Η επιτομή της…άμεσης δημοκρατίας, στη χώρα των τρελών αγελάδων

Όπως δήλωσε και ο Τέρενς Κουίκ από το πρωιναδικο του ΜΕΓΚΑΛΟΥ μιναρέ των ιμάμηδων του όχλου…

« Όπως προκύπτει από το κοινό ανακοινωθέν των αρχηγών των πέντε

κομμάτων, η πρόσφατη ετυμηγορία του ελληνικού λαού δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή για συμφωνία κοινωνικά δίκαιης και οικονομικά βιώσιμης».
Είναι αδιανόητο σε όλα τα πολιτικά όντα αυτού του τόπου να επικαλεστούν απ ευθείας την ξεκάθαρη και βροντώδη μέσα από τη συμμετοχή και τις διαδηλώσεις εντολή του λαού για ΡΗΞΗ με τους νέους αποικιοκράτες των τραπεζών και του 4ου Ράιχ.
Την περνάνε μέσα από τα πολιτικά-κομματικά μεταφραστήρια, μεταφράζοντας την σε…ΜΗ ΡΗΞΗ.

Εδώ έχομε ένα κατάφορο βιασμό της λαικής εντολής, αλλά και κάθε έννοιας του δικαιώματος της δημοκρατικής έκφρασης του λαού, τον οποίο απλά χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη των τραπεζιτών, προκειμένου να ντύσει με το μανδύα του ευπρεπισμού τα συμβόλαια θανάτου που παραδίδει στα πολιτικά της εξαπτέρυγα.

Αντί να προκύπτει λοιπόν απ ευθείας απο τη λαική εντολή και όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από την ψυχή των κατακρεουργημένων θυμάτων της νεοταξικής κακουργίας το ότι προκύπτει…
Κατά τους παραμορφωτικούς καθρέπτες της πολιτικής αλητείας, αυτό προκύπτει μέσα από το κοινό ανακοινωθέν…των πέντε αρχηγών.
Η ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΗΣ…ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, στη χώρα των τρελών αγελάδων και της εξουσίας των «γνωστών-αγνώστων».

Ο λαός έδωσε στον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, μια ξεκάθαρη βγαλμένη μέσα από την ψυχή του λαική εντολή και μάλιστα ιδιοχείρως, όπως την προηγούμενη, της 25ης Γενάρη, με την ελπίδα ότι δεν θα την προδώσει όπως την προηγούμενη, αλλά και ελλείψει άλλου παραλήπτη για να την παραλάβει.
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, με το πρώτο ξημέρωμα μας ήρθε η πρώτη αντιστασιακή επίκυψη με την βροντώδη αποπομπή Βαρουφάκη.
Εδώ θα πούμε μόνο ένα, όπως το θυμόμαστε από την ιστορία.
Αποπομπές γίνονται μόνο μετά από ήττες και όχι μετά από νίκες, για να εξυπηρετήσομε τις απαιτήσεις του αντιπάλου να μας αλώσει ευκολότερα.

Το δεύτερο μούδιασμα μας ήρθε όταν έδωσε το χέρι και ανέσυρε από το λάκο της ιστορίας, τα τυμπανιαία πτώματα των αρχιερέων της διαπλοκής, της προδοσίας, του ΝΑΙ και των μνημονίων.
Των γνωστών Σκυφτούληδων των Αθηνών, που ο λαός έστειλε με την ψήφο του στο χρονοντούλαπο, στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, στη σκέψη του μαστιγίου, της ατίμωσης και της επαίσχυντης γκεμπελικής προπαγάνδας που υπέστη από αυτή την πολιτική καμόρα.

Έδωσε το χέρι σε αυτά τα πτώματα και αφού τα ανέσυρε από το σκουπιδοτενεκέ που τα έστειλε ο λαός, σώζοντας τα ανέλπιστα, τους έδωσε στη συνέχεια τον πολιτικό λόγο.
Αργότερα ίσως τη συγκυβέρνηση, στη βάση της «ενότητας».
Όπως τότε, με την αξέχαστη ενότητα της κυβέρνησης Τζανετάκη στο βρώμικο ’89, όπως την άλλη, την πιο πρόσφατη ενότητα, της κυβέρνησης Παπαδήμα του 2011, με το βρωμερό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τη βίαιη αλλαγή της στρατιωτικής ηγεσίας, εν μια νυκτί.

Η ενότητα δε χαρίζεται στους εχθρούς του λαού, στους υποταγείς Πηλιογούσηδες, Νενέκους και προσκυνημένους, αλλά σφυρηλατείται μέσα από εθνική και λαική ομοψυχία, σε αγώνες έντιμους υπέρ της δημοκρατίας και του λαού.

Σ αυτή τη νεκρανάσταση, αναισθητικό έβαλαν μια ύπουλη και δόλια απειλή, αυτή του…εθνικού διχασμού, αυτή την απειλή που μέρες μας τάιζαν από τα βοθροκάναλα τους οι οσφιοκάμπτες του ΝΑΙ.
Εθνικούς διχασμούς με προσκυνημένους, η ιστορία δεν αναγνωρίζει και είναι σαφής και ξεκάθαρη πάνω σ αυτό.
Άρα λοιπόν, γιατί αυτή η νεκρανάσταση των τυμπανιαίων από λαό πολιτικών πτωμάτων ?

Αδυνατούμε να πιστέψομε ότι ο Πρωθυπουργός της λαικής εντολής του ΟΧΙ στην αδυναμία του να εφαρμόσει μόνος κάποια νέα μνημόνια, νέα σκληρά μέτρα που έρχονται μοιραία από την έωλη στρατηγική του «ούτε ρήξη ούτε υποταγή», ψάχνει να βρεί στηρίγματα, συμμάχους και ενισχύσεις σ αυτό το δρόμο, σ αυτή την επιλογή.

Μόνη μας ελπίδα αλλά και ολόψυχη ευχή, η αναστροφή πλεύσης έστω και την τελευταία στιγμή έστω και στο παρά ένα πριν το καράβι γκρεμοτσακιστεί στα βράχια του βάραθρου που οδηγείται από τη ναζιστική Ευρώπη των τραπεζών και την  εβραική Αμερική του δολαρίου.

Το δολάριο παρεπιπτώντως, χορεύει περίεργους χορούς το τελευταίο διάστημα, μη μας αφήνει ασυγκίνητους κι αυτό. 

                                                                         Βυζαντινός Αντίλαλος