Από το Ρουσσώ και το ’21 στη λησμονιά και την ταπείνωση

ΑΝ κάποιοι θεωρούν οτι μπορεί να υπάρξει κάθαρση και επαναφορά της δημοκρατίας μέσα από το σύστημα που την κρατά δέσμια, με τα εργαλεία που δίνει το κατοχικό σύστημα, αυτοί δυστυχώς είναι οικτρά γελασμένοι, ως ξένοι και άσχετοι με την ιστορική πρακτική των χιλιετιών.

ΠΟΤΕ κανείς λαός δεν απελευθερώθηκε απο τα δεσμά του με προτάσεις και λύσεις που του επιτρέπουν να χρησιμοποιεί οι δήμιοι και οι τύραννοι του.

Ούτε με κατοχικές εκλογές(θα ήταν γελοίο αλήθεια ακόμα και να το ισχυριστεί κάποιος), ούτε με δικαστικές αποφάσεις υφισταμένων των κατοχικών αχυρανθρώπων δικαστικών κατουρημένων λειτουργών.

Και είναι σαφές οτι δεν είναι δυνατό να ζητάμε απο πολίτες που εκφράζουν την αηδία τους για τους Εφιάλτες του τόπου προτάσεις,

ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΙ οτι δεν γνωρίζομε τη μια και μόνη ιστορικά αποδεκτή λύση.

Εκτός αν φοβόμαστε να την αποδεχτούμε, επειδή γίναμε αλλεργικοί στη βία και θέλομε να μας επιβεβαιώσουν άλλοι τη λύση.

Διαφορετικά, γινόμαστε εκούσιοι ή ακούσιοι, δικολάβοι της κατοχικής εξουσίας, φοβούμενοι τις ιστορικά αναπόφευκτες ευθύνες μας απέναντι στον τόπο και τις επόμενες γενιές.

-- Ο Ρουσσώ το έθεσε πενταξάστερα μέσα απο το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» το 1762.
Ξεκινώντας, από τις πρώτες σελίδες του πρώτου κεφαλαίου.

-- «Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος και παντού βρίσκεται αλυσοδεμένος.

Και όποιος πιστεύει οτι είναι κύριος των άλλων, δεν είναι λιγότερο δούλος.

-- Όσο ένας λαός αναγκάζεται να υπακούει και δεν αντιδρά, καλά κάνει...

Αλλά μόλις βρει τη δύναμη να αποτινάξει το ζυγό και το πράτει,

τότε κάνει ακόμη καλύτερα.

Γιατί, ανακτώντας την ελευθερία του με τον ίδιο τρόπο που του την αφαίρεσαν,
είτε ο λαός δικαιούται να την ανακτήσει,

είτε αυτοί που του την αφαίρεσαν, δεν είχαν αυτό το δικαίωμα.

-- Το ανθρώπινο είδος διαιρέθηκε σε κοπάδια, κάθε ένα με τον αρχηγό του,

που το περιφρουρεί, για να το καταβροχθίσει(Hobbs)

--Στο επόμενο κεφάλαιο υπενθυμίζει οτι ο ισχυρός χωρίζει την κοινωνία σε ομάδες στρέφοντας τη μία εναντίον της άλλης προκειμένου αυτός να διαιωνίζει τη δύναμη του.

-- Ο ισχυρότερος δεν θα μπορούσε να παραμείνει κυρίαρχος, αν δεν μετατρέψει την ισχύ του σε δίκαιο(νόμο) και την υποταγή(δουλεία) σε καθήκον.
(Στις μέρες μας, παρουσιάζεται και ως...πατριωτικό καθήκον, με την υποχρέωση στην πληρωμή απεχθών δυσβάσταχτων φόρων).
Απο εδώ πηγάζει και το δίκαιο του ισχυρότερου, που μπορεί να φαντάζει γελοίο, αλλά έχει αναχθεί σε αρχή, σε Νόμο.

(κατα το "οτι είναι νόμιμον είναι και ηθικόν")

-- Η υποταγή στη δύναμη, είναι πράξη ανάγκης και οχι βούλησης. Το πολύ, μια πράξη φρόνησης.

Με ποιά λογική αυτό, μπορεί να θεωρηθεί καθήκον ?

-- Ο βασιλιάς, αντί να εξασφαλίζει στους υπηκόους του τα μέσα για την επιβίωση τους, εξασφαλίζει τη δική του επιβίωση απο αυτούς.

Και όπως έλεγε ο Ραμπελαί, ένας βασιλιάς, δεν είναι ποτέ ολιγαρκής».

Και συνεχίζει επι της ουσίας και στο δια ταύτα.

--- «Οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι αφέντες του λαού, μα υπάλληλοί του. Ο λαός πρέπει να μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε ΑΥΤΟΣ θέλει.»

-- Ο άγγλος Τζών Λοκ το πήγε παραπέρα,

αν και πατέρας της σχολής του φιλελευθερισμού της οικονομίας, μέσα απο τα «Δοκίμια περί Διακυβερνήσεως».

«Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με Βία.

Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η Βία».

μας λέει ο Λόκ.

-- Και έρχεται ο Ρήγας να δώσει μέσα απο «Τα Δίκαια του ανθρώπου», τη χαριστική βολή.

«Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός επανάσταση και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του.»

Τα ίδια λέει και το ΚΑΤΑΡΓΗΜΕΝΟ ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 120 παρ 4.

ΕΧΟΜΕΤΑ ΑΝΤΕΡΑ ????
ΑΝ ναί, ιδού δόξης πεδίον λαμπρόν!
Διαφορετικά τα κεφάλια μέσα και μιλιά κι αθιβολή.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ, ΤΟ ΕΔΩΣΕ.

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Δεδομένου πως οτι μας αξίζει έχομε και τίποτα καλύτερο, τίποτα χειρότερο.

 

Βυζαντινός Αντίλαλος