφτεί από τότε πόσο μεγάλο εμπόδιο ήταν οι εθνικές διαιρέσεις στις προσπάθειες για την ανεξάρτητη πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης.

     Από τότε που γράφτηκε το Κομουνιστικό Μανιφέστο πέρασε περισσότερο από ενάμιση αιώνας και η μεγαλύτερη βιομηχανική χώρα που γνώρισε η ιστορία ακόμα δε γέννησε ένα ανεξάρτητο εργατικό κόμμα.

Δεν είναι αβάσιμο να υποθέσουμε ότι η γενίκευση του αμερικανικού κοινωνικού μοντέλου (το μοντέλο των γκέτο) θα σημάνει το τέλος εργατικού κινήματος, μαζί και το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού.

Αντί του παγκόσμιου σοσιαλισμού θα νικήσει η παγκόσμια βαρβαρότητα.

Επιμέλεια, προσθήκες και αναλύσεις Βυζαντινός Αντίλαλος

Φωτογραφικό υλικό keritis
Πηγή resalto